Στα δύσκολα χρόνια της απαγόρευσης, ο Λέναρτ και η Βιρτζίνια Τζόνσον καθώς και ο Ρόι και η Χουανίτα Μπραντ παρέμειναν στον ιεραποστολικό διορισμό τους. «Κάποια μέρα κάλεσαν τον Ρόι Μπραντ και εμένα για ανάκριση», ανέφερε ο Λέναρτ. «Λίγο νωρίτερα, αξιωματούχοι της κυβέρνησης Τρουχίγιο είχαν ανακρίνει και τον αδελφό Μανουέλ Γιερεσουέλο». Στη διάρκεια της ανάκρισης σκότωσαν τον Μανουέλ, ο οποίος είχε κρατήσει την ακεραιότητά του μέχρι το τέλος. Τι θα συνέβαινε με τον Λέναρτ και τον Ρόι; Ο Λέναρτ είπε: «Μόλις πήγαμε, μας ανέκριναν ξεχωριστά, μαγνητοφωνώντας τις απαντήσεις μας. Ύστερα από αυτό, δεν έγινε τίποτα. Αλλά δύο μήνες αργότερα, οι εφημερίδες ανακοίνωσαν ότι η κυβέρνηση Τρουχίγιο ήρε την απαγόρευση που είχε επιβληθεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Το 1950, πριν από την απαγόρευση, υπήρχαν 261 ευαγγελιζόμενοι στη Δομινικανή Δημοκρατία. Όταν άρθηκε η απαγόρευση, τον Αύγουστο του 1956, οι διαγγελείς των καλών νέων είχαν φτάσει τους 522. Οι αδελφοί κατενθουσιάστηκαν όταν έμαθαν ότι ήταν πλέον ελεύθεροι να κηρύττουν δημόσια έπειτα από έξι χρόνια φυλακίσεων, περιορισμών και συνεχούς παρακολούθησης.

Πώς ανταποκρίθηκε ο λαός του Ιεχωβά στις απρόσμενες αυτές εξελίξεις; Οι αδελφοί άρχισαν αμέσως να αναδιοργανώνουν το έργο! Έψαξαν να βρουν χώρους για να συναθροίζονται και έφτιαξαν καινούριους χάρτες τομέων και αρχεία εκκλησιών. Είχαν επίσης τη δυνατότητα να παραγγέλνουν και να λαβαίνουν έντυπα. Αξιοποιώντας πλήρως την ελευθερία  που τους δόθηκε, άρχισαν να κηρύττουν με ενθουσιασμό. Ως αποτέλεσμα, σε τρεις μόνο μήνες, το Νοέμβριο του 1956, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε σε 612.

Ο Καθολικός κλήρος, ωστόσο, άρχισε αμέσως να στήνει πλεκτάνη για να δυσφημήσει τους Μάρτυρες. Εκμεταλλευόμενος το κονκορδάτο που είχε υπογράψει ο Τρουχίγιο με το Βατικανό, ασκούσε όλο και μεγαλύτερη πίεση στην κυβέρνηση με σκοπό τον αφανισμό των Μαρτύρων. Ο Καθολικός ιερέας Όσκαρ Ρόμπλες Τολεδάνο έστειλε υπόμνημα στον Υπουργό Εσωτερικών, Βιρχίλιο Άλβαρες Πίνα, ζητώντας την υποστήριξη της κυβέρνησης στις προσπάθειες που έκανε να “αφυπνίσει τη συνείδηση των Δομινικανών απέναντι στην άκρως επικίνδυνη αίρεση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά»”.

Ο Τολεδάνο εξήγησε ότι ο κύριος στόχος του ήταν “να οδηγήσει την εκστρατεία προσηλυτισμού των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε αποτυχία”. Στο υπόμνημά του, εισηγήθηκε να  απαγορευτεί η εισαγωγή των εντύπων μας στη χώρα, «ιδιαίτερα του βιβλίου “Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς” και του περιοδικού Σκοπιά».

Συνεργοί στη συνωμοσία κατά των Μαρτύρων ήταν και αξιωματούχοι της κυβέρνησης. Τον Ιούνιο του 1957, ο πρόεδρος του Δομινικανού Κόμματος, Φρανσίσκο Πρατς-Ραμίρεζ, έστειλε υπόμνημα στον Τρουχίγιο, λέγοντας τα εξής: «Οργανώνω μια σειρά συναντήσεων με σκοπό την καταπολέμηση της ολέθριας και αντιπατριωτικής στάσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Αυτή η εκστρατεία δυσφήμησης είχε άμεσο αντίκτυπο. Το βιβλίο Τρουχίγιο—Ο Μικρός Καίσαρας της Καραϊβικής (Trujillo—Little Caesar of the Caribbean) αναφέρει: «Το καλοκαίρι του 1957, οι εφημερίδες της Δομινικανής Δημοκρατίας άρχισαν να δημοσιεύουν σωρεία κατηγοριών τις οποίες εξαπέλυαν υψηλά ιστάμενοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά καταγγέλλοντάς τους για “ανατρεπτική και επικίνδυνη” δράση. Η κλιμακωτή αυτή αντίδραση αποκορυφώθηκε την ημέρα που ο Ιησουίτης ιερέας Μαριάνο Βάσκες Σανς κατηγόρησε ανοιχτά τους Μάρτυρες από το ραδιοφωνικό σταθμό του Τρουχίγιο, το σταθμό Λα Βος Ντομινικάνα [Δομινικανή Φωνή], ως όργανα του κομμουνισμού και τους χαρακτήρισε “διεστραμμένους, πανούργους, εγκληματίες και εχθρούς του κράτους”. Αμέσως μετά, οι αρχιεπίσκοποι Ρικάρντο Πιτίνι και Οκτάβιο Αντόνιο Μπέρας υπέγραψαν μια ποιμαντορική εγκύκλιο μέσω της οποίας ζητούσαν από τους ιερείς να προστατέψουν τους ενορίτες τους από αυτή την “τρομερή αίρεση”».

Η συντονισμένη προσπάθεια Εκκλησίας και Κράτους πέτυχε το στόχο της. Τον Ιούλιο, το Κογκρέσο θέσπισε νόμο με τον οποίο έθετε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά υπό απαγόρευση. Πολύ σύντομα, οι αδελφοί μας άρχισαν να γίνονται στόχος ξυλοδαρμών  και βάναυσων επιθέσεων από την αστυνομία. Συνολικά, συνελήφθησαν περίπου 150 αδελφοί και αδελφές.