ΟΤΑΝ ήμουν εννιά χρονών, σταμάτησα να ψηλώνω. Αν και αυτό συνέβη πριν από 34 χρόνια στην Ακτή Ελεφαντοστού, μέχρι σήμερα έχω ύψος μόλις ένα μέτρο. Όταν έγινε φανερό το πρόβλημα της υγείας μου, οι γονείς μου με παρότρυναν να εργάζομαι σκληρά ώστε να μη σκέφτομαι συνέχεια την εμφάνισή μου. Έστησα λοιπόν έναν πάγκο με φρούτα μπροστά στο σπίτι μας και τον διατηρούσα τακτοποιημένο. Αυτό προσέλκυε πολλούς πελάτες.

Φυσικά, η σκληρή εργασία δεν τα άλλαξε όλα. Εξακολουθούσα να είμαι πολύ κοντή και έπρεπε να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, όπως για να φτάνω τα ράφια των καταστημάτων. Ήταν λες και όλα είχαν σχεδιαστεί για ανθρώπους με το διπλάσιο ύψος από εμένα. Ένιωθα αυτολύπηση, αλλά αυτό άλλαξε όταν έφτασα στα 14.

Μια μέρα, δυο γυναίκες—Μάρτυρες του Ιεχωβά—αγόρασαν φρούτα και μετά μου πρότειναν να κάνουμε Γραφική μελέτη. Σύντομα κατάλαβα ότι το να γνωρίσω τον Ιεχωβά και τον σκοπό του ήταν πιο σημαντικό από τη σωματική μου κατάσταση. Αυτό με βοήθησε πολύ. Το εδάφιο Ψαλμός 73:28 έγινε το αγαπημένο μου. Το πρώτο μέρος του αναφέρει: «Το να πλησιάζω τον Θεό είναι καλό για εμένα».

Ξαφνικά, η οικογένειά μας μετακόμισε στην Μπουρκίνα Φάσο και τότε όλα άλλαξαν στη ζωή μου. Στην παλιά μας γειτονιά στην Ακτή Ελεφαντοστού, όλοι γνώριζαν το κορίτσι δίπλα στον πάγκο με τα φρούτα. Αλλά σε αυτό το καινούριο περιβάλλον, ήμουν μια ξένη και, για πολλούς, ένα παράξενο θέαμα. Οι άνθρωποι κάρφωναν το βλέμμα τους πάνω μου. Αυτό με έκανε να κλείνομαι στο σπίτι, μερικές φορές εβδομάδες ολόκληρες. Ωστόσο, θυμήθηκα πόσο καλό ήταν για εμένα το να πλησιάζω τον Ιεχωβά. Έγραψα στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά και με επισκέφτηκε το κατάλληλο άτομο—η Νάνι, μια ιεραπόστολος με το μηχανάκι της.

Οι χωματόδρομοι στη γειτονιά μας ήταν πάντα γλιστεροί και, την εποχή των βροχών, γεμάτοι λάσπη. Η Νάνι έπεφτε από το μηχανάκι της αμέτρητες φορές καθώς ερχόταν να μελετήσει μαζί μου, αλλά δεν την πτοούσε τίποτα. Αργότερα, προσφέρθηκε να με παίρνει μαζί της στις συναθροίσεις. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να αφήσω την ασφάλεια του σπιτιού μου και να έρθω αντιμέτωπη με τα επίμονα βλέμματα των ανθρώπων. Επιπλέον, αν ανέβαινα στο μηχανάκι, θα πρόσθετα και άλλο βάρος πάνω του, οπότε θα ήταν  ακόμα πιο δύσκολο στην οδήγηση. Παρ’ όλα αυτά, συμφώνησα, έχοντας στον νου το δεύτερο μέρος του αγαπημένου μου εδαφίου: «Τον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά έχω κάνει καταφύγιό μου».

Πηγαίνοντας στις συναθροίσεις, η Νάνι και εγώ μερικές φορές σωριαζόμασταν στη λάσπη, αλλά άξιζε τον κόπο. Πόσο διέφεραν τα στοργικά χαμόγελα που αντίκριζα μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας από τα επίμονα βλέμματα που μου έριχναν έξω! Εννιά μήνες μετά, βαφτίστηκα.

«Για να διακηρύττω όλα τα έργα σου», λέει το τρίτο μέρος του αγαπημένου μου εδαφίου. Ήξερα πως η διακονία θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα από σπίτι σε σπίτι. Μικροί και μεγάλοι κάρφωναν το βλέμμα τους πάνω μου, με ακολουθούσαν και κορόιδευαν τον τρόπο με τον οποίο περπατούσα. Αυτό με πλήγωνε πολύ, αλλά υπενθύμιζα διαρκώς στον εαυτό μου ότι και εκείνοι χρειάζονταν τον Παράδεισο εξίσου με εμένα. Έτσι λοιπόν, δεν το έβαλα κάτω.

Για να κάνω πιο εύκολα τα πράγματα, πήρα ένα χειροκίνητο ποδήλατο με τρεις ρόδες. Στις ανηφόρες, η συνεργάτιδά μου στο έργο το έσπρωχνε και έπειτα πηδούσε και εκείνη πάνω καθώς κατηφορίζαμε με ταχύτητα. Η διακονία, που παλιότερα ήταν πρόκληση για εμένα, άρχισε να μου δίνει μεγάλη χαρά—τόσο μεγάλη που το 1998 έγινα τακτική σκαπάνισσα.

Έκανα Γραφική μελέτη με πολλά άτομα, και τέσσερα από αυτά βαφτίστηκαν. Επίσης, γνώρισε την αλήθεια και μια από τις αδελφές μου! Πολλές φορές, άκουγα για την πρόοδο που έκαναν άλλοι και αυτό μου έδινε τη δύναμη που χρειαζόμουν όταν τη χρειαζόμουν. Κάποια μέρα, ενώ υπέφερα από μια κρίση ελονοσίας, πήρα ένα γράμμα από την Ακτή Ελεφαντοστού. Είχα ξεκινήσει μελέτη στην πόρτα με έναν φοιτητή και την είχα δώσει σε έναν αδελφό. Αργότερα μετακόμισε στην Ακτή Ελεφαντοστού. Πόσο χάρηκα όταν έμαθα ότι είχε γίνει αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος!

Πώς συντηρώ τον εαυτό μου; Κάποια οργάνωση που βοηθάει τα άτομα με αναπηρία προσφέρθηκε να μου διδάξει ραπτική. Μια από τις εκπαιδεύτριες παρατήρησε τις συνήθειες εργασίας μου και είπε: «Πρέπει να σου μάθουμε πώς να φτιάχνεις σαπούνι». Αυτό και έγινε. Φτιάχνω στο σπίτι μου σαπούνι για το πλυντήριο και για γενική χρήση. Στους ανθρώπους αρέσει το σαπούνι μου και το συστήνουν και σε άλλους. Το παραδίδω η ίδια με το τρίκυκλό μου.

Δυστυχώς, το 2004, οι πόνοι που ένιωθα λόγω της παραμορφωμένης σπονδυλικής μου στήλης αυξήθηκαν τόσο πολύ ώστε δεν είχα άλλη λύση παρά να σταματήσω το σκαπανικό. Εντούτοις, συνεχίζω να έχω πλήρη συμμετοχή στη διακονία.

Οι άνθρωποι λένε ότι αυτό που με χαρακτηρίζει είναι το μεταδοτικό μου χαμόγελο. Έχω κάθε λόγο να είμαι χαρούμενη, επειδή το να πλησιάζω τον Θεό είναι καλό για εμένα.—Αφήγηση από τη Σέρα Μάιγκα.