Despois de escoller os doce apóstolos, Xesús baixou do monte. Alí xuntárase moita xente que viñera de Galilea, Xudea, Tiro, Sidón, Siria e da outra banda do río Xordán. Trouxeron persoas enfermas e outras que sufrían por culpa dos demos. Xesús curounos a todos. Despois, sentou na ladeira do monte e empezou a falar. Explicou que para ser amigos de Deus debemos aprender a amar a Xehová e recoñecer que o necesitamos. Pero non podemos amar a Deus se non amamos a outras persoas. Por iso debemos ser bos cos demais e tratalos ben, mesmo os nosos inimigos.

Xesús dixo: “Non debemos amar só os nosos amigos, senón tamén os nosos inimigos e perdoar de verdade. Se alguén se enfada contigo, vai e pídelle desculpas decontado. Trata os demais como queres que te traten a ti”.

 Xesús tamén deu bos consellos sobre as cousas e o diñeiro. Dixo: “É máis importante ser amigo de Xehová que ter moitos cartos, porque pode vir un ladrón e roubalos, pero ninguén pode roubarnos a nosa amizade con Xehová. Deixade de preocuparvos polo que ides comer, beber ou pola roupa que ides poñer. Mirade para os paxaros. Deus sempre lles dá o que precisan para comer. Por moito que vos preocupedes non ides vivir máis. Lembrade que Xehová sabe o que necesitades”.

As persoas nunca escoitaran falar deste xeito a ninguén. Os guías relixiosos, é dicir, os fariseos e os escribas, non lles ensinaban estas cousas. Por que era Xesús tan bo mestre? Porque todo o que ensinaba viña de Xehová.