اگر بخواهیم کسی را به‌خوبی بشناسیم لازم است بدانیم در گذشته چه کرده و بر چه مشکلاتی غالب آمده است.‏ برای شناخت خدا نیز باید از اعمال او آگاه شد.‏ اگر چنین کنید متوجه می‌شوید که اعمال او تا چه حد اکنون به شما فایده می‌رساند و چه ارتباطی با آیندهٔ شما دارد.‏

یَهُوَه خدا،‏ آفریدگار عالم است و از آفریده‌هایش می‌توان به «صفات نادیدنی» او پی برد.‏ (‏رومیان ۱:‏۲۰‏)‏ «خدای ما با قدرت خود زمین را ساخت،‏ و با حکمتش جهان را بنیاد نهاد و با دانایی خود آسمانها را بوجود آورد.‏» (‏اِرْمیا ۱۰:‏۱۲‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ شگفتی‌های آفرینش گواهی بر علاقه و توجه خدا به ماست.‏

یَهُوَه خدا زندگی خاصّی به انسان‌ها بخشید،‏ چون «انسان را به صورت خود آفرید.‏» (‏پیدایش ۱:‏۲۷‏)‏ این بدین معنی است که ما انسان‌ها می‌توانیم در مقیاس کوچک‌تر خصوصیات بی‌همتای او را از خود نشان دهیم.‏ او ما را قادر ساخته است که طرز فکر و معیارهای او را درک کنیم.‏ وقتی می‌کوشیم مطابق با ارزش‌ها و معیارهای او زندگی کنیم زندگی‌مان معنای دیگری به خود می‌گیرد و طعم خوشبختی و شادی واقعی را می‌چشیم.‏ حتی یَهُوَه خدا این توانایی را به ما بخشیده است که با او رابطه‌ای نزدیک برقرار کنیم.‏

زیبایی‌های روی زمین گواهی بر توجه و احساس خدا به ماست.‏ پولُس رسول در مورد خدا چنین گفته است که او «با نیکویی‌هایش بر خود شهادت می‌داد؛‏ با بارانی که از آسمان به شما می‌داد و فصول پرباری که به شما می‌بخشید و از این طریق با غذای کافی خشنودی شما را فراهم می‌کرد و دل‌هایتان را از شادی لبریز می‌ساخت.‏» (‏اعمال ۱۴:‏۱۷‏)‏ خدا بیش از آنچه برای ادامهٔ حیات به آن نیاز داریم به ما بخشیده است.‏ او زمین را از گوناگونی و وفور نعمت پر ساخته که ما از زندگی لذّت بریم.‏ اما همهٔ این‌ها تنها ذره‌ای از برکاتی است که برای ما انسان‌ها در نظر داشته است.‏

 یَهُوَه زمین را به گونه‌ای آفریده است که انسان‌ها تا ابد روی آن زندگی کنند.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ او «زمین را به بنی‌آدم بخشیده است» و «آن را نیافرید تا تهی باشد،‏ بلکه تا از سکنه پر گردد.‏» (‏مزمور ۱۱۵:‏۱۶؛‏ اِشَعْیا ۴۵:‏۱۸‏)‏ اما خدا زمین را به چه کسانی بخشیده است و برای چه مدت؟‏ کتاب مقدّس می‌گوید که «پارسایان زمین را به میراث خواهند برد و تا به ابد در آن سکونت خواهد کرد.‏»—‏مزمور ۳۷:‏۲۹‏.‏

یَهُوَه خدا هماهنگ با این مقصودش اولین مرد و زن،‏ آدم و حوّا را آفرید و آنان را در بهشت روی زمین یعنی باغی فرح‌بخش قرار داد تا از آن نگهداری کنند و آن را توسعه دهند.‏ (‏پیدایش ۲:‏۸،‏ ۱۵‏)‏ خدا به آنان این مسئولیت را نیز داد:‏ «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و بر آن تسلط یابید.‏» (‏پیدایش ۱:‏۲۸‏)‏ آدم و حوّا می‌توانستند تا ابد روی زمین زندگی کنند.‏ اما آنان راه نافرمانی از خدا را برگزیدند،‏ پس دیگر «پارسا» یا درستکار شمرده نمی‌شدند که بتوانند تا ابد روی زمین زندگی کنند.‏ اما خواهیم دید که نافرمانی آدم و حوّا مقصود خدا را برای بشر یا زمین تغییر نداد.‏ ابتدا توضیح می‌دهیم که خدا برای انسان‌ها چه کار دیگری کرد.‏

کتاب مقدّس،‏ کلام خدا نیز خوانده می‌شود.‏ چرا خدا این کتاب را برای ما فراهم کرده است؟‏ در درجهٔ اول برای این که با شخصیت او آشنا شویم.‏ (‏امثال ۲:‏۱-‏۵‏)‏ البته پاسخ هر سؤالی در مورد خدا در کتاب مقدّس یافت نمی‌شود،‏ باید گفت که هیچ کتابی نمی‌تواند چنین باشد.‏ (‏جامعه ۳:‏۱۱‏)‏ اما هر آنچه در کتاب مقدّس نوشته شده است در شناخت خدا به ما کمک می‌کند.‏ از چگونگی رفتار او با انسان‌ها می‌توان به شخصیت او پی برد و دریافت که او چه کسی را دوست دارد و چه کسی را دوست ندارد.‏ (‏مزمور ۱۵:‏۱-‏۵‏)‏ همچنین می‌توان با دید او نسبت به پرستش،‏ امور اخلاقی و مادیات آشنا شد.‏ به علاوه اعمال و رفتار عیسی مسیح که در کتاب مقدّس نوشته شده است نیز تصویری روشن از شخصیت یَهُوَه خدا ارائه می‌دهد.‏—‏یوحنا ۱۴:‏۹‏.‏

یَهُوَه خدا می‌خواهد که ما زندگی‌ای شاد و پرمفهوم داشته باشیم.‏ این خود دلیل دیگری است که کتاب مقدّس را برای راهنمایی ما فراهم کرده است.‏ خداوند در این کتاب می‌گوید که چگونه زندگی‌ای رضایت بخش در پیش گیریم،‏ چگونه خوشبخت و شاد باشیم و چگونه با نگرانی‌های زندگی کنار بیاییم.‏ کتاب مقدّس به پرسش‌های مهم زندگی نیز پاسخ می‌دهد،‏ پرسش‌هایی مثل،‏ چرا درد و رنج ما را احاطه کرده است؟‏ آیندهٔ ما چه خواهد شد؟‏ در ادامهٔ این مجلّه توضیحاتی در این مورد داده می‌شود.‏ افزون بر این در کلام خدا می‌خوانیم که او برای به انجام رساندن مقصودش برای انسان‌ها چه کرده است.‏

به‌راستی کتاب مقدّس کتابی بی‌نظیر است،‏ دلایل متعدد بسیاری وجود دارد که شکی باقی نمی‌گذارد که این کتاب کلام خداست.‏ این کتاب را حدود ۴۰ نفر طی ۱۶۰۰ سال به نگارش در آورده‌اند،‏ اما در تمام کتاب موضوعی خاص دنبال می‌شود،‏ چون در واقع یَهُوَه خدا نویسندهٔ اصلی آن است.‏ (‏۲تیموتائوس ۳:‏۱۶‏)‏ برخلاف دیگر کتاب‌های کهن،‏ این کتاب طی اعصار به دقت حفظ شده است،‏ هزاران نسخهٔ قدیمی کتاب مقدّس گواهی بر این ادعاست.‏ همچنین با وجود مخالفت‌های بسیار و تلاش برای جلوگیری از ترجمه،‏ پخش و خواندن کتاب مقدّس،‏ این کتاب همچنان پابرجا مانده است.‏ حتی امروزه بیش از هر کتاب دیگر ترجمه و پخش شده است.‏ وجود کتاب مقدّس اثباتی است بر این که «کلام خدای ما تا ابد باقی می‌ماند.»—‏اِشَعْیا ۴۰:‏۸‏.‏

یکی دیگر از اعمال یَهُوَه خدا این است که او با تدارکی خاص تحقق مقصودش را تضمین کرد.‏ همان طور که پیش از این گفته شد،‏ مقصود خدا این بود که انسان‌ها تا ابد روی زمین زندگی کنند.‏ اما آدم با نافرمانی و گناهی که مرتکب شد هم خود و هم نوادگانش را از زندگی ابدی محروم کرد.‏ در واقع «گناه از طریق یک انسان وارد دنیا شد و از طریق گناه مرگ آمد و از آنجا که همه گناه کردند،‏ مرگ در میان همهٔ انسان‌ها شیوع یافت.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ با نافرمانی آدم به نظر می‌رسید که دیگر مقصود خدا برای انسان‌ها به انجام نرسد.‏ اما یَهُوَه خدا چه کرد؟‏

اعمال یَهُوَه هماهنگ با شخصیت و خصوصیات اوست.‏ او به‌حق و عادلانه آدم و حوّا را مسئول اعمالشان دانست اما از سر محبت عمیقش،‏ برای نوادگان آنان تدارکی خاص دید.‏ یَهُوَه خدا با حکمت بی‌کرانش فوراً راه‌حلی برای این وضعیت تعیین و آن را اعلام کرد.‏  ‏(‏پیدایش ۳:‏۱۵‏)‏ راه رهایی از گناه و مرگ از طریق عیسی مسیح امکان‌پذیر شد.‏ برای این منظور چه لازم بود؟‏

برای رهایی انسان‌ها از تأثیر سرکشی آدم،‏ یعنی گناه و مرگ،‏ یَهُوَه خدا عیسی را به زمین فرستاد که راه زندگی را به آنان بیاموزد و «جان خود را همچون بهای رهایی» برای آنان فدا کند.‏ a (‏مَتّی ۲۰:‏۲۸؛‏ یوحنا ۱۴:‏۶‏)‏ عیسی می‌توانست بهای رهایی انسان‌ها را فراهم کند،‏ چون همچون آدم انسانی کامل بود.‏ اما برخلاف آدم حتی تا پای مرگ کاملاً مطیع یَهُوَه خدا ماند.‏ عیسی گناه نکرد و مستحق مرگ نبود،‏ از این رو یَهُوَه خدا او را برای زندگی در آسمان رستاخیز داد.‏ حال عیسی می‌توانست آنچه آدم با نافرمانی‌اش از دست داده بود،‏ فراهم کند و برای انسان‌های مطیع امید زندگی ابدی را میسر سازد.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «زیرا همان طور که از طریق نافرمانی یک انسان بسیاری گناهکار شدند،‏ همچنین از طریق اطاعت یک انسان نیز بسیاری درستکار خواهند شد.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۹‏)‏ از طریق قربانی عیسی خداوند مقصود خود را به تحقق خواهد رساند و انسان‌ها می‌توانند تا ابد روی زمین زندگی کنند.‏

از شیوهٔ برخورد یَهُوَه خدا در مقابل وضعیتی که با نافرمانی آدم به وجود آمد،‏ درس‌های فراوان می‌آموزیم.‏ یکی این که هیچ چیز نمی‌تواند مانع انجام مقصود یَهُوَه خدا شود،‏ گفته‌ها و وعده‌های او بی‌شک به انجام خواهد رسید.‏ (‏اِشَعْیا ۵۵:‏۱۱‏)‏ دیگر این که به عمق محبت خدا به انسان‌ها پی می‌بریم.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «بدین گونه محبت خدا بر ما آشکار شد که خدا یگانه پسر خود را به دنیا فرستاد تا ما از طریق او حیات یابیم.‏ منظور از محبت همین است؛‏ نه این که ما به خدا محبت کرده باشیم،‏ بلکه او به ما محبت کرد و پسرش را فرستاد تا قربانی کفّاره برای گناهان ما باشد.‏»—‏۱یوحنا ۴:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

یَهُوَه خدا حتی «پسر خود را» از ما دریغ نداشت،‏ بلکه «در راه همهٔ ما تسلیم مرگ نمود.‏» از این رو اطمینان داریم که خدا «همهٔ چیزهای دیگر را» که به ما وعده داده است به انجام خواهد رساند.‏ (‏رومیان ۸:‏۳۲‏)‏ یَهُوَه چه وعده‌ای به ما داده است؟‏ در مقالهٔ بعد به این موضوع می‌پردازیم.‏