Στο εδάφιο Ιερεμίας 31:15 διαβάζουμε: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Φωνή ακούγεται στη Ραμά, θρήνος και πικρό κλάμα· η Ραχήλ κλαίει για τους γιους της. Αρνήθηκε να παρηγορηθεί για τους γιους της, επειδή δεν υπάρχουν πια”».

Οι δυο γιοι της Ραχήλ δεν πέθαναν πριν από εκείνη. Συνεπώς, αυτό που έγραψε ο Ιερεμίας 1.000 χρόνια μετά το θάνατό της ίσως φαίνεται ανακριβές.

Ο πρώτος γιος της Ραχήλ ήταν ο Ιωσήφ. (Γέν. 30:22-24) Αργότερα, απέκτησε άλλον έναν γιο, ο οποίος ονομάστηκε Βενιαμίν. Καθώς όμως γεννούσε αυτόν το δεύτερο γιο, η Ραχήλ πέθανε. Επομένως, εγείρεται το ερώτημα: Γιατί το εδάφιο Ιερεμίας 31:15 αναφέρει ότι έκλαιγε για τους γιους της «επειδή δεν υπάρχουν πια»;

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώτος γιος, ο Ιωσήφ, έγινε πατέρας του Μανασσή και του Εφραΐμ. (Γέν. 41:50-52· 48:13-20) Αργότερα, η φυλή του Εφραΐμ έγινε η πιο εξέχουσα και η πιο ισχυρή σε ολόκληρο το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και έφτασε να αντιπροσωπεύει και τις δέκα φυλές. Από την άλλη πλευρά, η φυλή που προερχόταν από το δεύτερο γιο της Ραχήλ, τον Βενιαμίν, έγινε μέρος του νότιου βασιλείου, μαζί με τον Ιούδα. Κατά μία έννοια, λοιπόν, μπορούσε να λεχθεί ότι η Ραχήλ συμβόλιζε όλες τις μητέρες στον Ισραήλ, τόσο του βόρειου όσο και του νότιου βασιλείου.

Τον καιρό που γράφτηκε το βιβλίο του Ιερεμία, το βόρειο δεκάφυλο βασίλειο είχε ήδη πέσει στα χέρια των Ασσυρίων και πολλοί από το λαό είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι. Εντούτοις, κάποιοι από τους απογόνους του Εφραΐμ ίσως να είχαν καταφύγει στην περιοχή του Ιούδα. Το έτος 607 Π.Κ.Χ., οι Βαβυλώνιοι κατέκτησαν το νότιο δίφυλο βασίλειο του Ιούδα. Φαίνεται πως, στα πλαίσια αυτής της κατάκτησης, πολλοί από τους αιχμαλώτους συγκεντρώθηκαν στη Ραμά, περίπου 8 χιλιόμετρα βόρεια της Ιερουσαλήμ. (Ιερ. 40:1) Πιθανώς κάποιοι σφαγιάστηκαν εκεί, στην περιοχή του Βενιαμίν όπου είχε θαφτεί η Ραχήλ. (1 Σαμ. 10:2) Άρα, το κλάμα της Ραχήλ για τους γιους της θα μπορούσε να υποδηλώνει το θρήνο της, σαν να λέγαμε, είτε για τους Βενιαμίτες γενικά είτε ειδικά για εκείνους που σφαγιάστηκαν στη Ραμά. Ή θα μπορούσε να αναφέρεται σε όλες τις μητέρες στο λαό του Θεού οι οποίες έκλαιγαν για το θάνατο ή την εξορία στην οποία οδηγήθηκε ο Ισραήλ.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, τα λόγια του Ιερεμία σχετικά με τη Ραχήλ που κλαίει για τους γιους της ήταν προφητικά και εφαρμόστηκαν σε αυτό που συνέβη αιώνες αργότερα, όταν η ζωή του μικρού Ιησού βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο Βασιλιάς Ηρώδης διέταξε να θανατωθούν όλα τα αγόρια ηλικίας έως δύο ετών στην πόλη της Βηθλεέμ, η οποία βρισκόταν στη νότια πλευρά της Ιερουσαλήμ. Επομένως, αυτοί οι γιοι δεν υπήρχαν πια, ήταν νεκροί. Φανταστείτε τις σπαρακτικές κραυγές εκείνων των γυναικών που στερήθηκαν τους γιους τους! Ήταν σαν να ακούγονταν μέχρι τη Ραμά, στη βόρεια πλευρά της Ιερουσαλήμ.—Ματθ. 2:16-18.

Κατά συνέπεια, τόσο την εποχή του Ιερεμία όσο και την εποχή του Ιησού, η έκφραση «η Ραχήλ κλαίει για τους γιους της» περιέγραφε κατάλληλα τη θλίψη που ένιωθαν οι Ιουδαίες μητέρες για τα νεκρά παιδιά τους. Φυσικά, όσοι πέθαναν και πήγαν στη «γη του εχθρού», του θανάτου, θα έχουν τη δυνατότητα να απελευθερωθούν από τη λαβή του κατά την ανάσταση.—Ιερ. 31:16· 1 Κορ. 15:26.