Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ είχε ήδη αρχίσει να ανεβαίνει εκείνο το πρωινό της Παρασκευής τον Σεπτέμβριο του 1922, καθώς 8.000 άτομα συνωστίζονταν στην αίθουσα. Ο εισηγητής ανακοίνωσε ότι σε εκείνο το σημαντικό τμήμα του προγράμματος όποιος ήθελε μπορούσε να φύγει, αλλά δεν θα επιτρεπόταν σε κανέναν να ξαναμπεί στην αίθουσα.

Στο εναρκτήριο μέρος με θέμα «Υπηρεσία Αίνου», το ακροατήριο έψαλε ύμνους, και στη συνέχεια ανέβηκε στο βήμα ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ. Οι περισσότεροι στο ακροατήριο περίμεναν με κομμένη την ανάσα. Μερικοί βάδιζαν ασταμάτητα πέρα δώθε μέσα στη ζέστη. Ο ομιλητής τούς παρότρυνε ένθερμα να καθίσουν και να ακούσουν. Καθώς άρχισε η ομιλία, παρατήρησε άραγε κανείς το μεγάλο υφασμάτινο ρολό που ήταν όμορφα δεμένο και κρεμόταν ψηλά πάνω από τα κεφάλια τους;

Ο αδελφός Ρόδερφορντ ανέπτυξε το θέμα «Η βασιλεία των ουρανών επλησίασε». Επί μιάμιση περίπου ώρα, η δυναμική του φωνή αντηχούσε μέσα στην αίθουσα καθώς ανέλυε το πώς οι προφήτες της αρχαιότητας είχαν διακηρύξει άφοβα την ερχόμενη Βασιλεία. Φτάνοντας στο αποκορύφωμα της ομιλίας, ρώτησε: «Πιστεύετε ότι ο Βασιλιάς της δόξας έχει αρχίσει να κυβερνάει;» Το ακροατήριο απάντησε με ένα βροντερό «Ναι!»

«Τότε εμπρός στον αγρό, εσείς γιοι του ύψιστου Θεού!» βροντοφώναξε ο αδελφός Ρόδερφορντ. «Κοιτάξτε, ο Βασιλιάς βασιλεύει! Εσείς είστε οι διαφημιστές του. Γι’ αυτό διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε».

Εκείνη τη στιγμή, το υφασμάτινο ρολό που βρισκόταν από πάνω ξετυλίχτηκε με χάρη, αποκαλύπτοντας τη φράση: «Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία».

«Το ακροατήριο ήταν κατενθουσιασμένο», αφηγήθηκε ο Ρέι Μποπ. Η Άννα Γκάρντνερ περιέγραψε πώς «τραντάζονταν τα δοκάρια της οροφής από το χειροκρότημα». «Όλο το ακροατήριο σηκώθηκε σύσσωμο», ανέφερε ο Φρεντ Τουάρος. Ο Βαγγέλης Σκουφάς είπε: «Ήταν σαν να μας σήκωσε από το κάθισμά μας μια τρομερή δύναμη, και σταθήκαμε όρθιοι με τα μάτια μας πλημμυρισμένα από δάκρυα».

Πολλοί που ήταν σε εκείνη τη συνέλευση διέδιδαν ήδη τα καλά νέα της Βασιλείας. Ωστόσο, τώρα ένιωθαν ότι είχαν αποκτήσει έναν καινούριο σκοπό. Η Έθελ Μπένεκοφ ανέφερε ότι οι Σπουδαστές της Γραφής προχώρησαν «με περισσότερο ζήλο και αγάπη στην καρδιά [τους] από όσο ποτέ προηγουμένως». Η Οντέσα Τακ, που τότε ήταν 18 χρονών, έφυγε από τη συνέλευση αποφασισμένη να ανταποκριθεί στην πρόσκληση «Ποιος θα πάει;» Όπως είπε η ίδια: «Δεν ήξερα πού ή πώς ή τι. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να είμαι σαν τον Ησαΐα, που είπε: “Ορίστε εγώ! Στείλε εμένα”». (Ησ. 6:8) «Εκείνη η μνημειώδης ημέρα», ανέφερε ο Ραλφ Λέφλερ, «ήταν η πραγματική αρχή της διαφημιστικής εκστρατείας της Βασιλείας που σήμερα έχει περικυκλώσει τη γη».

 Δεν απορούμε λοιπόν που αυτή η συνέλευση του 1922 στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο έχει μείνει στην ιστορία ως θεοκρατικό ορόσημο! Ο Γιώργος Γάγκας είπε: «Εκείνη η συνέλευση δημιούργησε μέσα μου την επιθυμία να μη χάσω ποτέ ούτε μία». Από όσο μπορούσε να θυμηθεί, τα κατάφερε. Η Τζούλια Γουίλκοξ έγραψε: «Απλώς δεν μπορώ να περιγράψω τη συγκίνηση που νιώθω όποτε αναφέρεται στα έντυπά μας η συνέλευση του Σίνταρ Πόιντ του 1922. Κάθε φορά θέλω να πω: “Σε ευχαριστώ, Ιεχωβά, που μου επέτρεψες να είμαι εκεί”».

Πιθανότατα, πολλοί από εμάς σήμερα έχουμε παρόμοιες πολύτιμες αναμνήσεις από κάποια συνέλευση που συγκίνησε ιδιαίτερα την καρδιά μας και μας γέμισε ζήλο και αγάπη για τον μεγαλειώδη Θεό μας και τον Βασιλιά του. Καθώς ξαναφέρνουμε στον νου μας αυτές τις αναμνήσεις, υποκινούμαστε και εμείς να πούμε: «Σε ευχαριστώ, Ιεχωβά, που μου επέτρεψες να είμαι εκεί».