Fyrsta Mósebók 28:1–22
28 Ísak kallaði þá Jakob til sín og blessaði hann og gaf honum þessi fyrirmæli: „Þú mátt ekki taka þér konu af dætrum Kanaanslands.+
2 Farðu til Paddan Aram, til húss Betúels móðurföður þíns, og taktu þér konu þaðan, af dætrum Labans+ móðurbróður þíns.
3 Almáttugur Guð mun blessa þig, gera þig frjósaman og gefa þér marga afkomendur, og þú verður að fjölmennri þjóð.+
4 Hann mun veita þér og afkomendum þínum blessun Abrahams+ og þú munt taka til eignar landið þar sem þú býrð nú sem útlendingur, landið sem Guð gaf Abraham.“+
5 Ísak sendi Jakob burt og hann hélt til Paddan Aram, til Labans Betúelssonar hins arameíska,+ bróður Rebekku,+ móður Jakobs og Esaú.
6 Esaú sá að Ísak hafði blessað Jakob, sent hann burt til Paddan Aram til að taka sér konu þaðan og gefið honum þessi fyrirmæli þegar hann blessaði hann: „Taktu þér ekki konu af dætrum Kanaanslands.“+
7 Hann sá líka að Jakob hlýddi föður sínum og móður og fór til Paddan Aram.+
8 Þá varð Esaú ljóst að Ísak föður hans líkaði illa við dætur Kanaanslands.+
9 Esaú fór því til Ísmaels og tók sér Mahalat fyrir konu, auk þeirra kvenna sem hann átti fyrir. Hún var dóttir Ísmaels Abrahamssonar og systir Nebajóts.+
10 Jakob lagði af stað frá Beerseba og hélt til Haran.+
11 Hann kom á stað nokkurn og ákvað að gista þar um nóttina því að sólin var sest. Hann tók einn af steinunum sem voru þar, lét hann undir höfuðið og lagðist.+
12 Hann dreymdi draum. Tröppur* náðu frá jörðinni alla leið til himins og englar Guðs fóru upp og niður tröppurnar.+
13 Jehóva var fyrir ofan þær og sagði:
„Ég er Jehóva, Guð Abrahams föður þíns og Guð Ísaks.+ Landið sem þú liggur á gef ég þér og afkomendum þínum.+
14 Afkomendur þínir verða eins margir og rykkorn jarðar+ og breiðast út til vesturs og austurs, norðurs og suðurs, og allar ættir jarðar hljóta blessun* vegna þín og afkomenda þinna.+
15 Ég er með þér og vernda þig hvert sem þú ferð. Ég leiði þig aftur til þessa lands+ og yfirgef þig ekki fyrr en ég hef staðið við það sem ég hef lofað þér.“+
16 Þá vaknaði Jakob og sagði: „Jehóva er svo sannarlega á þessum stað, og ég vissi það ekki.“
17 Og hann varð hræddur og sagði: „Þetta er magnþrunginn staður! Þetta hlýtur að vera hús Guðs+ og hér er hlið himins.“+
18 Jakob fór snemma á fætur um morguninn. Hann tók steininn sem hann hafði haft undir höfðinu, reisti hann sem minnisvarða og hellti olíu yfir hann.+
19 Hann nefndi staðinn Betel* en áður hét borgin Lús.+
20 Jakob strengdi heit og sagði: „Ef Guð verður áfram með mér og verndar mig á ferð minni og gefur mér brauð að borða og föt að klæðast,
21 og ef ég kemst heill á húfi aftur heim til föður míns, þá hefur Jehóva sýnt að hann er Guð minn.
22 Þessi steinn, sem ég hef reist sem minnisvarða, skal verða hús Guðs+ og ég gef þér undantekningarlaust tíund af öllu sem þú gefur mér.“
