۱.‏ کدام جنبه از شخصیت عیسی برایمان بسیار دلگرم‌کننده است؟‏ توضیح دهید.‏

یکی از دلگرم‌کننده‌ترین جنبه‌های شخصیت عیسی این است که او می‌تواند مشکلات ما انسان‌های ناکامل را درک کند.‏ زمانی که او بر روی زمین بود،‏ ‹با کسانی که شادمان بودند،‏ شادی می‌کرد و با کسانی که گریان بودند،‏ گریه می‌کرد.‏› (‏روم ۱۲:‏۱۵‏)‏ برای مثال،‏ وقتی ۷۰ شاگرد عیسی پس از خدمت موعظهٔ موفقیت‌آمیزشان با شادی نزد او آمدند،‏ «عیسی از روح‌القدس به وجد آمد.‏» (‏لو ۱۰:‏۱۷-‏۲۱‏)‏ از طرف دیگر،‏ زمانی که عیسی تأثیر مرگ ایلعازَر را بر نزدیکانش دید،‏ «آهی از دل کشید و عمیقاً متأثر شد.‏»—‏یو ۱۱:‏۳۳‏.‏

۲.‏ چه چیز به عیسی کمک می‌کرد که با دیگران همدردی کند؟‏

^۲ عیسی که انسانی کامل بود در رفتار با انسان‌های ناکامل بسیار مهربان و دلسوز بود.‏ او چگونه چنین خصوصیاتی را از خود نشان می‌داد؟‏ آنچه بیش از هر چیز در این راه به او کمک می‌کرد،‏ محبتش به انسان‌ها بود.‏ همان طور که در مقالهٔ پیش اشاره شد،‏ ‹لذت او در بنی‌آدم بود.‏› (‏امث ۸:‏۳۱‏)‏ این محبت،‏ او را بر آن می‌داشت که با طرز فکر انسان‌ها آشنا شود.‏ یوحنای رسول می‌گوید:‏ ‹عیسی از آنچه در وجود انسان‌هاست،‏ آگاه بود.‏› (‏یو ۲:‏۲۵‏)‏ او با دیگران عمیقاً همدردی می‌کرد.‏ طوری که دیگران به توجه و علاقهٔ او پی می‌بردند و به پیام پادشاهی خدا گوش می‌دادند.‏ ما هر چه بیشتر به دیگران محبت و دلسوزی نشان دهیم،‏ خدمت موعظهٔ مؤثرتری خواهیم داشت.‏—‏۲تیمو ۴:‏۵‏.‏

۳-‏۴.‏ الف)‏ حس همدردی چه تأثیری بر دیدگاهمان نسبت به خدمت موعظه می‌گذارد؟‏ ب)‏ در این مقاله چه موضوعاتی را بررسی می‌کنیم؟‏

^۳ ما نیز همچون پولُس رسول می‌دانیم که مسئولیت اعلام خبر خوش را بر عهده داریم.‏ (‏۱قر ۹:‏۱۶‏)‏ اگر نسبت به دیگران حس همدردی داشته باشیم،‏ تنها  برای انجام وظیفه به خدمت موعظه نمی‌پردازیم.‏ ما می‌خواهیم با اعمالمان نشان دهیم که به دیگران اهمیت می‌دهیم و آمادهٔ کمک به آنان هستیم.‏ ما به‌خوبی می‌دانیم که «دادن از گرفتن شادی‌بخش‌تر است.‏» (‏اعما ۲۰:‏۳۵‏)‏ اگر با چنین طرز فکری به دیگران موعظه کنیم،‏ شادی بیشتری نصیبمان می‌شود.‏

^۴ در این مقاله می‌آموزیم که در خدمت موعظه چگونه با دیگران همدردی کنیم.‏ ابتدا،‏ احساسی را که عیسی نسبت به دیگران داشت بررسی می‌کنیم و سپس خواهیم دید که به کدام چهار طریق می‌توانیم از او سرمشق گیریم.‏—‏۱پطر ۲:‏۲۱‏.‏

۵-‏۶.‏ الف)‏ عیسی با چه کسانی همدردی کرد؟‏ ب)‏ همان طور که در اِشَعْیا ۶۱:‏۱،‏ ۲ پیشگویی شده است،‏ چرا عیسی دلش به حال جمعیتی که به آنان موعظه کرد می‌سوخت؟‏

^۵ یک نمونه از ابراز همدردی عیسی را در نظر بگیرید.‏ عیسی و شاگردانش که ساعت‌ها خبر خوش را موعظه کرده بودند،‏ به‌شدّت خسته بودند.‏ آنان حتی «فرصت غذا خوردن هم نداشتند.‏» بنابراین عیسی به شاگردانش گفت که «به مکانی خلوت و دورافتاده برویم تا آنجا کمی استراحت کنید.‏» اما جمعیت بزرگی به دنبال آنان رفتند.‏ واکنش عیسی از دیدن آنان چه بود؟‏ او «دلش به حالشان سوخت؛‏ * زیرا همچون گوسفندان بدون شبان بودند.‏ پس تعالیمی بسیار به آنان داد.‏»—‏مرق ۶:‏۳۰-‏۳۴‏.‏

^۶ چرا عیسی نسبت به آن جمعیت احساس دلسوزی و همدردی داشت؟‏ در کتاب مقدّس آمده است که آنان «همچون گوسفندان بدون شبان بودند.‏» شاید عیسی می‌دید که برخی از آنان فقیر هستند و برای تأمین معاش خانواده باید سخت کار کنند.‏ یا شاید برخی در غم و اندوه مرگ عزیزشان بودند.‏ عیسی می‌توانست شرایط آنان را درک کند.‏ همان طور که در مقالهٔ پیش اشاره شد،‏ احتمالاً عیسی خود نیز با مشکلات مشابهی روبرو شده بود.‏ او به  دیگران اهمیت می‌داد و بر آن می‌شد تا به آنان تسلّی دهد.‏—‏اِشَعْیا ۶۱:‏۱،‏ ۲ خوانده شود.‏

۷.‏ ما چگونه می‌توانیم از نمونهٔ عیسی سرمشق گیریم؟‏

^۷ ما از نمونهٔ عیسی چه می‌آموزیم؟‏ ما نیز همچون عیسی انسان‌های بسیاری را می‌بینیم که ‹همچون گوسفندان بدون شبان هستند.‏› آنان با مشکلات زیادی روبرویند.‏ ما راه‌حل مشکلات آنان را که پیام پادشاهی خداست،‏ در اختیار داریم.‏ (‏مکا ۱۴:‏۶‏)‏ بنابراین خبر خوش را به آنان اعلام می‌کنیم،‏ زیرا همچون سَرورمان عیسی ‹بر بینوا و نیازمند ترحم می‌کنیم.‏› (‏مز ۷۲:‏۱۳‏)‏ ما به دیگران دلسوزی نشان می‌دهیم و می‌خواهیم در عمل به آنان کمک کنیم.‏

۸.‏ یکی از راه‌های ابراز همدردی با دیگران در خدمت موعظه چیست؟‏ مثالی بزنید.‏

^۸ چه چیز به ما کمک می‌کند که در خدمت موعظه با دیگران همدردی کنیم؟‏ ما باید به افکار و احساسات شخص پی ببریم و خود را جای او بگذاریم.‏ سپس طوری رفتار کنیم که دوست داشتیم در آن شرایط با ما رفتار شود.‏ * (‏مت ۷:‏۱۲‏)‏ حال می‌خواهیم به بررسی چهار راه بپردازیم که در این زمینه کمکمان می‌کند.‏ اولین راه این است که نیازهای هر شخص را تشخیص دهیم.‏ در واقع،‏ ما در خدمت موعظه همچون یک پزشک عمل می‌کنیم.‏ یک پزشک باتجربه نیازهای هر بیمار را در نظر می‌گیرد.‏ او از بیمار سؤالاتی می‌پرسد و با دقت به توضیحات او گوش می‌دهد.‏ او بجای تجویز اولین دارویی که به ذهنش می‌رسد،‏ علائم بیماری شخص را تحت بررسی قرار می‌دهد،‏ سپس داروی مناسب را تجویز می‌کند.‏ به طور مشابه،‏ ما نباید برای شروع صحبت با مردم تنها از یک روش استفاده کنیم.‏ بلکه باید شرایط و دیدگاه هر شخص را تشخیص دهیم و مطابق آن پیش رویم.‏

۹.‏ در چه موردی نباید حدس و گمان بزنیم؟‏ توضیح دهید.‏

^۹ ما نباید دربارهٔ شرایط و اعتقادات آنانی که در خدمت موعظه می‌بینیم،‏ حدس و گمان بزنیم.‏ (‏امث ۱۸:‏۱۳‏)‏ بلکه باید با سؤالاتی بجا و سنجیده،‏ آنان را برانگیزیم که آنچه را در دل دارند بیان کنند.‏ (‏امث ۲۰:‏۵‏)‏ برای مثال،‏ اگر در فرهنگمان معمول است می‌توانیم سؤالاتی دربارهٔ شغل،‏ خانواده،‏ تجربیات و اعتقادات آنان بپرسیم.‏ از طریق این سؤالات درمی‌یابیم که چرا آنان به خبر خوش نیاز دارند.‏ وقتی اینچنین به افکار و احساساتشان پی می‌بریم می‌توانیم همچون عیسی با آنان همدردی کنیم و مطابق نیازشان به آنان کمک کنیم.‏—‏با ۱قُرِنتیان ۹:‏۱۹-‏۲۳ مقایسه شود.‏

۱۰-‏۱۱.‏ مطابق دوم قُرِنتیان ۴:‏۷،‏ ۸ دومین راه ابراز همدردی با دیگران چیست؟‏ مثالی بزنید.‏

^۱۰ دومین راه این است که شرایط زندگی شخص را در ذهنمان تجسّم کنیم.‏ شاید برخی جنبه‌های زندگی  دیگران مشابه شرایط زندگی ما باشد.‏ چرا که ما نیز ناکاملیم و با مشکلاتی روبرو هستیم.‏ (‏۱قر ۱۰:‏۱۳‏)‏ ما می‌دانیم که زندگی در دنیای امروز آسان نیست و تنها با کمک یَهُوَه می‌توانیم به پیش رویم.‏ ‏(‏۲قُرِنتیان ۴:‏۷،‏ ۸ خوانده شود.‏)‏ مطمئناً زندگی برای آنانی که یَهُوَه را نمی‌شناسند بسیار مشکل‌تر است.‏ ما نیز همچون عیسی دلمان به حال آنان می‌سوزد و می‌خواهیم خبر خوش را به گوش آنان برسانیم.‏—‏اشع ۵۲:‏۷‏.‏

^۱۱ نمونهٔ برادری به نام سِرگِی را در نظر بگیرید.‏ او پیش از این که با حقیقت آشنا شود،‏ بسیار ساکت و خجالتی بود.‏ او به‌راحتی نمی‌توانست با دیگران صحبت کند.‏ او می‌گوید:‏ «پس از مطالعهٔ کتاب مقدّس آموختم که مسیحیان باید دربارهٔ ایمانشان با دیگران صحبت کنند.‏ فکر می‌کردم که هرگز قادر به انجام چنین کاری نباشم.‏» با این حال،‏ سِرگِی به آنانی فکر می‌کرد که خبر خوش را نشنیده‌اند و یَهُوَه را نمی‌شناسند.‏ او به‌خوبی می‌دانست که آنان با سختی‌های بسیاری روبرو هستند.‏ او می‌گوید:‏ «هر چه مطالب بیشتری می‌آموختم،‏ شادی و آرامش بیشتری نصیبم می‌شد.‏ می‌دانستم که دیگران نیز نیاز دارند این مطالب را بیاموزند.‏» سِرگِی با پرورش حس همدردی،‏ شجاعت لازم را نیز برای موعظه به دست آورد.‏ او می‌گوید:‏ «باورش برایم سخت بود،‏ اما صحبت با دیگران دربارهٔ کتاب مقدّس،‏ اعتمادبه‌نَفْسم را بیشتر و ایمانم را بیش از پیش تقویت کرد.‏»‏ *

۱۲-‏۱۳.‏ چرا برای تعلیم دیگران نیاز به صبر و حوصله داریم؟‏ مثالی بزنید.‏

^۱۲ سومین راه این است که با صبر و حوصله به دیگران تعلیم دهیم.‏ باید به یاد داشته باشیم که آنان با برخی حقایقی که ما از کتاب مقدّس آموخته‌ایم آشنا نیستند.‏ همچنین بسیاری از آنان اعتقادات و باورهایشان را بسیار دوست می‌دارند.‏ شاید آنان فکر می‌کنند که اعتقاداتشان بخشی از فرهنگشان است و باعث اتحاد میان خانواده و اجتماع می‌شود.‏ ما چگونه می‌توانیم به چنین افرادی کمک کنیم؟‏

 ^۱۳ مثالی را در نظر بگیریم.‏ برای تعویض پلی فرسوده و قدیمی با یک پل جدید چه باید کرد؟‏ اغلب،‏ ساخت پل جدید زمانی آغاز می‌شود که مردم هنوز از پل قدیمی استفاده می‌کنند.‏ زمانی که ساخت پل جدید به اتمام رسد،‏ پل قدیمی را تخریب می‌کنند.‏ به طور مشابه،‏ ما نباید از مردم بخواهیم که فوراً اعتقاداتی را که ارزش زیادی برایشان دارد کنار بگذارند.‏ بلکه ابتدا باید کمکشان کنیم تا ارزش حقایق جدیدی را که می‌آموزند درک کنند؛‏ حقایقی که پیش از مطالعهٔ کتاب مقدّس هیچ آشنایی‌ای با آن نداشتند.‏ آنان تنها به این شکل می‌توانند اعتقادات گذشتهٔ خود را کنار بگذارند.‏ باید به یاد داشته باشیم که ایجاد چنین تغییری به زمان نیاز دارد.‏—‏روم ۱۲:‏۲‏.‏

۱۴-‏۱۵.‏ ما چگونه می‌توانیم به آنانی که اطلاعات چندانی دربارهٔ امید زندگی ابدی در بهشت روی زمین ندارند کمک کنیم؟‏ نمونه‌ای بیاورید.‏

^۱۴ وقتی با صبر و حوصله به دیگران تعلیم می‌دهیم،‏ از آنان توقع نخواهیم داشت تا حقایقی را که برای اولین بار می‌شنوند درک کنند و بپذیرند.‏ بلکه حس همدردی و دلسوزی ما را بر آن می‌دارد که به مرور زمان بر اساس کتاب مقدّس با آنان استدلال کنیم.‏ برای مثال،‏ نحوهٔ استدلال دربارهٔ امید زندگی ابدی در بهشت روی زمین را بررسی می‌کنیم.‏ بسیاری این تعلیم کتاب مقدّس را نشنیده‌اند و چیزی دربارهٔ آن نمی‌دانند.‏ شاید آنان فکر می‌کنند که مرگ پایان همه چیز است.‏ یا شاید فکر می‌کنند که انسان‌های خوب به آسمان می‌روند.‏ ما چگونه می‌توانیم به چنین افرادی کمک کنیم؟‏

^۱۵ روش مؤثری را که یکی از برادرانمان استفاده می‌کند در نظر بگیرید.‏ او ابتدا پیدایش ۱:‏۲۸ را می‌خواند.‏ سپس از شخص می‌پرسد که مطابق خواست خدا انسان‌ها باید کجا و تحت چه شرایطی زندگی می‌کردند.‏ بسیاری پاسخ می‌دهند،‏ «او می‌خواست که انسان‌ها زندگی‌ای شاد بر روی زمین داشته باشند.‏» سپس او اِشَعْیا ۵۵:‏۱۱ را می‌خواند و می‌پرسد که آیا مقصود خدا تغییر کرده است.‏ اغلب،‏ بسیاری می‌گویند خیر.‏ در نهایت برادرمان مزمور ۳۷:‏۱۰،‏ ۱۱ را می‌خواند و می‌پرسد که آیندهٔ بشر چگونه خواهد بود.‏ برادرمان با این روش به برخی کمک کرده است تا درک کنند که خواست خدا تغییر نکرده و او می‌خواهد که انسان‌های خوب تا ابد بر روی زمین زندگی کنند.‏

۱۶-‏۱۷.‏ مطابق امثال ۳:‏۲۷ به چه طرقی می‌توانیم حس همدردی خود را در عمل به دیگران نشان دهیم؟‏ مثالی بزنید.‏

^۱۶ چهارمین راه این است که توجه و علاقهٔ خود را در عمل به دیگران نشان دهیم.‏ برای مثال،‏ آیا تا به حال در خدمت موعظه درِ خانه‌ای را زده‌اید که زمان مناسبی برای صاحبخانه نبوده است؟‏ در این صورت،‏ می‌توانیم از آنان عذرخواهی کرده و بپرسیم چه زمانی برای آنان مناسب است.‏ اگر صاحبخانه برای انجام برخی کارهای جزئی نیاز به کمک داشته باشد چطور؟‏ یا اگر او به دلیل بیماری یا سن بالا نمی‌تواند خانه را ترک کند،‏ آیا می‌توانیم در انجام کارهایی همچون خرید روزانه یا  ارسال نامه به او کمک کنیم؟‏ این موقعیت‌ها فرصتی است که می‌توانیم به دیگران کمک کنیم.‏—‏امثال ۳:‏۲۷ خوانده شود.‏

^۱۷ نمونهٔ خواهری را در نظر بگیرید که از انجام عملی کوچک اما محبت‌آمیز نتیجهٔ خوبی به دست آورد.‏ او برای ابراز همدردی،‏ به خانواده‌ای که فرزندشان را از دست داده بودند نامه‌ای نوشت.‏ او در نامه‌اش به آیاتی دلگرم‌کننده اشاره کرد.‏ واکنش آن خانواده چه بود؟‏ مادری که فرزندش را از دست داده بود نوشت:‏ «دیروز برایم روز خیلی سختی بود.‏ احتمالاً خودت نمی‌دانی که نامه‌ات چقدر بر ما تأثیر گذاشت.‏ آن نامه برایمان خیلی دلگرم‌کننده بود،‏ واقعاً ممنونم.‏ من دیروز آن نامه را بیش از ۲۰ بار خواندم.‏ باورم نمی‌شد که آن نامه تا این حد پرمهر و دلگرم‌کننده باشد و باعث تشویق ما شود.‏ از صمیم دل تشکر می‌کنیم.‏» به‌راستی که وقتی خود را جای دیگران می‌گذاریم،‏ از کمک به آنان نتایج خوبی به دست می‌آوریم.‏

۱۸.‏ مطابق اول قُرِنتیان ۳:‏۶،‏ ۷ چرا در خدمت موعظه نباید از خود توقع بیش از حد داشته باشیم؟‏

^۱۸ ما نباید در خدمت موعظه از خود توقع بیش از حد داشته باشیم.‏ ما به دیگران کمک می‌کنیم که با خدا آشنا شوند،‏ اما یَهُوَه است که مهم‌ترین نقش را در رشد روحانی آنان دارد.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۳:‏۶،‏ ۷ خوانده شود.‏)‏ اوست که دیگران را به سوی خود جذب می‌کند.‏ (‏یو ۶:‏۴۴‏)‏ به‌علاوه،‏ هر شخص مطابق آنچه در دل دارد به خبر خوش واکنش نشان می‌دهد.‏ (‏مت ۱۳:‏۴-‏۸‏)‏ عیسی بهترین معلّم روی زمین بود،‏ اما بسیاری نسبت به پیام او واکنش مثبت نشان ندادند!‏ بنابراین،‏ اگر بسیاری از آنانی که خبر خوش را از ما می‌شنوند واکنش مثبت نشان ندهند،‏ نباید ناامید شویم.‏

۱۹.‏ همدردی با دیگران در خدمت موعظه چه نتایج خوبی برایمان دارد؟‏

^۱۹ ما از همدردی با دیگران در خدمت موعظه نه تنها نتایج خوبی به دست می‌آوریم،‏ بلکه از شادی واقعی که حاصل کمک به دیگران است برخوردار می‌شویم.‏ به‌علاوه،‏ آنانی که ‹دلی پذیرا برای راه یافتن به حیات جاودان دارند› راحت‌تر پیام ما را می‌پذیرند.‏ (‏اعما ۱۳:‏۴۸‏)‏ بنابراین «تا هنگامی که فرصت داریم،‏ بیایید به همه نیکویی کنیم.‏» (‏غلا ۶:‏۱۰‏)‏ به این شکل،‏ شادی حاصل از جلال دادن به یَهُوَه نصیبمان می‌شود.‏—‏مت ۵:‏۱۶‏.‏