Εγώ έβαλα τα γέλια γιατί δεν θεωρούσα τον φίλο μου και πολύ θρήσκο. «Καλά, τι ξέρεις εσύ για την Αγία Γραφή;» τον ρώτησα. Εκείνος δεν απάντησε αμέσως. Τελικά, μου είπε ότι η μητέρα του ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Είχε μάθει κάποια πράγματα από εκείνη. Γεμάτος περιέργεια, τον πίεσα να μου πει περισσότερα.

Η συζήτησή μας κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα. Ο φίλος μου μού είπε ότι η Γραφή λέει πως ο Σατανάς είναι ο άρχοντας του κόσμου. (Ιωάν. 14:30) Εσείς ίσως το ξέρετε αυτό όλη σας τη ζωή, αλλά για εμένα ήταν κάτι καινούριο που μου κίνησε την περιέργεια. Ανέκαθεν άκουγα ότι ένας φιλάγαθος Θεός κυβερνάει τον κόσμο. Αλλά αυτό δεν ταίριαζε με όσα είχα δει στη ζωή. Παρότι ήμουν μόνο 26 χρονών, είχα δει πολλά πράγματα που με προβλημάτιζαν.

Ο πατέρας μου ήταν πιλότος στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Γι’ αυτό, από την παιδική μου ηλικία, ήξερα καλά ότι ο πυρηνικός πόλεμος ήταν υπαρκτή πιθανότητα. Ο στρατός ήταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ σημάδεψε τα χρόνια των σπουδών μου στην Καλιφόρνια. Συμμετείχα σε φοιτητικές διαμαρτυρίες. Αστυνομικοί με κλομπ μάς κυνηγούσαν, και εμείς τρέχαμε πνιγμένοι και μισοτυφλωμένοι από τα δακρυγόνα. Ήταν καιρός αναταραχής και επανάστασης. Γίνονταν πολιτικές δολοφονίες, διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις. Υπήρχε ένας κυκεώνας ιδεών και απόψεων. Επικρατούσε μεγάλη σύγχυση.

Το 1970, έπιασα δουλειά στη βόρεια ακτή της Αλάσκας και έβγαλα πολλά χρήματα. Έπειτα πήγα στο Λονδίνο, αγόρασα μια μοτοσικλέτα και έφυγα προς τα νότια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Μήνες αργότερα, έφτασα στην Αφρική. Στη διαδρομή, γνώρισα ανθρώπους που ήθελαν και εκείνοι να ξεφύγουν​—να απελευθερωθούν με κάποιον τρόπο και να δραπετεύσουν από τις καταστάσεις που τους κρατούσαν αλυσοδεμένους.

Εξαιτίας λοιπόν των όσων είχα δει και ακούσει, η διδασκαλία της Γραφής ότι ένα πονηρό πνευματικό  πλάσμα κινεί τα νήματα στις υποθέσεις της γης μού φάνηκε λογική. Αλλά πού ήταν ο Θεός σε όλο αυτό; Ήθελα να μάθω.

Τους επόμενους μήνες, βρήκα την απάντηση. Και με τον καιρό, γνώρισα επίσης και αγάπησα πολλούς ανθρώπους που έχουν αποδειχτεί πιστοί στον έναν αληθινό Θεό σε κάθε είδους περιστάσεις.

Όταν επέστρεψα στο Λονδίνο, επικοινώνησα με τη μητέρα του φίλου μου, και εκείνη μου έδωσε μια Αγία Γραφή. Αργότερα, πήγα στο Άμστερνταμ, στην Ολλανδία, όπου ένας Μάρτυρας με είδε να διαβάζω τη Γραφή κάτω από μια λάμπα του δρόμου και με βοήθησε να μάθω περισσότερα. Κατόπιν, πήγα στο Δουβλίνο, στην Ιρλανδία. Βρήκα το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά και χτύπησα την πόρτα. Εκεί, γνώρισα τον Άρθουρ Μάθιους, έναν σοφό, έμπειρο αδελφό. Ζήτησα Γραφική μελέτη, και εκείνος δέχτηκε να μελετήσει μαζί μου.

Πήρα τη μελέτη μου πολύ ζεστά και καταβρόχθιζα τα βιβλία και τους τόμους των Μαρτύρων. Εννοείται βέβαια ότι διάβαζα και την ίδια τη Γραφή. Ένιωθα απίστευτο ενθουσιασμό! Στις συναθροίσεις, έβλεπα ότι ακόμα και παιδιά ήξεραν τις απαντήσεις σε ερωτήματα που μορφωμένοι άνθρωποι αναζητούσαν επί αιώνες. “Γιατί υπάρχει το κακό; Ποιος είναι ο Θεός; Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;” Συναναστρεφόμουν αποκλειστικά με τους Μάρτυρες. Αυτό ήταν εύκολο επειδή δεν γνώριζα κανέναν άλλον σε ολόκληρη τη χώρα. Με βοήθησαν να αγαπήσω τον Ιεχωβά και να θέλω να κάνω το θέλημά του.

Το 1972, βαφτίστηκα. Έναν χρόνο αργότερα, άρχισα το σκαπανικό και συνταυτίστηκα με μια μικρή εκκλησία στο Νιούρι, στη Βόρεια Ιρλανδία. Νοίκιασα μια απομονωμένη πέτρινη αγροικία σε μια βουνοπλαγιά. Στο διπλανό χωράφι υπήρχαν αγελάδες, και έκανα πρόβα τις ομιλίες μου μπροστά τους. Φαίνονταν να ακούν προσεκτικά καθώς αναμασούσαν την τροφή τους. Δεν μπορούσαν να μου δώσουν συμβουλή, αλλά με βοήθησαν να συνηθίσω την επαφή με το ακροατήριο. Το 1974, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας με συνεργάτη τον Νάιτζελ Πιτ, με τον οποίο γίναμε φίλοι για μια ζωή.

Εκείνη την εποχή, η Βόρεια Ιρλανδία ταλανιζόταν από τις «Ταραχές». Κάποιοι τη χαρακτήρισαν εύστοχα «γη της βόμβας και της σφαίρας». Οι οδομαχίες, οι επιθέσεις από ελεύθερους σκοπευτές, οι ανταλλαγές πυροβολισμών και οι βομβιστικές επιθέσεις σε αυτοκίνητα ήταν κάτι το συνηθισμένο. Τα πολιτικά και τα θρησκευτικά ζητήματα  ήταν αλληλένδετα. Ωστόσο, και οι Προτεστάντες και οι Καθολικοί αναγνώριζαν ότι οι Μάρτυρες δεν παίρνουν θέση στα πολιτικά ζητήματα, και έτσι μπορούσαμε να κηρύττουμε ελεύθερα και με ασφάλεια. Οι οικοδεσπότες πολλές φορές ήξεραν πότε και πού θα ξεσπούσαν βίαια επεισόδια και μας προειδοποιούσαν για να μείνουμε μακριά.

Δεν έπαυαν όμως να υπάρχουν επικίνδυνες καταστάσεις. Μια μέρα, μαζί με έναν άλλον σκαπανέα, τον Ντένις Κάριγκαν, κηρύτταμε σε μια κοντινή κωμόπολη όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες και όπου είχαμε πάει μόνο άλλη μία φορά. Κάποια γυναίκα μάς κατηγόρησε ότι ήμασταν Βρετανοί στρατιώτες σε μυστική αποστολή, ίσως επειδή κανείς από τους δυο μας δεν μιλούσε με ιρλανδική προφορά. Τρομοκρατηθήκαμε. Και μόνο να φερόσουν φιλικά σε στρατιώτες, θα μπορούσες να βρεθείς σκοτωμένος ή με μια σφαίρα στο γόνατο. Όπως στεκόμασταν έξω, ολομόναχοι μέσα στο κρύο και περιμέναμε το λεωφορείο, είδαμε ένα αυτοκίνητο να σταματάει μπροστά στο καφέ όπου μας είχε κατηγορήσει εκείνη η γυναίκα. Αυτή βγήκε έξω και άρχισε να λέει κάτι στους δύο άντρες μέσα στο αυτοκίνητο, δείχνοντας αναστατωμένη προς το μέρος μας. Τότε, εκείνοι ήρθαν αργά αργά κοντά μας με το αυτοκίνητο και μας έκαναν μερικές ερωτήσεις για τα δρομολόγια του λεωφορείου. Όταν ήρθε το λεωφορείο, μίλησαν στον οδηγό. Δεν ακούγαμε τι έλεγαν. Δεν υπήρχαν άλλοι επιβάτες, γι’ αυτό ήμασταν βέβαιοι ότι συνεννοήθηκαν να μας σκοτώσουν μόλις το λεωφορείο θα έβγαινε από την πόλη. Αλλά δεν συνέβη αυτό. Καθώς κατέβαινα από το λεωφορείο, ρώτησα τον οδηγό: «Εκείνοι εκεί για εμάς ρωτούσαν;» Ο οδηγός απάντησε: «Ξέρω ποιοι είστε και τους το είπα. Μη φοβάστε. Δεν κινδυνεύετε».

Το 1976, σε μια συνέλευση περιφερείας a στο Δουβλίνο, γνώρισα την Πολίν Λόμαξ, μια ειδική σκαπάνισσα από την Αγγλία. Ήταν μια πνευματική, ταπεινή και αξιαγάπητη αδελφή. Εκείνη και ο αδελφός της, ο Ρέι, ήταν στην αλήθεια από παιδιά. Έναν χρόνο αργότερα, η Πολίν και εγώ παντρευτήκαμε και συνεχίσαμε το ειδικό σκαπανικό στην Μπαλιμίνα, στη Βόρεια Ιρλανδία.

Για κάποιο διάστημα ήμασταν στο έργο περιοχής, υπηρετώντας τους αδελφούς μας στο Μπέλφαστ, στο Λοντοντέρι και σε άλλα επικίνδυνα μέρη. Μας συγκινούσε η πίστη των αδελφών μας οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει βαθιά ριζωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και μίση για να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά, ο οποίος τους χάριζε άφθονα την ευλογία και την προστασία του!

Είχα ζήσει στην Ιρλανδία 10 χρόνια όταν, το 1981, προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την 72η τάξη της Γαλαάδ. Όταν αποφοιτήσαμε, διοριστήκαμε στη Σιέρα Λεόνε, στη Δυτική Αφρική.

Μέναμε σε έναν ιεραποστολικό οίκο με 11 υπέροχους ανθρώπους. Μοιραζόμασταν μία κουζίνα, τρεις τουαλέτες, δύο ντουζιέρες, ένα τηλέφωνο, ένα πλυντήριο και ένα στεγνωτήριο. Οι διακοπές ρεύματος ήταν συχνές και απρόβλεπτες. Αρουραίοι έκαναν επιδρομές στην οροφή, και κόμπρες γλιστρούσαν στο υπόγειο.

Αν και οι συνθήκες διαβίωσης δεν ήταν ιδανικές, η διακονία ήταν σκέτη απόλαυση. Οι άνθρωποι σέβονταν τη Γραφή και άκουγαν προσεκτικά. Πολλοί έκαναν μελέτη και δέχονταν την αλήθεια. Οι ντόπιοι με αποκαλούσαν «Κύριο Ρόμπερτ». Η Πολίν ήταν η «Κυρία Ρόμπερτ». Έπειτα από λίγο όμως, καθώς άρχισα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην εργασία μου στο γραφείο τμήματος  και λιγότερο στη διακονία αγρού, οι άνθρωποι άρχισαν να αποκαλούν την Πολίν «Κυρία Πολίν». Εγώ έγινα ο «Κύριος Πολίν». Περιττό να πω πόσο το ευχαριστιόταν η Πολίν!

Πολλοί αδελφοί ήταν φτωχοί, αλλά ο Ιεχωβά πάντοτε φρόντιζε για τις ανάγκες τους, μερικές φορές με εντυπωσιακούς τρόπους. (Ματθ. 6:33) Θυμάμαι μια αδελφή που είχε ίσα ίσα τα χρήματα για να αγοράσει τα τρόφιμα της ημέρας για εκείνη και για τα παιδιά της, αλλά τα έδωσε όλα σε έναν αδελφό ο οποίος έπασχε από ελονοσία και δεν είχε χρήματα για να αγοράσει φάρμακα. Αργότερα την ίδια μέρα, μια γυναίκα ήρθε απρόσμενα στην αδελφή και την πλήρωσε για να της φτιάξει τα μαλλιά. Υπήρχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις.

Μείναμε στη Σιέρα Λεόνε εννιά χρόνια. Έπειτα, διοριστήκαμε στο Μπέθελ της Νιγηρίας. Τώρα βρισκόμασταν σε ένα μεγάλο γραφείο τμήματος. Εγώ έκανα την ίδια εργασία γραφείου που έκανα και στη Σιέρα Λεόνε, αλλά για την Πολίν η αλλαγή ήταν μεγάλη και δύσκολη. Προηγουμένως, αφιέρωνε 130 ώρες τον μήνα στη διακονία και είχε παραγωγικές Γραφικές μελέτες. Τώρα, διορίστηκε στο ραφείο, όπου περνούσε τις μέρες της επιδιορθώνοντας ρούχα. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να προσαρμοστεί, αλλά αντιλήφθηκε ότι οι άλλοι εκτιμούσαν βαθιά την εργασία που έκανε και εστίασε στο να αναζητάει ευκαιρίες για να ενθαρρύνει τους άλλους Μπεθελίτες.

Ο νιγηριανός πολιτισμός ήταν καινούριος για εμάς, και είχαμε πολλά να μάθουμε. Σε κάποια περίπτωση, ένας αδελφός ήρθε στο γραφείο μου για να μου συστήσει μια αδελφή που είχε μόλις γίνει δεκτή στο Μπέθελ. Όταν πήγα να της δώσω το χέρι, εκείνη έπεσε με το πρόσωπο κάτω μπροστά στα πόδια μου. Τα έχασα! Αστραπιαία, ήρθαν στον νου μου δύο εδάφια: Πράξεις 10:25, 26 και Αποκάλυψη 19:10. Αναρωτήθηκα: “Να της πω ότι δεν πρέπει να το κάνει αυτό;” Ταυτόχρονα όμως, συνειδητοποίησα ότι η αδελφή είχε γίνει δεκτή στο Μπέθελ. Άρα ήξερε τι διδάσκει η Γραφή.

Αμήχανος, συνέχισα όπως όπως τη συζήτηση και έπειτα έκανα λίγη έρευνα. Έμαθα ότι η αδελφή είχε ενεργήσει σύμφωνα με ένα έθιμο που τότε τηρούνταν ακόμα σε μερικά μέρη της χώρας. Και άντρες το έκαναν αυτό. Ήταν ένας τρόπος εκδήλωσης σεβασμού. Δεν επρόκειτο για λατρεία. Και υπάρχουν Βιβλικά προηγούμενα. (1 Σαμ. 24:8) Χάρηκα που δεν είπα εν αγνοία μου κάτι που θα έφερνε την αδελφή μου σε δύσκολη θέση.

 Γνωρίσαμε πολλούς Νιγηριανούς που είχαν δείξει εξαιρετική πιστότητα στο διάβα των ετών. Πάρτε για παράδειγμα τον Αϊζάια Αντάγκμπονα. b Γνώρισε την αλήθεια σε νεαρή ηλικία, αλλά έπειτα προσβλήθηκε από λέπρα. Στάλθηκε σε αποικία λεπρών όπου ήταν ο μόνος Μάρτυρας. Παρά την εναντίωση, βοήθησε πάνω από 30 λεπρούς να δεχτούν την αλήθεια και ίδρυσε μια εκκλησία στην αποικία.

Το 1996, διοριστήκαμε στο γραφείο τμήματος της Κένυας. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε εκείνη τη χώρα έπειτα από την επίσκεψή μου που αναφέρθηκε στην αρχή. Μέναμε στο Μπέθελ. Μεταξύ των επισκεπτών στις εγκαταστάσεις ήταν και κάποιοι πίθηκοι. Αυτοί «λήστευαν» τις αδελφές που μετέφεραν φρούτα. Κάποια μέρα, μια αδελφή στο Μπέθελ είχε αφήσει το παράθυρό της ανοιχτό. Όταν πήγε σπίτι, είδε μια οικογένεια πιθήκων να απολαμβάνει τα τρόφιμα που βρήκε στο δωμάτιό της. Η αδελφή άρχισε να ουρλιάζει και βγήκε τρέχοντας από την πόρτα. Οι πίθηκοι άρχισαν να στριγκλίζουν και πήδηξαν από το παράθυρο.

Η Πολίν και εγώ συνταυτιστήκαμε με εκκλησία της γλώσσας σουαχίλι. Έπειτα από λίγο καιρό, διορίστηκα να διεξάγω τη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας (τώρα λέγεται Εκκλησιαστική Γραφική Μελέτη). Ωστόσο, οι γνώσεις μου στη γλώσσα δεν ξεπερνούσαν το επίπεδο ενός νηπίου. Μελετούσα την ύλη εκ των προτέρων για να μπορώ να διαβάζω τις ερωτήσεις. Αλλά αν τα σχόλια του ακροατηρίου διέφεραν έστω και ελάχιστα από το γραπτό κείμενο, δεν τα καταλάβαινα. Ένιωθα τόσο άβολα! Λυπόμουν τους αδελφούς και τις αδελφές. Με εντυπωσίαζε το ότι αποδέχονταν ήρεμα εκείνη τη διευθέτηση με υπομονή και ταπεινοφροσύνη.

Δεν είχαμε κλείσει ούτε έναν χρόνο στην Κένυα όταν, το 1997, προσκληθήκαμε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Τώρα βρισκόμασταν σε μια χώρα όπου υπήρχε υλική ευημερία, η οποία μπορεί να δημιουργήσει άλλου είδους προβλήματα. (Παρ. 30:8, 9) Αλλά ακόμα και σε μια τέτοια χώρα, η πνευματικότητα αφθονεί. Οι αδελφοί μας χρησιμοποιούν τον χρόνο και τους πόρους τους, όχι για να πλουτίσουν οι ίδιοι, αλλά για να υποστηρίζουν το καλό έργο της οργάνωσης του Ιεχωβά.

Στο διάβα των ετών, έχουμε δει την πίστη των αδελφών μας σε ποικίλες περιστάσεις. Στην Ιρλανδία, πίστη εν μέσω εμφύλιας διαμάχης. Στην Αφρική, πίστη εν μέσω φτώχειας και απομόνωσης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πίστη εν μέσω ευημερίας. Πόσο πρέπει να χαίρεται ο Ιεχωβά καθώς κοιτάζει από τον ουρανό και βλέπει ανθρώπους που δείχνουν την αγάπη τους για εκείνον σε κάθε είδους καταστάσεις!

Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια​—«πιο γρήγορα από τη σαΐτα του υφαντή»! (Ιώβ 7:6) Τώρα συνεργαζόμαστε με άλλους στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Γουόργουικ της Νέας Υόρκης, και έχουμε τη χαρά να συνεχίζουμε να υπηρετούμε μαζί με ανθρώπους που αγαπούν αληθινά ο ένας τον άλλον. Νιώθουμε ευτυχία, ικανοποίηση και απέραντη χαρά κάνοντας ό,τι μπορούμε για να υποστηρίζουμε τον Βασιλιά μας, τον Χριστό Ιησού, ο οποίος σύντομα θα ανταμείψει τους αμέτρητους πιστούς του.​—Ματθ. 25:34.