Όταν προσκάλεσαν δύο σκαπανείς σε κάποιο σπίτι στην Κένυα, εκείνοι είδαν έκπληκτοι τη μικροσκοπική φιγούρα ενός άντρα ξαπλωμένου στο κρεβάτι. Ο κορμός του ήταν πολύ μικρός και τα χέρια του κοντά. Καθώς του εξηγούσαν την υπόσχεση που έχει δώσει ο Θεός ότι «ο κουτσός θα σκαρφαλώνει σαν το ελάφι», ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του.—Ησ. 35:6.

Οι σκαπανείς έμαθαν ότι ο Ονίσμους, ο οποίος τώρα κοντεύει τα 40, γεννήθηκε με ατελή οστεογένεση, ή αλλιώς νόσο των εύθραυστων οστών. Τα κόκαλά του ήταν τόσο εύθραυστα ώστε, με την παραμικρή πίεση, μπορούσαν να σπάσουν. Εφόσον δεν υπάρχει θεραπεία ή αποτελεσματική αγωγή, ο Ονίσμους πίστευε ότι θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του μέσα στους πόνους, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.

Όταν του πρόσφεραν Γραφική μελέτη, εκείνος δέχτηκε. Η μητέρα του, όμως, δεν ήθελε να τον αφήνει να πηγαίνει στις Χριστιανικές συναθροίσεις, επειδή φοβόταν μήπως τραυματιστεί με αποτέλεσμα να έχει περισσότερους πόνους. Έτσι λοιπόν, οι αδελφοί ηχογραφούσαν τις συναθροίσεις και ο Ονίσμους τις άκουγε στο σπίτι. Αφού έκανε μελέτη επί πέντε μήνες, πήρε την απόφαση να πηγαίνει στις συναθροίσεις παρά τους όποιους κινδύνους.

Μήπως οι συναθροίσεις τού έφεραν περισσότερους πόνους; Ακριβώς το αντίθετο! «Οι πόνοι που ένιωθα όλη την ώρα φαίνονταν να καταλαγιάζουν όσο ήμουν στη συνάθροιση», θυμάται ο ίδιος. Σκέφτηκε ότι ένιωθε καλύτερα λόγω της καινούριας του ελπίδας. Η μητέρα του παρατήρησε την αλλαγή στη διάθεσή του και ενθουσιάστηκε τόσο πολύ ώστε ξεκίνησε και εκείνη Γραφική μελέτη. «Η υπηρεσία του Θεού είναι το γιατρικό του γιου μου», έλεγε.

Προτού περάσει καιρός, ο Ονίσμους έγινε αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος. Αργότερα βαφτίστηκε και τώρα υπηρετεί ως διακονικός υπηρέτης. Αν και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πόδια και το ένα του χέρι, είχε την επιθυμία να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ήθελε να δοκιμάσει το βοηθητικό σκαπανικό, αλλά δίσταζε να συμπληρώσει την αίτηση. Γιατί; Επειδή ήξερε ότι θα έπρεπε να βασίζεται αποκλειστικά σε κάποιον άλλον για να σπρώχνει το καροτσάκι του. Όταν είπε στους συγχριστιανούς του τι τον ανησυχούσε, υποσχέθηκαν να τον βοηθήσουν. Έτσι και έκαναν, και ο Ονίσμους κατάφερε να υπηρετήσει ως βοηθητικός σκαπανέας.

Παρόμοιες επιφυλάξεις είχε και για το τακτικό σκαπανικό. Κάποια στιγμή όμως, το εδάφιο της ημέρας τού έδωσε την ενθάρρυνση που χρειαζόταν. Ήταν το εδάφιο Ψαλμός 34:8: «Γευτείτε και δείτε ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός». Αφού έκανε στοχασμούς γύρω από αυτά τα λόγια, αποφάσισε να γίνει τακτικός σκαπανέας. Τώρα κηρύττει τέσσερις μέρες την εβδομάδα και μελετάει με αρκετά άτομα που προοδεύουν πνευματικά. Το 2010 παρακολούθησε τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα. Πόσο χαρούμενος ήταν που είχε για εκπαιδευτή του έναν από τους δύο αδελφούς οι οποίοι τον είχαν επισκεφτεί στην αρχή!

Οι γονείς του Ονίσμους δεν ζουν πια, αλλά οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία φροντίζουν τις καθημερινές του ανάγκες. Νιώθει ευγνώμων για όλες τις ευλογίες που απολαμβάνει τώρα και περιμένει με λαχτάρα τη μέρα που «κανένας κάτοικος δεν θα λέει: “Είμαι άρρωστος”».—Ησ. 33:24.