Βιογραφία

Κράτησα τη Ζωή μου Απλή για να Υπηρετώ τον Ιεχωβά

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΚΛΑΡΑ ΓΚΕΡΜΠΕΡ ΜΟΪΕΡ

Είμαι 92 χρονών και περπατάω με δυσκολία, αλλά έχω ακόμη καθαρό μυαλό και καλή μνήμη. Πόσο ευγνώμων είμαι που είχα το προνόμιο να υπηρετώ τον Ιεχωβά από παιδί! Η απλή, απέριττη ζωή που έζησα συνέβαλε ανεκτίμητα στο να έχω αυτόν το θησαυρό.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 18 Αυγούστου 1907 στο Αλάιανς του Οχάιο, στις Η.Π.Α., ως το πρώτο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας. Όταν ήμουν οχτώ χρονών, ήρθε στο αγρόκτημά μας με το ποδήλατο κάποιος ολοχρόνιος διάκονος των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Συνάντησε τη μητέρα μου, τη Λόρα Γκέρμπερ, στην πόρτα και τη ρώτησε αν γνώριζε γιατί επιτρεπόταν το κακό. Η μητέρα ανέκαθεν είχε αυτή την απορία.

Αφού ρώτησε τον πατέρα, που ήταν έξω στον αχυρώνα, η μητέρα παρήγγειλε τους έξι τόμους των Γραφικών Μελετών. Τους διάβαζε αχόρταγα και συγκινούνταν βαθιά από τις Βιβλικές αλήθειες που μάθαινε. Μελέτησε τον 6ο Τόμο, Η Νέα Κτίσις, και κατάλαβε καλά ότι το Χριστιανικό βάφτισμα ήταν απαραίτητο. Μη γνωρίζοντας πού μπορούσε να βρει Σπουδαστές της Γραφής, ζήτησε από τον μπαμπά να τη βαφτίσει στο ποταμάκι που υπήρχε στο αγρόκτημα παρά το κρύο που έκανε εκείνον το Μάρτιο του 1916.

Λίγο καιρό αργότερα, η μητέρα είδε στην εφημερίδα μια διαφήμιση για κάποια ομιλία που θα εκφωνούνταν στην Αίθουσα των Θυγατέρων των Βετεράνων, στο Αλάιανς. Η ομιλία είχε το θέμα «Το Σχέδιον των Αιώνων». Ανταποκρίθηκε αμέσως, επειδή ο 1ος Τόμος των Γραφικών Μελετών είχε τον ίδιο τίτλο. Ετοιμάσαμε το κάρο, και ολόκληρη η οικογένειά μας πήγε στην πρώτη μας συνάθροιση με αυτό. Από τότε, παρακολουθούσαμε τις συναθροίσεις στα σπίτια  των αδελφών τα απογεύματα της Κυριακής και της Τετάρτης. Λίγο αργότερα, η μητέρα βαφτίστηκε ξανά από έναν εκπρόσωπο της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο μπαμπάς, ο οποίος ήταν πάντα απασχολημένος με τις αγροτικές εργασίες, τελικά έδειξε ενδιαφέρον για τη μελέτη της Γραφής και βαφτίστηκε λίγα χρόνια αργότερα.

Συναντούμε Εκείνους που Αναλαμβάνουν την Ηγεσία

Στις 10 Ιουνίου 1917, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφτηκε το Αλάιανς για να εκφωνήσει την ομιλία «Γιατί Μάχονται τα Έθνη;» Ήμουν εννιά χρονών και την παρακολούθησα μαζί με τους γονείς μου και δύο αδέλφια μου, τον Γουίλι και τον Τσαρλς. Είχαμε ένα ικανοποιητικό ακροατήριο εκατό και πλέον ατόμων. Μετά την ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ, οι περισσότεροι φωτογραφήθηκαν έξω από το Θέατρο Κολούμπια, όπου εκφωνήθηκε η ομιλία. Την επόμενη εβδομάδα, στην ίδια τοποθεσία, ο Α. Χ. Μακμίλαν εκφώνησε την ομιλία «Η Ερχόμενη Βασιλεία του Θεού». Ήταν προνόμιό μας να επισκεφτούν αυτοί οι αδελφοί τη μικρή μας πόλη.

Αξέχαστες Παλιές Συνελεύσεις

Η πρώτη συνέλευση που παρακολούθησα ήταν το 1918 στο Ατγουότερ του Οχάιο, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Αλάιανς. Εκεί η μαμά ρώτησε τον εκπρόσωπο της Εταιρίας αν ήμουν αρκετά μεγάλη για να βαφτιστώ. Ένιωθα ότι είχα αφιερωθεί πραγματικά στον Θεό για να κάνω το θέλημά του, και έτσι μου επιτράπηκε να βαφτιστώ εκείνη τη μέρα σε ένα ποταμάκι κοντά σε ένα μεγάλο περιβόλι με μηλιές. Άλλαξα σε μια σκηνή που είχαν στήσει οι αδελφοί γι’ αυτόν το σκοπό και βαφτίστηκα φορώντας ένα παλιό, χοντρό νυχτικό.

Το Σεπτέμβριο του 1919 οι γονείς μου και εγώ πήγαμε με το τρένο στο Σαντούσκι του Οχάιο, στη λίμνη Ίρι. Εκεί πήραμε το φέριμποτ, και σε λίγη ώρα φτάσαμε στο Σίνταρ Πόιντ όπου θα διεξαγόταν η αξέχαστη συνέλευσή μας. Όταν αποβιβαστήκαμε, στο λιμάνι υπήρχε ένας μικρός πάγκος με τρόφιμα. Πήρα ένα χάμπουργκερ​—πραγματική πολυτέλεια για εμένα εκείνες τις μέρες. Ήταν τόσο νόστιμο! Ο ανώτατος αριθμός των παρευρισκομένων στην οχταήμερη συνέλευσή μας ήταν 7.000 άτομα. Δεν υπήρχαν μεγάφωνα, και γι’ αυτό έπρεπε να ακούω πολύ προσεκτικά.

Σε αυτή τη συνέλευση, κυκλοφόρησε το συνοδευτικό περιοδικό της Σκοπιάς, ο Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!) Για να παρακολουθήσω εκείνη τη συνέλευση, έχασα την πρώτη εβδομάδα του σχολείου, αλλά άξιζε τον κόπο. Το Σίνταρ Πόιντ ήταν θέρετρο, και εκεί υπήρχε ένα εστιατόριο με μάγειρες που ετοίμαζαν γεύματα για τους εκπροσώπους. Αλλά για κάποιο λόγο, οι μάγειρες και οι σερβιτόροι έκαναν απεργία, και έτσι όσοι αδελφοί γνώριζαν από μαγειρική ανέλαβαν να ετοιμάσουν φαγητό για τους εκπροσώπους. Επί πολλές δεκαετίες έπειτα από αυτό, ο λαός του Ιεχωβά ετοίμαζε γεύματα στις συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας.

Είχαμε επίσης το προνόμιο να πάμε ξανά στο Σίνταρ Πόιντ το Σεπτέμβριο του 1922 για μια εννιαήμερη συνέλευση την οποία παρακολούθησε ένας ανώτατος αριθμός 18.000 και πλέον ατόμων. Εκεί ήταν που ο αδελφός Ρόδερφορντ μας ενθάρρυνε να “διαφημίσουμε, να διαφημίσουμε, να διαφημίσουμε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του”. Εντούτοις, η δική μου διακονία είχε αρχίσει με τη διανομή φυλλαδίων καθώς και του Χρυσού Αιώνος μερικά χρόνια νωρίτερα.

Εκτίμηση για τη Διακονία

Στις αρχές του 1918, συμμετείχα στη διανομή του φυλλαδίου Η Πτώσις της Βαβυλώνος (The Fall of Babylon) σε κοντινά αγροκτήματα. Λόγω του κρύου, ζεσταίναμε μια σαπουνόπετρα στην ξυλόσομπα στο σπίτι και την παίρναμε μαζί μας στο κάρο για να κρατάει τα πόδια μας ζεστά. Φορούσαμε βαριά παλτά και καπέλα, επειδή το κάρο ήταν σκεπασμένο μόνο από πάνω και στο πλάι και δεν υπήρχε θερμάστρα. Αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν όμορφα.

Το 1920 κυκλοφόρησε μια ειδική έκδοση του Τετελεσμένου Μυστηρίου, που ονομάστηκε ZG, σε μορφή περιοδικού. a Οι γονείς μου και εγώ παρουσιάσαμε αυτό το έντυπο στο Αλάιανς. Εκείνες τις μέρες, όλοι πήγαιναν μόνοι τους στις πόρτες, και έτσι εγώ ανέβηκα διστακτικά σε μια βεράντα όπου κάθονταν αρκετοί άνθρωποι. Αφού έκανα την παρουσίαση, μια γυναίκα είπε:  «Τι όμορφα που μιλάει», και δέχτηκε το έντυπο. Εκείνη τη μέρα έδωσα 13 τέτοια έντυπα, και ήταν η πρώτη φορά που έκανα μεγαλύτερες, επίσημες παρουσιάσεις από σπίτι σε σπίτι.

Όταν πήγαινα στην τρίτη γυμνασίου, η μητέρα μου έπαθε πνευμονία και έμεινε στο κρεβάτι πάνω από ένα μήνα. Η μικρότερη αδελφή μου, η Χέιζελ, ήταν βρέφος, και έτσι άφησα το σχολείο για να βοηθήσω στις αγροτικές εργασίες και στη φροντίδα των παιδιών. Ωστόσο, η οικογένειά μας έπαιρνε τη Γραφική αλήθεια στα σοβαρά, και παρακολουθούσαμε όλες τις συναθροίσεις τακτικά.

Το 1928, στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού, δόθηκε σε όλους τους παρόντες ένα φυλλάδιο με τίτλο «Πού Είναι οι Εννιά;» (“Where Are the Nine?”) Αυτό ανέλυε τα εδάφια Λουκάς 17:11-19, όπου η Γραφή λέει ότι μόνο ένας από τους δέκα καθαρισμένους λεπρούς ευχαρίστησε ταπεινά τον Ιησού για τη θαυματουργική θεραπεία. Αυτό άγγιξε την καρδιά μου. Αναρωτήθηκα: “Πόση εκτίμηση δείχνω εγώ;”

Εφόσον τα πράγματα τώρα πήγαιναν καλά στο σπίτι, και εγώ ήμουν υγιής και χωρίς ευθύνες, αποφάσισα να φύγω και να αρχίσω την υπηρεσία σκαπανέα, όπως ονομάζεται η ολοχρόνια διακονία. Οι γονείς μου με ενθάρρυναν να το κάνω αυτό. Έτσι, η συνεργάτιδά μου, η Άγκνες Αλέτα, και εγώ λάβαμε το διορισμό μας και, στις 28 Αυγούστου 1928, πήραμε το τρένο στις 9:00 μ.μ. Η καθεμιά μας είχε μόνο μία βαλίτσα και μία τσάντα για τα Βιβλικά μας έντυπα. Στο σταθμό, οι αδελφές μου και οι γονείς μου έκλαιγαν, όπως και εμείς. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην τους ξανάβλεπα ποτέ, επειδή πιστεύαμε ότι ο Αρμαγεδδών ήταν κοντά. Το επόμενο πρωί, φτάσαμε στο διορισμό μας στο Μπρούκσβιλ του Κεντάκι.

Νοικιάσαμε ένα μικρό δωμάτιο σε μια πανσιόν και τρώγαμε μακαρόνια κονσέρβας και σάντουιτς που φτιάχναμε μόνες μας. Κάθε μέρα περπατούσαμε σε διαφορετική κατεύθυνση, κηρύττοντας μόνες και προσφέροντας στους οικοδεσπότες πέντε τόμους αντί συνεισφοράς 1,98 δολαρίων (περ. 600 δρχ.). Σταδιακά καλύψαμε όλη την πόλη και συναντήσαμε πολλούς ανθρώπους που έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τη Γραφή.

Μέσα σε τρεις μήνες, είχαμε επισκεφτεί τους πάντες στο Μπρούκσβιλ και στα περίχωρα καθώς και στην Ογκούστα. Έτσι, μετακινηθήκαμε για να κηρύξουμε στις πόλεις Μέισβιλ, Πάρις και Ρίτσμοντ. Τα επόμενα τρία χρόνια, καλύψαμε πολλές κομητείες στο Κεντάκι όπου δεν υπήρχαν εκκλησίες. Συχνά μας βοηθούσαν αδελφοί και μέλη της οικογένειας από το Οχάιο, οι οποίοι έρχονταν για να συνεργαστούν μαζί μας στη διακονία επί μία εβδομάδα ή και περισσότερο.

Άλλες Αξέχαστες Συνελεύσεις

Η συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο που έγινε από τις 24 ως τις 30 Ιουλίου 1931 ήταν πραγματικά αξέχαστη. Εκεί ανακοινώθηκε ότι θα αναγνωριζόμασταν με το βασισμένο στη Γραφή όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησαΐας 43:12) Μέχρι τότε, όταν οι άνθρωποι μας ρωτούσαν σε ποια θρησκεία ανήκαμε, λέγαμε: «Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής». Αλλά αυτό δεν μας ξεχώριζε αρκετά, εφόσον υπήρχαν σπουδαστές της Γραφής που είχαν σχέσεις με διάφορες άλλες θρησκευτικές ομάδες.

Η συνεργάτιδά μου, η Άγκνες, είχε παντρευτεί, και ήμουν μόνη. Γι’ αυτό, ενθουσιάστηκα όταν ανακοινώθηκε ότι όσοι σκαπανείς έψαχναν για συνεργάτη θα έπρεπε να παρουσιαστούν σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος. Εκεί συνάντησα την Μπέρτα και την Έλσι Γκάρτι, καθώς και την Μπέσι Ένσμινγκερ. Είχαν δύο αυτοκίνητα και αναζητούσαν μια τέταρτη σκαπάνισσα για να συνεργαστεί μαζί τους. Φύγαμε μαζί από τη συνέλευση, αν και δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ στο παρελθόν.

Το καλοκαίρι κηρύξαμε σε όλη την πολιτεία της Πενσυλβανίας. Κατόπιν, καθώς έμπαινε ο χειμώνας, ζητήσαμε διορισμούς στις θερμότερες και νοτιότερες πολιτείες Βόρεια Καρολίνα, Βιρτζίνια και Μέριλαντ. Την άνοιξη επιστρέψαμε στις βόρειες περιοχές. Εκείνον τον καιρό το συνήθιζαν αυτό οι σκαπανείς. Το 1934, ο Τζον Μπουθ και ο Ρούντολφ Άμπουλ, ακολουθώντας αυτή τη συνήθεια, πήραν μαζί τους στο Χάζαρντ του Κεντάκι τον Ραλφ Μόιερ και το μικρότερο αδελφό του, τον Γουίλαρντ.

Είχα συναντήσει τον Ραλφ αρκετές φορές, και γνωριστήκαμε καλύτερα στη μεγάλη συνέλευση που έγινε στην Ουάσινγκτον, D.C., από τις 30 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου 1935. Ο Ραλφ και εγώ καθόμασταν μαζί στον εξώστη όταν παρουσιάστηκε η ομιλία για τον “πολύ όχλο”, ή αλλιώς το «μεγάλο πλήθος». (Αποκάλυψη 7:9-14) Μέχρι  τότε πιστεύαμε ότι όσοι ανήκαν στον πολύ όχλο ήταν μέλη μιας ουράνιας τάξης λιγότερο πιστής από τους 144.000. (Αποκάλυψη 14:1-3) Έτσι, δεν ήθελα να είμαι από αυτούς!

Όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ εξήγησε ότι τα μέλη του πολύ όχλου ήταν μια επίγεια τάξη πιστών επιζώντων από τον Αρμαγεδδώνα, πολλοί ένιωσαν έκπληξη. Κατόπιν, προσκάλεσε όλα τα μέλη του πολύ όχλου να σηκωθούν. Εγώ δεν σηκώθηκα, αλλά ο Ραλφ σηκώθηκε. Αργότερα, κατάλαβα καλύτερα το ζήτημα, και έτσι το 1935 ήταν η τελευταία χρονιά που πήρα από τα εμβλήματα​—το ψωμί και το κρασί—​στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Η μητέρα μου, όμως, συνέχισε να παίρνει μέχρι το θάνατό της το Νοέμβριο του 1957.

Μόνιμος Σύντροφος

Η αλληλογραφία μου με τον Ραλφ συνεχίστηκε. Εγώ υπηρετούσα στο Λέικ Πλάσιντ της Νέας Υόρκης, και εκείνος στην Πενσυλβανία. Το 1936 έφτιαξε ένα μικρό τροχόσπιτο που μπορούσε να το μεταφέρει με το αυτοκίνητό του. Το πήγε από το Πότσταουν της Πενσυλβανίας στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι για τη συνέλευση που έγινε εκεί από τις 16 ως τις 18 Οκτωβρίου. Κάποιο απόγευμα μετά το πρόγραμμα, αρκετοί από εμάς τους σκαπανείς πήγαμε να δούμε το καινούριο τροχόσπιτο του Ραλφ. Οι δυο μας στεκόμασταν μέσα στο τροχόσπιτο δίπλα στο μικρό νεροχύτη όταν ρώτησε: «Σου αρέσει το τροχόσπιτο;»

Έγνεψα καταφατικά, και εκείνος ρώτησε: «Θέλεις να μένεις σε αυτό;»

«Ναι», απάντησα, και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δυο μέρες αργότερα, βγάλαμε άδειες γάμου. Στις 19 Οκτωβρίου, μια μέρα μετά τη συνέλευση, πήγαμε στο Μπρούκλιν και ξεναγηθήκαμε στο τυπογραφείο της Εταιρίας Σκοπιά. Κατόπιν ζητήσαμε τομέα. Ο Γκραντ Σούτερ ήταν υπεύθυνος για τον τομέα, και ρώτησε ποιος θα κήρυττε σε αυτόν. Ο Ραλφ απάντησε: «Εμείς, αν μπορέσουμε να παντρευτούμε».

«Αν έρθετε στις 5:00 μ.μ., θα το φροντίσουμε», απάντησε ο αδελφός Σούτερ. Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, παντρευτήκαμε στο σπίτι ενός Μάρτυρα στο Μπρούκλιν Χάιτς. Δειπνήσαμε με μερικούς φίλους σε ένα τοπικό εστιατόριο και κατόπιν πήραμε τη συγκοινωνία και πήγαμε στο τροχόσπιτο του Ραλφ, στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι.

Λίγο καιρό αργότερα, κατευθυνθήκαμε στο Χίθσβιλ της Βιρτζίνια, τον πρώτο μας κοινό διορισμό ως σκαπανέων. Κηρύξαμε στην Κομητεία Νορθάμπερλαντ και κατόπιν μετακομίσαμε στις κομητείες Φάλτον και Φράνκλιν στην Πενσυλβανία. Το 1939, ο Ραλφ προσκλήθηκε στο έργο ζώνης, που περιλάμβανε περιοδικές επισκέψεις σε μερικές εκκλησίες. Υπηρετούσαμε εκκλησίες στην πολιτεία του Τενεσί. Την επόμενη χρονιά γεννήθηκε ο γιος μας, ο Άλεν, και το 1941 το έργο ζώνης διακόπηκε. Διοριστήκαμε στο Μάριον της Βιρτζίνια ως ειδικοί σκαπανείς. Τότε αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να δαπανούμε 200 ώρες το μήνα στη διακονία.

Προσαρμογές

Το 1943, έκρινα απαραίτητο να διακόψω τη διακονία ειδικού σκαπανέα. Το να ζω σε  μικρό τροχόσπιτο, να φροντίζω για μικρό παιδί, να μαγειρεύω, να ετοιμάζω καθαρά ρούχα για όλους και να διαθέτω 60 ώρες κάθε μήνα στη διακονία ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. Αλλά ο Ραλφ συνέχισε το ειδικό σκαπανικό.

Μετακομίσαμε πάλι στο Αλάιανς του Οχάιο το 1945, πουλήσαμε το τροχόσπιτο όπου είχαμε μείνει εννιά χρόνια και πήγαμε στο αγρόκτημα με τους γονείς μου. Εκεί, στην μπροστινή βεράντα, γεννήθηκε η κόρη μας, η Ρεβέκκα. Ο Ραλφ βρήκε εργασία μερικής απασχόλησης στην πόλη και συνέχισε ως τακτικός σκαπανέας. Εγώ εργαζόμουν στο αγρόκτημα και έκανα ό,τι μπορούσα για να τον βοηθήσω να συνεχίσει το σκαπανικό. Αν και η οικογένειά μου μας πρόσφερε δωρεάν γη και σπίτι, ο Ραλφ δεν τα δέχτηκε. Ήθελε να παραμείνει απερίσπαστος ώστε να επιδιώκει πληρέστερα τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Το 1950 μετακομίσαμε στο Πότσταουν της Πενσυλβανίας και νοικιάσαμε ένα σπίτι με 25 δολάρια (περ. 7.500 δρχ.) το μήνα. Τριάντα χρόνια αργότερα, το νοίκι που πληρώναμε είχε φτάσει μόνο στα 75 δολάρια (περ. 22.500 δρχ.). Νιώθαμε ότι ο Ιεχωβά μάς βοηθούσε να κρατάμε τη ζωή μας απλή. (Ματθαίος 6:31-33) Ο Ραλφ εργαζόταν τρεις μέρες την εβδομάδα ως κουρέας. Κάθε εβδομάδα μελετούσαμε τη Γραφή με τα δυο παιδιά μας, παρακολουθούσαμε τις συναθροίσεις και κηρύτταμε τα καλά νέα της Βασιλείας ως οικογένεια. Ο Ραλφ υπηρετούσε ως προεδρεύων επίσκοπος της τοπικής εκκλησίας. Κρατώντας τη ζωή μας απλή, μπορούσαμε να κάνουμε πολλά στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Χάνω τον Αγαπημένο μου Σύντροφο

Στις 17 Μαΐου 1981, καθόμασταν στην Αίθουσα Βασιλείας ακούγοντας τη δημόσια ομιλία. Ο Ραλφ δεν ένιωθε καλά, και έτσι πήγε στο πίσω μέρος της αίθουσας και είπε σε έναν ταξιθέτη να μου φέρει ένα σημείωμα που έλεγε ότι θα επέστρεφε στο σπίτι. Αυτό ήταν τόσο ασυνήθιστο για τον Ραλφ ώστε ζήτησα από κάποιον να με πάει στο σπίτι αμέσως. Ο Ραλφ πέθανε μέσα σε μια ώρα από βαρύ εγκεφαλικό. Στο τέλος της μελέτης Σκοπιάς εκείνο το πρωί, ανακοινώθηκε στην εκκλησία ο θάνατός του.

Εκείνον το μήνα ο Ραλφ είχε ήδη δαπανήσει πάνω από 50 ώρες στη διακονία. Η ολοχρόνια σταδιοδρομία του στο σκαπανικό διήρκεσε 46 και πλέον χρόνια. Είχε διεξαγάγει Γραφικές μελέτες με περισσότερα από εκατό άτομα τα οποία τελικά έγιναν βαφτισμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι πνευματικές ευλογίες που λάβαμε άξιζαν οποιεσδήποτε θυσίες κάναμε όλα αυτά τα χρόνια.

Ευγνώμων για τα Προνόμιά Μου

Τα τελευταία 18 χρόνια ζω μόνη μου, παρακολουθώντας τις συναθροίσεις, κηρύττοντας σε άλλους όσο μπορώ και μελετώντας το Λόγο του Θεού. Τώρα μένω σε ένα διαμέρισμα για ηλικιωμένους. Έχω λίγα έπιπλα και προτιμώ να μην έχω τηλεόραση. Αλλά η ζωή μου είναι πλήρης και πνευματικά πλούσια. Οι γονείς μου και τα δύο αδέλφια μου ήταν πιστοί μέχρι το θάνατό τους, ενώ οι δύο αδελφές μου συνεχίζουν να περπατούν πιστά στο δρόμο της αλήθειας.

Ο γιος μου, ο Άλεν, υπηρετεί ως πρεσβύτερος και αυτό μου δίνει χαρά. Εδώ και πολλά χρόνια, εγκαθιστά ηχητικά συστήματα σε Αίθουσες Βασιλείας και Συνελεύσεων, και βοηθάει στην εγκατάσταση τέτοιων συστημάτων στις καλοκαιρινές συνελεύσεις. Η σύζυγός του υπηρετεί όσια τον Θεό, και οι δυο γιοι τους υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Η κόρη μου, η Ρεβέκκα Κάρες, έχει δαπανήσει 35 και πλέον χρόνια στην ολοχρόνια διακονία​—τα τέσσερα από αυτά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν. Αυτή και ο σύζυγός της έχουν δαπανήσει τα τελευταία 25 χρόνια στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου σε διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Ιησούς είπε ότι η Βασιλεία μοιάζει με έναν κρυμμένο θησαυρό που μπορεί να βρεθεί. (Ματθαίος 13:44) Είμαι ευγνώμων που η οικογένειά μου βρήκε αυτόν το θησαυρό πριν από τόσα χρόνια. Τι προνόμιο είναι να σκέφτομαι τα 80 και πλέον χρόνια κατά τα οποία υπηρέτησα με αφοσίωση τον Θεό​—χωρίς να μετανιώνω! Αν μπορούσα να ζήσω και πάλι τη ζωή μου, θα τη ζούσα με τον ίδιο τρόπο, επειδή, πράγματι, “η στοργική καλοσύνη του Θεού είναι καλύτερη από την ίδια τη ζωή”.​—Ψαλμός 63:3.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ακούσαμε την ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ το 1917 στο Αλάιανς του Οχάιο

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τον Ραλφ, μπροστά από το τροχόσπιτο που έφτιαξε

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Με τα δυο μου παιδιά σήμερα