آنها دلیری به خرج دادند

در خدمت موعظه دلیری به خرج دادن همیشه کار آسانی نیست.‏ در واقع،‏ پولس رسول نوشت که یک بار مجبور شد «با جدّ و جهد شدید» به موعظه ادامه دهد.‏ (‏ ۱تسالونیکیان ۲:‏۲‏)‏ آیا «جدّ و جهد» نمودن برای موعظه به زحمتش می‌ارزد؟‏ البته هیچ تضمینی نیست که همیشه در حین این فعالیت با تجربیاتی چشمگیر روبرو شویم،‏ ولی وقتی امت خدا از خود دلیری نشان می‌دهند در دلشان خشنودند.‏ به چند مثال توجه کن.‏

معلم دختری هشت ساله به اسم تارا،‏ روزی سر کلاس در مورد اردوگاههای اسیران یهودی جنگ جهانی دوم صحبت می‌کرد و تارا هم بدقت به معلمش گوش می‌داد.‏ معلم توضیح می‌داد که چطور به منظور تشخیص هویت یهودیان،‏ ستارهٔ داوود زرد رنگی به لباسهای آنها دوخته بودند.‏ تارا مردد بود که آیا در این مورد اظهار نظر بکند یا نه.‏ او تعریف می‌کند که «با چشمان باز شروع کردم به دعا کردن.‏» بعد دستش را بلند کرد و گفت که شاهدان یَهُوَه هم در آن اردوگاهها اسیر و به لباسهایشان مثلثی ارغوانی رنگ دوخته بودند.‏ با این حرف علاقهٔ معلمش جلب شد و از تارا تشکر کرد.‏ حرفهای تارا باعث شد که بتواند بیشتر با معلمش دربارهٔ این موضوع صحبت کند و بعداً معلمش حتی ویدیوی عزم تزلزل‌ناپذیر شاهدان یَهُوَه در مقابل یورش نازیها را برای تمامی شاگردان کلاس به نمایش گذاشت.‏

در کشور گینه،‏ واقع در آفریقای غربی،‏ مبشری جوان و تعمیدنیافته به نام آیرین خیلی می‌خواست در خدمت موعظه پیشرفت کند.‏ خواهر میسیونری که کتاب مقدس را با او مطالعه کرده بود به او توصیه کرد که مجله‌های برج دیده‌بانی و بیدار شوید!‏ را به همکلاسیهایش هم بدهد.‏ آیرین کمی تردید داشت که آیا صلاح است این کار را بکند یا نه چونکه همکلاسیهایش علاقهٔ چندانی نشان نداده بودند.‏ با اینحال،‏ بنا به تشویق آن خواهر میسیونر تصمیم گرفت که اول از همه برود سراغ آن همکلاسی‌اش که بیشتر از همه با او مخالف بود.‏ آیرین با تعجب زیاد دید که آن دختر با رغبت تمام،‏ مجله‌ها را قبول کرد.‏ شاگردان دیگر هم به همین صورت از خود اشتیاق نشان دادند.‏ در مجموع،‏ تعداد مجله‌هایی که آیرین در آن ماه به دیگران داد بیشتر از کل تعداد مجله‌های پنج ماه اخیرش بود.‏

در کشور ترینیداد،‏ یک پیر جماعت برای ملاقات مدیر مدرسه‌ای بسیار دودل بود ولی می‌خواست که فواید آموزشی مجلهٔ «بیدار شوید!‏» را به او نشان دهد.‏ بهر حال،‏ دلیری به خرج داد و به دیدن مدیر رفت.‏ او تعریف می‌کند:‏ «وقتی وارد حیاط مدرسه شدم شروع کردم به دعا کردن.‏ ولی بعد اصلاً باورم نمی‌شد که آن مدیر چقدر با من خوش‌برخورد بود.‏» آن خانم مدیر شمارهٔ بخصوصی را از مجلهٔ «بیدار شوید!‏» با عنوان «چه آینده‌ای در انتظار جوانان امروزه است؟‏» قبول کرد و گفت که مایل است از آن برای درس دادن در کلاس استفاده کند.‏ از آن موقع تا به امروز ۴۰ شمارهٔ مجله را در خصوص موضوعات مختلف خوانده است.‏

وان مبشری است که از نوجوانی موعظه کردن برایش سخت بوده است.‏ او می‌گوید:‏ «زود دست و پایم را گم می‌کردم و دستهایم شروع می‌کرد به عرق کردن و بعدش هم تند تند حرف می‌زدم—‏اصلاً هم نمی‌توانستم حرف زدنم را یواشتر کنم.‏» با این همه،‏ وان خادم تمام‌وقت شد.‏ اما باز بعضی اوقات حرف زدن در مقابل مردم برایش سخت بود.‏ یک روز،‏ بعد از اینکه تمام روز را در جستجوی کار گذرانده ولی موفق نشده بود،‏ با مترو راهی خانه‌اش شد و خواست با کسی که پهلویش نشسته بود صحبت کند و به او شهادت بدهد تا،‏ به نقل از او،‏ ‹لااقل یک روز بد را بخوبی تمام کرده باشد.‏› ولی در مقابل مسافران دیگر که بظاهر اشخاصی بانفوذ و بازرگانان حرفه‌ای بودند،‏ کمی ترسان شده بود.‏ بالاخره دلیری به خرج داد و با آقای سالمندی که کنارش نشسته بود شروع به صحبت کرد.‏ پس از یک گفتگوی طولانی،‏ آن آقای تاجر گفت:‏ «با این جوانی‌ات چه سؤالهای عمیقی می‌کنی» و سپس پرسید «آیا عالِم الهیاتی؟‏» وان پاسخ داد:‏ «نخیر،‏ یکی از شاهدان یَهُوَه.‏» آن مرد با لبخندی بر لب گفت:‏ «آهان،‏ حالا فهمیدم.‏»‏

همهٔ این شاهدان—‏منجمله شاهدان بسیار دیگری نیز—‏از اینکه در صحبت با دیگران دلیری به خرج داده‌اند بسیار خشنودند.‏ آیا تو نیز می‌خواهی همین کار را بکنی؟‏

‏[تصویر]‏

تارا

‏[تصویر]‏

وان