Τι Λένε Κάποιοι Γονείς

Αν έχετε παιδί προσχολικής ηλικίας, πιθανότατα αντιμετωπίζετε κάποιες δυσκολίες. Για παράδειγμα, πώς πρέπει να χειρίζεστε τυχόν νευρικά ξεσπάσματα; Πώς μπορείτε να μάθετε στο παιδί σας τι είναι καλό και τι είναι κακό και να το διαπαιδαγωγείτε ισορροπημένα; Δείτε πώς χειρίζονται αυτά τα ζητήματα κάποιοι γονείς.

ΝΕΥΡΙΚΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ

«Στη δύσκολη ηλικία των δύο ετών, το παιδί αναμένει να γίνεται πάντα το δικό του. Ο γιος μας είχε αυτό το πρόβλημα. Αν δεν του κάναμε τα χατίρια, άρχιζε να πετάει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ήταν το πρώτο μας παιδί, οπότε δεν είχαμε πείρα από τέτοια ξεσπάσματα. Δεν βοηθούσε ιδιαίτερα όταν οι άλλοι μας έλεγαν ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι αναμενόμενη».​—Σούζαν, Κένυα.

«Όταν η κόρη μας ήταν δύο χρονών, έπεφτε στο πάτωμα, ούρλιαζε, έκλαιγε, κλωτσούσε . . . Ήταν πολύ εκνευριστικό! Όσο και αν προσπαθούσαμε να της μιλήσουμε εκείνη τη στιγμή, δεν έβγαινε τίποτα. Κάθε φορά λοιπόν που γινόταν αυτό, ο σύζυγός μου και εγώ τη στέλναμε στο δωμάτιό της και της λέγαμε ήρεμα πως, όταν θα ένιωθε καλύτερα, θα μπορούσε να βγει έξω και να το συζητήσουμε. Όταν ηρεμούσε, ένας από εμάς πήγαινε στο δωμάτιό της και της εξηγούσε γιατί ήταν απαράδεκτη η συμπεριφορά της. Αυτή η μέθοδος είχε επιτυχία. Μια φορά μάλιστα την ακούσαμε να προσεύχεται στον Θεό να τη συγχωρήσει. Με τον καιρό, τα νευρικά ξεσπάσματα αραίωσαν ώσπου σταμάτησαν εντελώς».​—Γιολάντα, Ισπανία.

«Τα παιδιά δοκιμάζουν πόσο μπορούν να τραβήξουν το σχοινί. Αν επιτρέψετε στο παιδί να κάνει κάτι που έχετε σαφώς απαγορεύσει, θα το μπερδέψετε. Εμείς διαπιστώσαμε πως, όταν ήμασταν σταθεροί και συνεπείς, τα παιδιά μας μάθαιναν ότι με το να τσιρίζουν δεν θα καταφέρουν να περάσει το δικό τους».​—Νιλ, Βρετανία.

ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

«Όταν το παιδί είναι κάτω από τα πέντε, δεν μπορείς να καταλάβεις εύκολα αν σε προσέχει όταν του μιλάς. Το μυστικό είναι η επανάληψη. Πρέπει να λες και να ξαναλές το ίδιο πράγμα, χιλιάδες φορές, με τις ανάλογες χειρονομίες και με σταθερό τόνο».​—Σερζ, Γαλλία.

«Παρότι μεγάλωσαν στο ίδιο περιβάλλον, καθένα από τα τέσσερα παιδιά μας ήταν διαφορετικό. Η μια κόρη μας έβαζε τα κλάματα απλώς και μόνο στη σκέψη ότι μας είχε στενοχωρήσει, ενώ η άλλη δοκίμαζε να δει πόσο την έπαιρνε να τραβήξει το σχοινί. Σε μερικές περιπτώσεις αρκούσε μια αυστηρή ματιά ή μια επίπληξη, ενώ άλλες φορές έπρεπε να επιβάλουμε κάποια τιμωρία».​—Νέιθαν, Καναδάς.

«Είναι σημαντικό να είναι ο γονέας σταθερός, χωρίς όμως να γίνεται απόλυτος ή άκαμπτος. Μερικές φορές, όταν το παιδί μετανιώνει ειλικρινά, θεωρούμε ότι είναι καλύτερο να δείξουμε επιείκεια και να ελαφρύνουμε την τιμωρία».​—Ματιέ, Γαλλία.

 «Προσπαθώ να μη βάζω πάρα πολλούς κανόνες, αλλά αυτοί που βάζω είναι αδιαπραγμάτευτοι. Ο τρίχρονος γιος μου ξέρει ποιες είναι οι συνέπειες της ανυπακοής, και αυτό τον βοηθάει να ελέγχει τη συμπεριφορά του. Είναι αλήθεια πως, όταν είμαι κουρασμένη, η εύκολη λύση είναι να αγνοήσω τις αταξίες του. Αλλά χάριν της συνέπειας πιέζω τον εαυτό μου να ασχοληθεί. Η συνέπεια είναι το παν!»​—Νάταλι, Καναδάς.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ

«Τα παιδάκια είναι σαν να έχουν μια κάρτα μνήμης που καταγράφει κάθε ασυνέπεια των γονέων».​—Μίλτον, Βολιβία.

«Μερικές φορές ο γιος μου ρωτάει το ίδιο πράγμα με διαφορετικούς τρόπους για να δει αν θα δώσουμε την ίδια απάντηση. Ή αν εγώ πω κάτι και η μητέρα του πει κάτι διαφορετικό, το βλέπει σαν παραθυράκι και προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί».​—Άνχελ, Ισπανία.

«Μερικές φορές, δεν έδινα σημασία στην κακή συμπεριφορά του γιου μου όταν ήμουν στις καλές μου αλλά τον τιμωρούσα αυστηρά όταν ήμουν στις κακές μου. Διαπίστωσα ότι αυτό τον έκανε να συμπεριφέρεται ακόμα χειρότερα».​—Γκιόνγκ-οκ, Κορέα.

«Είναι σημαντικό να καταλαβαίνουν τα παιδιά ότι, αν ένας τρόπος συμπεριφοράς θεωρείται κακός σήμερα, θα θεωρείται κακός πάντα».​—Αντόνιο, Βραζιλία.

«Αν οι γονείς δεν είναι συνεπείς, το παιδί θα νομίζει ότι ο μπαμπάς και η μαμά είναι απρόβλεπτοι, ότι οι αποφάσεις τους εξαρτώνται από τα κέφια τους. Αλλά αν οι γονείς μένουν σταθεροί στις αρχές τους, τα παιδιά θα ξέρουν ότι κάτι που είναι λάθος είναι πάντα λάθος. Αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ασφάλεια και αγάπη».​—Ζιλμάρ, Βραζιλία.

«Τα παιδιά μπορεί να εκμεταλλευτούν καταστάσεις στις οποίες ο γονέας φαίνεται να μην έχει άλλη επιλογή από το να τους κάνει το χατίρι​—παραδείγματος χάρη, όταν είναι άλλοι μπροστά. Αν η απάντησή μου είναι όχι, το λέω στο γιο μου ευθύς εξαρχής και του ξεκαθαρίζω ότι δεν θα καταφέρει τίποτα με τα παρακάλια».​—Τσανγκ-σοκ, Κορέα.

«Οι γονείς πρέπει να έχουν ενωμένο μέτωπο. Αν με τη σύζυγό μου δεν συμφωνούμε σε κάτι, το συζητάμε κατ’ ιδίαν. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πότε οι γονείς τους δεν έχουν την ίδια άποψη για κάποιο ζήτημα, και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση».​—Γεσούς, Ισπανία.

«Όταν ένα παιδί ξέρει ότι οι γονείς του είναι ενωμένοι και δεν μπορεί να τους κάνει ό,τι θέλει, νιώθει ασφάλεια. Ξέρει τι να περιμένει και όταν υπακούει και όταν είναι ανυπάκουο».​—Ντάμαρις, Γερμανία.

«Η σύζυγός μου και εγώ θεωρούμε ότι η συνέπεια απαιτεί επίσης να κρατάμε το λόγο μας όταν υποσχόμαστε κάτι ωραίο στην κόρη μας. Έτσι μαθαίνει ότι μπορεί να βασίζεται στις υποσχέσεις μας».​—Χέντρικ, Γερμανία.

«Αν ο εργοδότης μου άλλαζε συνέχεια τις απαιτήσεις του στη δουλειά μου, θα εκνευριζόμουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Νιώθουν ασφαλή όταν ξέρουν ποιοι είναι οι κανόνες και ότι αυτοί δεν αλλάζουν. Χρειάζεται επίσης να ξέρουν ποιες θα είναι οι συνέπειες της ανυπακοής και πως ούτε αυτές αλλάζουν».​—Γκλεν, Καναδάς.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 8]

«Το Ναι σας να σημαίνει Ναι, και το Όχι σας, Όχι».​—Ιακώβου 5:12

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 9]

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

Απρόβλεπτη Εγκυμοσύνη​—Πώς Προσαρμοστήκαμε

Αφήγηση από τον Τομ και τη Γιουνχί Χαν

Τομ: Ήμασταν μόλις έξι μήνες παντρεμένοι όταν η σύζυγός μου, η Γιουνχί, διαπίστωσε ότι ήταν έγκυος. Εξωτερικά, παρέμενα ήρεμος, επειδή ήθελα να τη διαβεβαιώσω ότι μπορούσε να υπολογίζει σε εμένα για συμπαράσταση και θάρρος. Μέσα μου, όμως, είχα πανικοβληθεί!

Γιουνχί: Είχα πάθει σοκ​—ήμουν τρομοκρατημένη! Όλη την ώρα έκλαιγα. Δεν ένιωθα ούτε έτοιμη ούτε ικανή να γίνω μητέρα.

Τομ: Ούτε εγώ ένιωθα έτοιμος να γίνω πατέρας! Μιλώντας όμως με άλλους γονείς, συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά η απρόβλεπτη εγκυμοσύνη δεν είναι τόσο σπάνια όσο νομίζαμε. Μας έκανε επίσης καλό να ακούμε διάφορους γονείς να μιλάνε για τις χαρές που γεύεται ένας πατέρας ή μια μητέρα. Σταδιακά, ο φόβος και η αβεβαιότητα έδωσαν τη θέση τους στην προσμονή.

Γιουνχί: Όταν γεννήθηκε η Αμάντα, άρχισαν καινούρια προβλήματα. Έκλαιγε ασταμάτητα, και εγώ έμενα άυπνη εβδομάδες ολόκληρες. Μου είχε κοπεί η όρεξη και άρχισα να νιώθω τρομερή κόπωση. Στην αρχή, δεν ήθελα να βλέπω κόσμο. Έπειτα, όμως, αντιλήφθηκα ότι δεν ωφελούσε να απομονώνομαι στο σπίτι μου. Άρχισα, λοιπόν, να κάνω παρέα με άλλες καινούριες μαμάδες. Αυτό με βοήθησε να συγκρίνω καταστάσεις και να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχα την αποκλειστικότητα στα προβλήματα.

Τομ: Πάσχιζα να διατηρήσω τη σταθερότητα στο οικογενειακό μας πρόγραμμα. Για παράδειγμα, ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, η Γιουνχί και εγώ ήμασταν αποφασισμένοι να πηγαίνουμε τακτικά στο έργο κηρύγματος και στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Επίσης, ο ερχομός ενός παιδιού συνοδεύεται από καινούρια και ενίοτε απροσδόκητα έξοδα. Φροντίζαμε, λοιπόν, να ζούμε εντός των οικονομικών μας δυνατοτήτων ώστε να μην μπαίνουμε σε χρέη, τα οποία θα πρόσθεταν στο άγχος μας.

Γιουνχί: Αρχικά σκεφτόμουν ότι δεν θα ήταν πρακτικό να συμμετέχω στο έργο κηρύγματος, εφόσον τα μωρά μερικές φορές κάνουν φασαρία. Αλλά στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι χαίρονται όταν βλέπουν μωρά. Αυτή η διαπίστωση με βοήθησε να παραμείνω δραστήρια και να έχω πιο θετική άποψη για το παιδί μου.

Τομ: Η Αγία Γραφή λέει ότι τα παιδιά είναι «κληρονομιά από τον Ιεχωβά» και «ανταμοιβή». (Ψαλμός 127:3) Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια δείχνουν πως το παιδί είναι ένα πολύτιμο δώρο. Όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε κληρονομιά, έχεις δύο επιλογές: Είτε να την αξιοποιήσεις με μια σοφή επένδυση είτε να τη χαραμίσεις. Διαπιστώνω ότι κάθε στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού είναι μοναδικό, και νιώθω την ανάγκη να περιλαμβάνομαι σε κάθε στάδιο της ζωής της κόρης μου γιατί, άπαξ και περάσει αυτή η ευκαιρία, δεν ξανάρχεται.

Γιουνχί: Η ζωή κρύβει εκπλήξεις. Το να αποκτήσεις παιδί απροσδόκητα δεν είναι δυσάρεστη έκπληξη. Η Αμάντα είναι τώρα έξι χρονών, και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν.

[Εικόνα]

Ο Τομ και η Γιουνχί με την κόρη τους, την Αμάντα