Αναζητώντας Χρυσάφι, Βρήκαν Καινούρια Πατρίδα

ΤΣΑΪΝΑΤΑΟΥΝ. Σε πολλές πόλεις του κόσμου, το άκουσμα αυτής της λέξης φέρνει στο νου ζωηρές εικόνες από κινέζικα μαγαζιά, εστιατόρια, γιορτές και χορούς του δράκου. Κάθε κινέζικη παροικία όμως έχει τη δική της ιστορία. Οι σημερινές παροικίες των Κινέζων στην Αυστραλία οφείλουν πολλά σε παλιότερες γενιές ατρόμητων μεταναστών, οι οποίοι ήρθαν σε αυτές τις νότιες ακτές με την ελπίδα να πλουτίσουν από τα χρυσωρυχεία που είχαν μόλις ανακαλυφτεί εκείνη την εποχή.

Νέο Χρυσό Όρος

Η ανακάλυψη χρυσού στην Αυστραλία το 1851 μετέτρεψε το ως τότε μικρό ρεύμα Κινέζων μεταναστών σε ορμητικό χείμαρρο. Χιλιάδες άντρες έφευγαν από το δέλτα του ποταμού Τσου Τσιάνγκ στην κινεζική επαρχία Κουάνγκτουνγκ και ξεκινούσαν διά θαλάσσης το εξαντλητικό ταξίδι προς το νότο. Νωρίτερα είχε ανακαλυφτεί χρυσός στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, και οι Κινέζοι που μιλούσαν την καντονεζική διάλεκτο είχαν ονομάσει εκείνα τα χρυσωρυχεία Χρυσό Όρος. Έτσι λοιπόν, τα αυστραλιανά χρυσωρυχεία ονομάστηκαν Νέο Χρυσό Όρος.

Δεν ήταν μόνο η προοπτική του χρυσού αυτό που έσπρωχνε εκείνους τους ανθρώπους στη μετανάστευση. Η Κίνα ταλανιζόταν από εμφύλιες συγκρούσεις, φυσικές καταστροφές και φτώχεια, με αποτέλεσμα να είναι η ζωή πολύ σκληρή.

Δυστυχώς όμως, μερικοί από τους πρωτοπόρους που ξεκίνησαν για την Αυστραλία δεν πρόλαβαν να δουν τις ακτές της. Πέθαναν στο μακρύ ταξίδι από αρρώστιες που θέριζαν τα συνωστισμένα πλοία. Όσο δε για τους επιζώντες, η ζωή ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη όταν έφταναν τελικά στην καινούρια χώρα.

Μόχθος στα Χρυσωρυχεία

Η μοναξιά δεν άργησε να γίνει μόνιμος σύντροφος των μεταναστών, καθώς η παράδοση όριζε να μένουν οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους στην Κίνα για να κρατήσουν τη θέση τους στη γενεαλογική γραμμή. Το 1861, ζούσαν στην Αυστραλία  38.000 και πλέον Κινέζοι αλλά μόνο 11 Κινέζες. Ωστόσο, λίγοι ήταν αυτοί που είχαν σχεδιάσει να εγκατασταθούν εκεί. Οι περισσότεροι είχαν σκοπό να γυρίσουν στα σπίτια τους και στις οικογένειές τους μεγάλοι και τρανοί.

Αυτή τους η φιλοδοξία τροφοδοτούσε την επιθυμία τους να βρουν χρυσό. Έμεναν σε σκηνές και μοχθούσαν ώρες ολόκληρες κάτω από τον καυτό ήλιο. Μερικοί, τουλάχιστον στην αρχή, φοβούνταν να σκάψουν υπογείως εξαιτίας κάποιων δεισιδαιμονιών. Άρχισαν λοιπόν να σκάβουν για χρυσό στην επιφάνεια, κοσκινίζοντας και πλένοντας τα ευρήματά τους σε ξύλινα σκαφίδια. Οι προσπάθειές τους απέδωσαν καρπούς. Τα στοιχεία δείχνουν ότι, από το 1854 ως το 1862, στάλθηκαν στην Κίνα περίπου 600.000 ουγγιές (18.662 κιλά) χρυσού που βρέθηκαν στην πολιτεία της Βικτόρια.

Δυστυχώς, ένα μέρος του νεοαποκτημένου πλούτου εξανεμίστηκε από τα τυχερά παιχνίδια και το όπιο​—εθισμούς στους οποίους ήταν ιδιαίτερα ευάλωτοι οι μοναχικοί μετανάστες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το τίμημα ήταν να χάνουν οι άνθρωποι αυτοί την υγεία τους, το κομπόδεμά τους και την προοπτική να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Μερικούς τους βοήθησαν κάποιες κινέζικες οργανώσεις και ορισμένοι φιλάνθρωποι, άλλοι όμως πέθαναν πρόωρα, απένταροι και μόνοι.

Οι Κινέζοι είχαν επίσης να αντιμετωπίσουν τη  ζήλια και την καχυποψία των υπόλοιπων χρυσωρύχων, που τους έβλεπαν ως μια συμπαγή κοινότητα επιτυχημένων ανταγωνιστών. Αυτή η κακή διάθεση οδήγησε σε ταραχές και επιθέσεις εναντίον τους. Λεηλατούσαν το χρυσάφι τους και έκαιγαν τις σκηνές και τα υπάρχοντά τους. Τελικά, η εχθρότητα καταλάγιασε. Εντούτοις, 50 περίπου χρόνια μετά την ανακάλυψη του χρυσού, ο νόμος του 1901 για τον περιορισμό της μετανάστευσης έκλεισε για τους Ασιάτες το δρόμο προς την Αυστραλία, και ο δρόμος αυτός δεν ξανάνοιξε παρά μόνο το 1973.

Όταν Εξαντλήθηκε το Χρυσάφι

Όταν τα ορυχεία έπαψαν να αποδίδουν, μερικοί Κινέζοι επέλεξαν να μείνουν στην Αυστραλία. Ως εκ τούτου, οι πόλεις των χρυσοθήρων γέμισαν κινέζικα καταστήματα, όπως πλυντήρια ρούχων και εστιατόρια, καθώς και κινέζικα περιβόλια. Οι Κινέζοι έκαναν επίσης όνομα στην επιπλοποιία και στο εμπόριο οπωροκηπευτικών. Έτσι λοιπόν, στα τέλη του 19ου αιώνα, υπήρχαν κινέζικες παροικίες σε πολλές πόλεις της Αυστραλίας, όπως στο Άθερτον, στο Μπρίσμπεϊν, στο Μπρουμ, στο Κερνς, στο Ντάργουιν, στη Μελβούρνη, στο Σίντνεϊ και στο Τάουνσβιλ.

Εφόσον ελάχιστες Κινέζες έρχονταν στην Αυστραλία, πολλοί μετανάστες έμεναν ανύπαντροι. Μερικοί όμως παντρεύτηκαν Αυστραλέζες, παρά την προκατάληψη των ντόπιων απέναντι σε τέτοιους γάμους. Οι απόγονοι αυτών των μεικτών γάμων ενσωματώθηκαν σταδιακά στην αυστραλιανή κοινωνία.

Σήμερα, ζουν στην Αυστραλία περισσότεροι Κινέζοι μετανάστες από ποτέ άλλοτε. Οι πιο πολλοί έρχονται για ανώτερες σπουδές και επαγγελματική ανέλιξη. Επιπλέον, ο μεταναστευτικός πληθυσμός περιλαμβάνει τώρα και πολλές γυναίκες. Λόγω δε των μεταβολών στην παγκόσμια οικονομία, οι όροι έχουν όλως παραδόξως αντιστραφεί: πολλοί οικογενειάρχες εγκαθιστούν την οικογένειά τους στην Αυστραλία και επιστρέφουν στην Ασία για να εργαστούν στην Κίνα, στη Σιγκαπούρη, στην Ταϊβάν ή στο Χονγκ Κονγκ.

Οι καιροί έχουν αλλάξει. Αλλά οι βασικοί στόχοι των μεταναστών σε όλο τον κόσμο παραμένουν πάνω κάτω οι ίδιοι​—να βρουν ασφάλεια και να γνωρίσουν την επιτυχία σε μια ξένη χώρα.

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 20]

ΜΑΚΡΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΑΝ

Για να αποφύγουν τα τέλη αποβίβασης στα τελωνεία, οι Κινέζοι ξεμπάρκαραν μακριά από τα μεγάλα λιμάνια της Αυστραλίας και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα χρυσωρυχεία. Ένας από αυτούς τους τόπους αποβίβασης ήταν και το Ρόουμπ στη Νότια Αυστραλία. Παρότι είχε μόλις 100 με 200 κατοίκους, το 1857 πέρασαν από εκεί μέσα σε πέντε μόνο μήνες τουλάχιστον 12.000 Κινέζοι.

Την αποβίβαση ακολουθούσε ένας εκπληκτικός άθλος αντοχής και συνεργασίας: Ομάδες εκατοντάδων αντρών βάδιζαν προς την ενδοχώρα μέσα από αραιοκατοικημένες περιοχές για να φτάσουν στα χρυσωρυχεία. Ωστόσο, αυτά βρίσκονταν πολύ μακρύτερα από όσο νόμιζαν, και έτσι η πορεία διαρκούσε ως και πέντε εβδομάδες. Έτρωγαν φύκια που είχαν μαζέψει για το ταξίδι, καγκουρό και φασκολόμυες. Έσκαβαν επίσης πηγάδια και άφηναν ίχνη για να βρουν το δρόμο και άλλοι.

Με τις παραδοσιακές κοτσίδες τους και τα μυτερά καπέλα, οι άντρες βάδιζαν εφ’ ενός ζυγού τραγουδώντας ρυθμικά. Κατά μήκος της διαδρομής έχουν βρεθεί κινέζικα νομίσματα, τα οποία πετούσαν οι νεοφερμένοι όταν μάθαιναν ότι αυτά δεν είχαν αξία στην Αυστραλία.

[Ευχαριστίες]

Image H17071, State Library of Victoria

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 21]

ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ

Ο Γουέιν Τσου εργαζόταν ως περιβαλλοντολόγος στην Ακαδημία Επιστημών της Κίνας. Για να προωθήσει την καριέρα του, πήγε τη δεκαετία του 1990 με τη σύζυγό του τη Σου στην Ευρώπη, όπου έκανε ανώτερες σπουδές. Εκεί συνάντησαν Μάρτυρες του Ιεχωβά και άρχισαν να συζητούν μαζί τους για την Αγία Γραφή. Το 2000 μετακόμισαν στην Αυστραλία, όπου συνέχισαν και οι δύο τις σπουδές τους​—η Σου στη μοριακή βιολογία. Ξανάρχισαν επίσης τη Γραφική τους μελέτη.

Ο Γουέιν εξηγεί: «Είχαμε δαπανήσει δεκαετίες για να πάρουμε ανώτερους πανεπιστημιακούς τίτλους. Ωστόσο, έλεγα μέσα μου: “Τελικά, όλοι γερνάμε, αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής;” Όλα φαίνονταν μάταια. Η Γραφή όμως μας έδωσε λογικές, ικανοποιητικές απαντήσεις στα σημαντικότερα ερωτήματα της ζωής.

»Η μελέτη της Γραφής μάς έκανε επίσης να εξετάσουμε κάτι που δεν είχαμε αναλογιστεί προηγουμένως​—την ύπαρξη Δημιουργού. Διάβασα το βιβλίο των Μαρτύρων Ζωή​—Πώς Βρέθηκε Εδώ; Από Εξέλιξη ή από Δημιουργία;, καθώς και ένα σύγγραμμα του Καρόλου Δαρβίνου για την εξέλιξη. Αυτά τα βιβλία, σε συνδυασμό με τη δική μου επιστημονική έρευνα, με έπεισαν ότι υπάρχει Δημιουργός. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και η Σου.

»Κάτι άλλο που μας έπεισε ότι υπάρχει Θεός είναι η δύναμη της Γραφής να κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Πράγματι, χάρη σε αυτό το εκπληκτικό βιβλίο, όχι μόνο αποκτήσαμε ελπίδα για το μέλλον, αλλά επίσης βρήκαμε αληθινούς φίλους και ο γάμος μας έγινε ισχυρότερος. Βαφτιστήκαμε το 2005, και είμαστε ευτυχείς που έχουμε βρει κάτι που αξίζει πολύ περισσότερο από την ανώτερη εκπαίδευση και από “το χρυσάφι που χάνεται”».​—1 Πέτρου 1:7.

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Κινέζος χρυσωρύχος τη δεκαετία του 1860

[Ευχαριστίες για την προσφορά των εικόνων στη σελίδα 19]

Sydney Chinatown: © ARCO/G Müller/age fotostock; gold miner: John Oxley Library, Image 60526, State Library of Queensland