Թեև Աստվածաշունչը մանրամասնորեն չի խոսում այս թեմայի մասին, բայց չի էլ դատապարտում շպարվելը, զարդեր կրելը կամ այլ կերպ զարդարվելը։ Սակայն փոխանակ կենտրոնանալու արտաքին տեսքի վրա՝ Սուրբ Գիրքը մեծ ուշադրություն է դարձնում «հանդարտ ու մեղմ ոգու անապականելի հագուստին» (1 Պետրոս 3:3, 4)։

•   Աստվածաշնչում հիշատակված հավատարիմ կանայք կրում էին զարդեր և օգտագործում էին մարմնի խնամքի պարագաներ։ Ռեբեկան, որը ամուսնացավ Աբրահամի որդի Իսահակի հետ, քթին ոսկե օղ ուներ, նաև կրում էր ոսկե ապարանջաններ և այլ թանկարժեք զարդեր, որոնք նա նվեր էր ստացել իր ապագա սկեսրայրից (Ծննդոց 24:22, 30, 53)։ Իսկ Եսթերին «մերսումներ» էին անում, որպեսզի նրան պատրաստեին լինելու Պարսկական կայսրության հավանական թագուհին (Եսթեր 2:7, 9, 12)։ Ակներևաբար այդ մերսումների ժամանակ օգտագործվում էին «մարմնական խնամքի» տարբեր պարագաներ («Էջմիածին» թարգմանություն)։

•   Զարդերը աստվածաշնչյան առակներում և օրինակներում հիշատակվում են դրական համեմատություններում։ Օրինակ՝ լավ խորհուրդ տվող անհատի մասին ասվում է, որ նա ասես «ոսկյա ականջօղ [լինի].... լսող ականջի համար» (Առակներ 25:12)։ Աստված Իսրայել ազգի հանդեպ իր վերաբերմունքը համեմատեց իր հարսին ապարանջաններով, վզնոցով և օղերով զարդարող փեսայի վերաբերմունքի հետ։ Այդ զարդարանքների շնորհիվ Իսրայելը «շա՜տ, շա՜տ գեղեցիկ դարձավ» (Եզեկիել 16:11–13)։

 Սխալ կարծիք։ Այն, որ Հեզաբել թագուհին «աչքերը ծարիրով»՝ աչքերը ներկելու ներկով ներկեց, ցույց է տալիս, որ շպարվելը սխալ է (2 Թագավորներ 9:30, ծանոթագրություն)։

 Փաստ։ Հեզաբելը, որը կախարդությամբ էր զբաղվում և մարդասպան էր, իր չար գործերի պատճառով դատապարտվեց և ոչ թե արտաքին տեսքի (2 Թագավորներ 9:7, 22, 36, 37)։