یَهُوَه از کسانی که با یکدیگر عهد ازدواج بسته‌اند،‏ انتظار دارد به عهد خود وفادار بمانند.‏ یَهُوَه هنگام وصلت اوّلین مرد و زن به آنان گفت:‏ «مرد .‏ .‏ .‏ با زن خویش خواهد پیوست و یک تن خواهند بود.‏» عیسی نیز بعدها همان فرمان را تکرار کرد و به آن چنین افزود:‏ «پس آنچه را خدا پیوست،‏ انسان جدا نسازد.‏» (‏پیدایش ۲:‏۲۴؛‏ مَتّی ۱۹:‏۳-‏۶‏)‏ پس،‏ یَهُوَه و عیسی ازدواج را پیوندی دائمی می‌دانند؛‏ پیوندی که تنها مرگ یکی از طرفین به آن پایان می‌دهد.‏ (‏۱قُرِنتیان ۷:‏۳۹‏)‏ از آنجا که ازدواج پیوندی مقدّس است،‏ طلاق را به هیچ وجه نباید امری  پیش‌پاافتاده قلمداد کرد.‏ یَهُوَه خدا از طلاقی که بر مبنای دلایل موجود در کتاب مقدّس نباشد،‏ متنفر است.‏—‏ مَلاکی ۲:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

بر مبنای کتاب مقدّس طلاق در چه صورت جایز است؟‏ ما می‌دانیم که یَهُوَه از بی‌عفتی و زنا متنفر است.‏ (‏پیدایش ۳۹:‏۹؛‏ ۲سموئیل ۱۱:‏۲۶،‏ ۲۷؛‏ مزمور ۵۱:‏۴‏)‏ او زنا را چنان منفور می‌داند که آن را دلیلی موجه برای طلاق بر شمرده است.‏ (‏در خصوص اعمالی که زنا محسوب می‌شود به فصل ۹ بند ۷ رجوع شود.‏)‏ اگر یکی از طرفین به همسر خود خیانت کند،‏ یَهُوَه به دیگری این حق را داده است که با همسر خود بماند یا از او طلاق گیرد.‏ (‏مَتّی ۱۹:‏۹‏)‏ از این رو،‏ اگر طرف بی‌گناه تصمیم به طلاق بگیرد،‏ یَهُوَه از این طلاق نفرت نخواهد داشت.‏ البته اعضای جماعت نیز نباید کسی را به طلاق ترغیب کنند.‏ گاه طرف بی‌گناه تصمیم می‌گیرد با همسر خود بماند؛‏ به ویژه اگر همسرش واقعاً از عمل خود پشیمان باشد.‏ در هر صورت،‏ اگر بر مبنای کتاب مقدّس شخص اجازهٔ طلاق داشته باشد،‏ تصمیم با اوست و باید پیامدهای تصمیمش را بپذیرد.‏—‏ غَلاطیان ۶:‏۵‏.‏

البته،‏ برخی مسیحیان در موقعیت‌هایی حاد تصمیم گرفته‌اند با همسر خود هرچند زنا نکرده است،‏ متارکه کنند یا از او طلاق بگیرند.‏ * بر اساس کتاب مقدّس کسی که چنین تصمیمی گرفته است،‏ یا باید مجرّد بماند،‏ یا این که با همسر خود آشتی کند.‏ (‏۱قُرِنتیان ۷:‏۱۱‏)‏ آری،‏ این مسیحیان آزاد نیستند که با فرد دیگری با هدف ازدواج طرح دوستی بریزند.‏ (‏مَتّی ۵:‏۳۲‏)‏ در اینجا می‌خواهیم به چند موقعیت استثنایی اشاره کنیم که برخی مسیحیان آن را برای متارکه یا طلاق موجه می‌دانند.‏

مردی که عمداً معاش خانواده‌اش را تأمین نمی‌کند.‏ هستند مردانی که با وجود توانایی جسمی کافی از تأمین معاش خانوادهٔ خود سر باز زده و به این شکل خانواده‌شان را حتی از نیازهای اساسی و حیاتی محروم می‌کنند.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «اگر کسی در پی تأمین معاش .‏ .‏ .‏ خانوادهٔ خود نباشد،‏ منکر ایمان است و پست‌تر از بی‌ایمان.‏» (‏۱تیموتائوس ۵:‏۸‏)‏ اگر چنین مردی تغییری در رویهٔ خود ندهد،‏ همسرش باید برای خیر و سلامت خود و فرزندانش تصمیم  بگیرد که آیا لازم است با او قانوناً متارکه کند،‏ یا خیر؟‏ * از آنجا که تأمین نکردن معاش خانواده ممکن است به اخراج شخص منجر شود،‏ اگر کسی در مورد یکی از برادران جماعت چنین ادعایی کند،‏ پیران مسیحی موظفند مورد مذکور را دقیقاً بررسی کنند.‏

صدمهٔ جسمی شدید.‏ زن یا شوهر خشن ممکن است چنان با خشونت با همسر خود رفتار کند که سلامت و حتی جان وی را به خطر اندازد.‏ اگر این شخص عضو جماعت مسیحی باشد،‏ پیران مسیحی باید به دقت در مورد اعمال و رفتار وی تحقیق کنند.‏ خشم و اِعمال خشونت اگر مرتباً تکرار شود از مواردی است که می‌تواند به اخراج شخص بینجامد.‏—‏ غَلاطیان ۵:‏۱۹-‏۲۱‏.‏

غیرممکن ساختن پرستش.‏ زن یا شوهر ممکن است مرتباً تلاش کند پرستش را برای همسرش غیرممکن سازد،‏ یا او را مجبور به سرپیچی از فرامین خدا کند.‏ با نظر به این که «خدا را باید بیش از انسان اطاعت کرد،‏» برادر یا خواهری که رابطه‌اش با یَهُوَه شدیداً در خطر است،‏ شاید تصمیم بگیرد که قانوناً با همسر خود متارکه کند.‏—‏ اعمال ۵:‏۲۹‏.‏

در تمامی موارد همچون موقعیت‌های حادّ فوق،‏ هیچ کس نباید به فرد بی‌گناه برای ماندن یا متارکه با همسرش فشار آورد.‏ مسیحیان باتجربه و پیران می‌توانند از او حمایت کنند و از کتاب مقدّس به او اندرز دهند؛‏ اما مسلّماً آنان نمی‌دانند میان یک زن و شوهر در خانه چه می‌گذرد.‏ تنها یَهُوَه است که همه چیز را می‌بیند.‏ واضح است که زن یا مرد مسیحی نباید صرفاً به منظور متارکه با همسر خود در مورد مشکلات خانوادگی‌شان اغراق کند.‏ اگر در این خصوص نقشه و دسیسه‌ای در کار باشد،‏ هر چقدر هم که شخص آن را پنهان کند،‏ از چشم یَهُوَه پوشیده نخواهد ماند.‏ در واقع،‏ «همه چیز در برابر چشمان او که حساب ما با اوست،‏ عریان و آشکار است.‏» (‏عبرانیان ۴:‏۱۳‏)‏ حال،‏ اگر وضعیتی حاد و خطرناک همچنان ادامه یابد،‏ هیچ کس نباید از برادر یا خواهر خود که به عنوان آخرین راه چاره با همسرش متارکه کرده است،‏ انتقاد کند.‏ در نهایت «هر یک از ما حساب خود را به خدا باز خواهد داد.‏»—‏ رومیان ۱۴:‏۱۰-‏۱۲‏.‏