«Αμέσως μετά το θάνατο, οι ψυχές εκείνων που πεθαίνουν έχοντας διαπράξει θανάσιμο αμάρτημα κατεβαίνουν στην κόλαση, όπου υποφέρουν τις τιμωρίες της κόλασης, την “αιώνια φωτιά”». (Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας [Catechism of the Catholic Church]) «Του αμαρτωλού η ψυχή . . . δοκιμάζει τα φοβερά δεινά της κολάσεως». (Η Ορθόδοξος Χριστιανική Πίστις Μας) Σύμφωνα με ορισμένους θρησκευτικούς ηγέτες, η κόλαση είναι μια κατάσταση πλήρους απομόνωσης και αποχωρισμού από τον Θεό.

«Η ψυχή που αμαρτάνει​—αυτή θα πεθάνει». (Ιεζεκιήλ 18:4) Οι νεκροί «δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως». (Εκκλησιαστής 9:5) Αν η ψυχή πεθαίνει και δεν έχει συνειδητότητα, πώς γίνεται να υποφέρει στην «αιώνια φωτιά» ή έστω να πονάει λόγω παντοτινού αποχωρισμού από τον Θεό;

Στο πρωτότυπο κείμενο της Γραφής, η εβραϊκή λέξη σιεόλ και η ελληνική λέξη ᾅδης αναφέρονται στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους, όχι σε κάποια κόλαση. Παραδείγματος χάρη, όταν ο Ιώβ υπέφερε από μια οδυνηρή ασθένεια, προσευχήθηκε: «Είθε να με έκρυπτες εις τον Άδην [εβραϊκό κείμενο, Σιεόλ]». (Ιώβ 14:13, Η Αγία Γραφή, Ν. Λούβαρι–Α. Χαστούπη) Ο Ιώβ ήθελε να αναπαυτεί, όχι σε έναν τόπο βασάνων ή αποξένωσης από τον Θεό, αλλά στον τάφο.

Η ασπλαχνία δεν κάνει τον Θεό αγαπητό σε εμάς​—μας απωθεί. «Από μωρό μού έμαθαν το δόγμα της πύρινης κόλασης», λέει η Ροσίο που ζει στο Μεξικό. «Αυτό με τρόμαζε τόσο πολύ ώστε δεν φανταζόμουν ότι ο Θεός έχει καλές ιδιότητες. Νόμιζα ότι είναι γεμάτος οργή και αδιαλλαξία».

Οι σαφείς δηλώσεις της Γραφής σχετικά με τις κρίσεις του Θεού και την κατάσταση των νεκρών άλλαξαν την άποψη της Ροσίο για τον Θεό. «Ένιωσα ελεύθερη​—σαν να είχε φύγει από πάνω μου ένα μεγάλο συναισθηματικό βάρος», λέει. «Βεβαιώθηκα ότι ο Θεός θέλει το καλύτερο για εμάς, ότι μας αγαπάει και ότι μπορώ και εγώ να τον αγαπήσω. Είναι σαν πατέρας που πιάνει τα παιδιά του από το χέρι και θέλει το καλύτερο για αυτά».​—Ησαΐας 41:13.

Πολλοί αγωνίζονται να είναι ευλαβείς επειδή φοβούνται την πύρινη κόλαση, αλλά ο Θεός δεν θέλει να τον υπηρετείτε επειδή τον τρέμετε. Αντίθετα, ο Ιησούς είπε: «Πρέπει να αγαπάς τον Ιεχωβά τον Θεό σου». (Μάρκος 12:29, 30) Επιπλέον, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ο Θεός δεν ενεργεί με αδικία σήμερα, εμπιστευόμαστε και τις μελλοντικές του κρίσεις. Όπως ο Ελιού, ο φίλος του Ιώβ, λέμε με σιγουριά: «Είναι αδιανόητο να ενεργεί ο αληθινός Θεός με πονηρία και ο Παντοδύναμος με αδικία».​—Ιώβ 34:10.