ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ σε όλο τον κόσμο, όπως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι διάφορες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ο βουδισμός και άλλες, απαιτούν από τους ηγέτες τους ή και από όλους τους κληρικούς τους να είναι άγαμοι. Από την άλλη πλευρά, πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η τακτική ευθύνεται για το πρόσφατο κύμα σεξουαλικών σκανδάλων που περιλαμβάνουν κληρικούς διαφόρων θρησκειών.

Λογικά λοιπόν δημιουργείται το ερώτημα: Είναι η αγαμία Γραφική απαίτηση για τους χριστιανούς διακόνους; Για να απαντήσουμε, ας εξετάσουμε την προέλευση και την εξέλιξη αυτής της τακτικής, καθώς και την άποψη του Θεού για αυτήν.

Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica) ορίζει την αγαμία ως την «κατάσταση στην οποία κάποιος παραμένει ανύμφευτος και, επομένως, απέχει από τις σεξουαλικές σχέσεις, συνήθως σε συνάρτηση με τον ρόλο του ως θρησκευτικού λειτουργού ή ως πιστού». Το 2006, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, απευθυνόμενος στη Ρωμαϊκή Κουρία, συνέδεσε την υποχρεωτική αγαμία με «μια παράδοση που χρονολογείται περίπου από την εποχή των Αποστόλων».

Εντούτοις, η αγαμία δεν αποτελούσε θρησκευτικό έθιμο των χριστιανών του πρώτου αιώνα. Στην πραγματικότητα, ο απόστολος Παύλος, που έζησε τον πρώτο αιώνα, προειδοποίησε τους πιστούς σχετικά με ανθρώπους οι οποίοι θα έλεγαν «παροδηγητικούς εμπνευσμένους λόγους» και θα “απαγόρευαν το γάμο”.—1 Τιμόθεο 4:1-3.

Η τακτική της αγαμίας άρχισε να εισχωρεί στις Δυτικές «χριστιανικές» εκκλησίες κατά τον δεύτερο αιώνα. Σύμφωνα με το βιβλίο Αγαμία και Θρησκευτικές Παραδόσεις (Celibacy and Religious Traditions), αυτό «εναρμονιζόταν με τη νέα τάση για σεξουαλική αυτοσυγκράτηση που εμφανίστηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία».

 Στους αιώνες που ακολούθησαν, διάφορες εκκλησιαστικές σύνοδοι και οι λεγόμενοι Πατέρες της Εκκλησίας προωθούσαν την αγαμία του κλήρου. Θεωρούσαν ότι οι σεξουαλικές σχέσεις μολύνουν και είναι ασύμβατες με τα ιερατικά καθήκοντα. Παρ’ όλα αυτά, η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα επισημαίνει ότι «μέχρι τον 10ο αιώνα πολλοί ιερείς, ακόμη και μερικοί επίσκοποι, είχαν συζύγους».

Η αγαμία του κλήρου επιβλήθηκε κατά τις Συνόδους του Λατερανού που έλαβαν χώρα στη Ρώμη το 1123 και το 1139, ενώ παραμένει επίσημη θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας μέχρι σήμερα. Με αυτό το μέτρο, η εκκλησία αναχαίτισε την απώλεια δύναμης και εισοδήματος που προέκυπτε όταν παντρεμένοι ιερείς κληροδοτούσαν στα παιδιά τους εκκλησιαστική περιουσία.

Η άποψη του Θεού για την αγαμία εκφράζεται ξεκάθαρα στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Εκεί διαβάζουμε τα λόγια του Ιησού σχετικά με αυτούς που παρέμειναν άγαμοι, όπως ο ίδιος, «για χάρη της βασιλείας των ουρανών». (Ματθαίος 19:12) Παρόμοια, ο απόστολος Παύλος έκανε λόγο για χριστιανούς που επιλέγουν να ακολουθήσουν το δικό του παράδειγμα αγαμίας «για χάρη των καλών νέων».—1 Κορινθίους 7:37, 38· 9:23.

Ωστόσο, ούτε ο Ιησούς ούτε ο Παύλος έδιναν την εντολή να μένουν άγαμοι οι διάκονοι. Ο Ιησούς δήλωσε ότι η αγαμία ήταν ένα «χάρισμα» το οποίο δεν θα διέθεταν όλοι οι ακόλουθοί του. Όταν ο Παύλος έγραψε για «τα παρθένα άτομα», αναφερόμενος σε άτομα που δεν είχαν παντρευτεί ποτέ, παραδέχτηκε με ειλικρίνεια: «Δεν έχω εντολή από τον Κύριο, αλλά δίνω τη γνώμη μου».—Ματθαίος 19:11· 1 Κορινθίους 7:25.

Επιπλέον, η Γραφή δείχνει ότι πολλοί χριστιανοί διάκονοι τον πρώτο αιώνα, περιλαμβανομένου του αποστόλου Πέτρου, ήταν παντρεμένοι. (Ματθαίος 8:14· Μάρκος 1:29-31· 1 Κορινθίους 9:5) Μάλιστα, επειδή στον ρωμαϊκό κόσμο της εποχής του Παύλου ήταν ευρύτατα διαδεδομένη η σεξουαλική ανηθικότητα ο ίδιος έγραψε ότι, αν ένας χριστιανός επίσκοπος ήταν έγγαμος, θα έπρεπε να είναι «σύζυγος μιας γυναίκας» και να έχει «παιδιά σε υποταγή».—1 Τιμόθεο 3:2, 4.

Αυτοί οι γάμοι δεν ήταν «λευκοί», εφόσον η Γραφή δηλώνει ευθέως ότι «ο σύζυγος [πρέπει να] αποδίδει στη σύζυγό του αυτό που της οφείλει» και ότι τα παντρεμένα ζευγάρια δεν πρέπει να “αποστερούν ο ένας από τον άλλον” τις σεξουαλικές σχέσεις. (1 Κορινθίους 7:3-5) Είναι σαφές ότι η αγαμία δεν αποτελεί απαίτηση του Θεού ούτε είναι υποχρεωτική για τους χριστιανούς διακόνους.

Αν η αγαμία δεν είναι υποχρεωτική, γιατί μίλησαν ο Ιησούς και ο Παύλος ευνοϊκά για αυτήν; Επειδή μπορεί να προσφέρει σε κάποιον περισσότερες ευκαιρίες για να μεταδώσει τα καλά νέα σε άλλους. Οι άγαμοι μπορούν να δώσουν περισσότερο από τον εαυτό τους, δεδομένου ότι είναι απαλλαγμένοι από τις ανησυχίες που έχουν οι παντρεμένοι.—1 Κορινθίους 7:32-35.

Εξετάστε το παράδειγμα του Νταβίντ, ο οποίος αποφάσισε να παραιτηθεί από την καλοαμειβόμενη εργασία του στην Πόλη του Μεξικού και να μετακομίσει σε μια αγροτική περιοχή στην Κόστα Ρίκα για να διδάξει σε άλλους τη Γραφή. Νιώθει άραγε ο Νταβίντ ότι η αγαμία του τον βοήθησε να το πετύχει αυτό; «Σίγουρα», λέει. «Ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ στον νέο πολιτισμό και στον διαφορετικό τρόπο ζωής, αλλά εφόσον είχα να φροντίσω μόνο τον εαυτό μου, η προσαρμογή ήταν ευκολότερη».

Η Κλαούντια, μια άγαμη χριστιανή που μετακόμισε για να υπηρετήσει σε μέρη όπου υπάρχει ανάγκη για ευαγγελιστές, λέει: «Απολαμβάνω την υπηρεσία μου προς τον Θεό. Η πίστη και η σχέση μου μαζί του ενισχύονται όταν βλέπω πώς με φροντίζει».

Η αγαμία δεν χρειάζεται να αποτελεί βάρος. Η Κλαούντια προσθέτει: «Δεν έχει σημασία αν είστε παντρεμένοι ή άγαμοι. Θα είστε ευτυχισμένοι αν προσφέρετε στον Ιεχωβά Θεό το καλύτερο».—Ψαλμός 119:1, 2.