VEISTU hvaða menn þetta eru og hvað þeir eru að gera? Þeir eru að fara í orrustu og þeir sem ganga fremstir syngja. Núna spyrð þú kannski: ‚Hvers vegna eru söngmennirnir ekki með sverð og spjót til að berjast með?‘ Við skulum athuga það.

Jósafat er konungur tveggjaættkvíslaríkisins í Ísrael. Hann er uppi á sama tíma og Akab konungur og Jesebel í tíuættkvíslaríkinu í norðri. En Jósafat er góður konungur og faðir hans, Asa, var ágætur konungur líka. Þess vegna hefur íbúum tveggjaættkvíslaríkisins í suðri liðið vel í mörg ár.

En nú á sér stað atburður sem skelfir þjóðina. Sendiboði kemur til Jósafats og segir: ‚Stór her skipaður Ammónítum, Móabítum og Seírfjallabúum er á leiðinni til að ráðast á þig.‘ Margir Ísraelsmenn safnast saman í Jerúsalem til að leita hjálpar Jehóva. Þeir fara til musterisins og þar biður Jósafat: ‚Ó, Jehóva, Guð okkar, við vitum ekki hvað við eigum að gera. Við erum máttvana gagnvart þessum fjölmenna her. Við leitum hjálpar hjá þér.‘

Jehóva hlustar og hann lætur einn af þjónum sínum segja við fólkið: ‚Bardaginn er ekki ykkar, heldur Guðs. Þið þurfið ekki að berjast. Standið aðeins kyrrir og horfið á hvernig Jehóva mun frelsa ykkur.‘

Næsta morgun segir Jósafat við fólkið: ‚Treystið á Jehóva!‘ Hann lætur síðan söngmenn ganga á undan hermönnum sínum og syngja Jehóva lofsöngva á göngunni. Veistu hvað gerist þegar þeir nálgast óvinina? Jehóva lætur hermenn óvinanna berjast innbyrðis. Og þegar Ísraelsmenn koma að þeim eru allir hermenn óvinanna dauðir!

Var það ekki viturlegt af Jósafat að treysta á Jehóva? Það væri einnig viturlegt af okkur að treysta á hann.