Ένα Γράμμα από την Αυστραλία

«Θα Καθήσω να το Διαβάσω Απόψε Δίπλα στη Φωτιά»

Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΝΗ ενδοχώρα φέρνει στο νου εικόνες από άνυδρες ερήμους, θερμοκρασίες που θυμίζουν καμίνι και τεράστιες κενές εκτάσεις. Και όμως, σε αυτή την περιοχή ζουν περίπου 180.000 άνθρωποι, σχεδόν το 1 τοις εκατό του πληθυσμού της χώρας.

Οι γονείς μου, οι οποίοι είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά, με έπαιρναν μαζί τους όταν ήμουν μικρός για να κηρύξουμε στην ενδοχώρα. Η απεραντοσύνη και η άγρια ομορφιά της κέντριζαν τη φαντασία μου. Επίσης, αγάπησα τους σκληραγωγημένους και ανοιχτόκαρδους κατοίκους της περιοχής. Τώρα, έχοντας πια τη δική μου οικογένεια, ήθελα να ζήσουν αυτή την εμπειρία η σύζυγός μου και τα δύο μας μικρά παιδιά, ηλικίας 10 και 12 ετών.

Καταστρώνουμε τα Σχέδια για το Ταξίδι

Πρώτα, καθήσαμε να υπολογίσουμε τη δαπάνη. Πόσο μακριά μάς επέτρεπαν τα οικονομικά μας να ταξιδέψουμε; Πόσο διάστημα μπορούσαμε να λείψουμε; Ένα αντρόγυνο και δύο ολοχρόνιες διάκονοι από την εκκλησία μας προσφέρθηκαν να έρθουν μαζί μας. Συμφωνήσαμε για το πότε θα κάναμε το ταξίδι​—στη διάρκεια των σχολικών διακοπών στα μέσα του χρόνου. Έπειτα γράψαμε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας για να ζητήσουμε να μας διορίσουν σε κάποιον τομέα. Προσκληθήκαμε να καλύψουμε μια απομονωμένη περιοχή κοντά στο Γκουντιγουίντι, μια επαρχιακή κωμόπολη περίπου 400 χιλιόμετρα δυτικά του Μπρίσμπεϊν, όπου κατοικούμε.

Μάθαμε ότι στο Γκουντιγουίντι υπήρχε μια μικρή εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό αποτέλεσε επιπρόσθετη ευλογία. Το να γνωρίσουμε Χριστιανούς άντρες και γυναίκες επρόκειτο να είναι μια πολύ σημαντική πλευρά του ταξιδιού μας. Ειδοποιήσαμε την εκκλησία για την επίσκεψή μας. Η ενθουσιώδης απάντησή τους μας έδειξε ότι περίμεναν με λαχτάρα την άφιξή μας.

Λίγο προτού ξεκινήσουμε, μαζευτήκαμε για να συζητήσουμε πώς θα παρουσιάζαμε τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού στην ενδοχώρα. Θέλαμε ιδιαίτερα να σεβαστούμε τον πολιτισμό και τα έθιμα οποιωνδήποτε Αβορίγινων μπορεί να συναντούσαμε. Μερικές φυλές, για παράδειγμα, θεωρούν τη γη τους κοινοβιακό χώρο. Θα ήταν αγενές να μπούμε σε αυτήν απρόσκλητοι.

Εξορμούμε στην Ενδοχώρα

Τελικά, η μεγάλη μέρα έφτασε. Τα δύο οικογενειακά μας αυτοκίνητα, φορτωμένα με ανθρώπους και προμήθειες, ξεκίνησαν για την ενδοχώρα. Οι καλλιεργημένοι αγροί έδωσαν τη θέση τους σε λιβάδια όπου ξεχώριζαν εδώ και εκεί μερικοί ευκάλυπτοι. Ο ζεστός χειμωνιάτικος ήλιος ακτινοβολούσε στον ανέφελο ουρανό. Ώρες αργότερα φτάσαμε στο Γκουντιγουίντι και τακτοποιηθήκαμε για διανυκτέρευση σε ενοικιαζόμενες καμπίνες που υπήρχαν σε ένα πάρκινγκ για τροχόσπιτα.

 Η επόμενη μέρα, η Κυριακή, ξημέρωσε ηλιόλουστη και δροσερή​—ιδανικός καιρός για κήρυγμα. Εδώ οι θερμοκρασίες το καλοκαίρι ξεπερνούν τακτικά τους 40 βαθμούς Κελσίου! Η πρώτη μας στάση ήταν σε μια κοινότητα Αβορίγινων σχεδόν 30 χιλιόμετρα μακριά. Μας οδήγησαν στην Τζένι, μια ηλικιωμένη γκριζομάλλα, η οποία ήταν αρχηγός της κοινότητας. Η Τζένι άκουσε προσεκτικά την παρουσίασή μας από τη Γραφή και δέχτηκε με χαρά το βιβλίο Μάθε από τον Μεγάλο Δάσκαλο. a Κατόπιν μας επέτρεψε να μπούμε στην κοινότητα και να κηρύξουμε στους κατοίκους.

Παιδιά της περιοχής έτρεχαν μπροστά από εμάς για να αναγγείλουν την επίσκεψή μας. Κάθε οικοδεσπότης που συναντούσαμε άκουγε με σεβασμό το άγγελμά μας και δεχόταν Γραφικά έντυπα. Σύντομα, τα έντυπά μας τελείωσαν, και ήταν ώρα να γυρίσουμε στην πόλη για τη συνάθροιση. Προτού φύγουμε, υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε για να επισκεφτούμε όσους δεν είχαμε βρει.

Εκείνο το απόγευμα η Αίθουσα Βασιλείας αντηχούσε από χαρούμενες συζητήσεις καθώς καινούριες γνωριμίες εξελίσσονταν γρήγορα σε φιλίες. Οι 25 ντόπιοι Μάρτυρες μεταδίδουν πιστά το άγγελμα της Βασιλείας σε περίπου 11.000 ανθρώπους διασκορπισμένους σε 30.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα υπαίθρου. «Σας ευχαριστούμε που κάνατε τον κόπο να έρθετε και να μας βοηθήσετε», είπε ένα μέλος της εκκλησίας με ευγνωμοσύνη. Ύστερα από μια ζωηρή συνάθροιση, πήγαμε όλοι μαζί κάπου για να φάμε κάτι. Προτού πέσουμε για ύπνο εκείνη τη νύχτα, ταΐσαμε μερικά πόσουμ της περιοχής, τα οποία τριγύριζαν ελεύθερα ανάμεσα στα τροχόσπιτα του πάρκινγκ όπου μέναμε.

«Απόψε Δίπλα στη Φωτιά»

Το επόμενο διήμερο, οι δύο ομάδες μας επισκέφτηκαν με τα αυτοκίνητα απομονωμένα σπίτια που βρίσκονται διασκορπισμένα κατά μήκος των συνόρων του Κουίνσλαντ με τη Νέα Νότια Ουαλία. Το τοπίο της υπαίθρου περιλάμβανε ως επί το πλείστον λόγγους με ξερούς, διάσπαρτους ευκάλυπτους σε επίπεδα, ανοιχτά λιβάδια όπου έβοσκαν πρόβατα και βοοειδή. Στο δρόμο, βλέπαμε αρκετά καγκουρό, τα οποία κουνούσαν τα αφτιά τους καθώς συλλάμβαναν τους ήχους από την παρουσία μας. Στο βάθος, πίσω από κάποιον σκονισμένο φράχτη, βλέπαμε επιβλητικά εμού να βαδίζουν καμαρωτά.

Την Τρίτη το απόγευμα πέσαμε πάνω σε ένα μεγάλο κοπάδι βοοειδών που κατηφόριζε νωχελικά το δρόμο. Μισθωτοί γελαδάρηδες μετακινούν από παλιά τα ζωντανά σε αυτή την περιοχή, ιδιαίτερα σε καιρούς ξηρασίας. Έπειτα από λίγο συναντήσαμε έναν γελαδάρη πάνω στο άλογό του. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα να τον χαιρετήσω. «Καλημέρα, φίλε», μου απάντησε. Ο ηλικιωμένος άνθρωπος, με το τσοπανόσκυλο πλάι του, σταμάτησε για να μιλήσουμε.

Αφού συζητήσαμε λίγο για την ξηρασία, του παρουσίασα το άγγελμά μας. «Τι λες! Έχω να ακούσω για τη Γραφή από τότε που ήμουν παιδί!» αναφώνησε. Ο άνθρωπος αυτός θεωρούσε τους θρησκευτικούς ηγέτες υπεύθυνους για την ηθική παρακμή στον κόσμο. Ωστόσο, έτρεφε βαθύ σεβασμό για τη Γραφή. Ύστερα από μια ωραία Γραφική συζήτηση, του πρόσφερα το βιβλίο Τι Διδάσκει Πράγματι η Αγία Γραφή; b Κρατώντας το σφιχτά, το έβαλε στην τσέπη του πουκαμίσου του και είπε: «Αν πρόκειται να μου πει τι διδάσκει η Γραφή, θα καθήσω να το διαβάσω απόψε δίπλα στη φωτιά».

Στο Δρόμο της Επιστροφής

Εκείνο το βράδυ αφηγηθήκαμε τις εμπειρίες μας στους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μας στην Αίθουσα Βασιλείας. Εκείνοι υποσχέθηκαν να επανεπισκεφτούν τα ενδιαφερόμενα άτομα τα οποία είχαμε συναντήσει. Όταν τελείωσε η συνάθροιση, ήταν δύσκολο να τους αποχαιρετήσουμε. Ένας θερμός δεσμός στοργής είχε αναπτυχθεί ανάμεσά μας. Όλοι νιώθαμε ενισχυμένοι από την ανταλλαγή πνευματικής ενθάρρυνσης.​—Ρωμαίους 1:12.

Την επομένη πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αναλογιζόμενοι το ταξίδι μας, συμφωνήσαμε ότι ο Ιεχωβά είχε ευλογήσει πλούσια τις προσπάθειές μας. Νιώθαμε αναζωογονημένοι από πνευματική άποψη. Όταν φτάσαμε στο σπίτι, ρώτησα τα παιδιά: «Πού θα θέλατε να πάμε στις επόμενες διακοπές μας; Μήπως στα βουνά;» «Όχι, μπαμπά», απάντησαν εκείνα, «ας πάμε να κηρύξουμε στην ενδοχώρα πάλι». Η σύζυγός μου συμφώνησε, λέγοντας: «Ναι, εκεί να πάμε. Ήταν οι καλύτερες διακοπές που κάναμε ποτέ!»

[Υποσημειώσεις]