Άσμα Ασμάτων 2:1-17
2 »Εγώ δεν είμαι παρά ένα σαφράνι+ στην παράκτια πεδιάδα,+ ένα κρίνο στις κοιλάδες».+
2 «Σαν κρίνο ανάμεσα σε αγκαθιές, έτσι είναι η συντρόφισσά μου ανάμεσα στις κόρες».+
3 «Σαν μηλιά+ ανάμεσα στα δέντρα του δάσους, έτσι είναι ο αγαπημένος μου ανάμεσα στους γιους.+ Τον ίσκιο του με πάθος επιθύμησα και εκεί κάθησα, και ο καρπός του ήταν γλυκός στον ουρανίσκο μου.
4 Με έφερε στο οίκημα του κρασιού,+ και το λάβαρό+ του πάνω από εμένα ήταν η αγάπη.+
5 Αναζωογονήστε με δίνοντάς μου σταφιδόπιτες,+ στυλώστε με δίνοντάς μου μήλα· επειδή είμαι λαβωμένη από αγάπη.+
6 Το αριστερό του χέρι είναι κάτω από το κεφάλι μου· και το δεξί του με αγκαλιάζει.+
7 Σας έχω ορκίσει,+ κόρες της Ιερουσαλήμ, στις γαζέλες+ ή στις ελαφίνες+ του αγρού, να μην προσπαθήσετε να ξυπνήσετε ή να εγείρετε την αγάπη μέσα μου ώσπου να το θελήσει.+
8 »Ο ήχος του αγαπημένου μου!+ Να τος! Έρχεται,+ ανεβαίνοντας πάνω στα βουνά, πηδώντας πάνω στους λόφους.
9 Ο αγαπημένος μου μοιάζει με γαζέλα+ ή με ελαφόπουλο. Να τος! Στέκεται πίσω από τον τοίχο μας, βλέποντας μέσα από τα παράθυρα, κοιτάζοντας μέσα από τα δικτυωτά.+
10 Ο αγαπημένος μου αποκρίθηκε και μου είπε: “Σήκω, εσύ συντρόφισσά μου, όμορφή μου,+ και έλα.+
11 Επειδή, δες! η εποχή των βροχών+ πέρασε, η νεροποντή σταμάτησε, έφυγε.
12 Φάνηκαν άνθη στη γη,+ ήρθε ο καιρός να κλαδευτούν τα αμπέλια,+ και ακούστηκε η φωνή του τρυγονιού+ στη γη μας.
13 Η συκιά+ απέκτησε ώριμο χρώμα για τα πρώιμα σύκα της·+ και τα κλήματα είναι ανθισμένα, αναδίδουν την ευωδιά τους. Σήκω και έλα, συντρόφισσά μου,+ όμορφή μου, έλα.
14 Περιστέρα+ μου στα καταφύγια του απόκρημνου βράχου, στο κρυφό μέρος του απότομου μονοπατιού, δείξε μου τη μορφή σου,+ άφησέ με να ακούσω τη φωνή σου, γιατί είναι ευχάριστη η φωνή σου και ωραία η μορφή σου”».+
15 «Πιάστε μας τις αλεπούδες,+ τις μικρές αλεπούδες που ρημάζουν τα αμπέλια, επειδή τα αμπέλια μας είναι ανθισμένα».+
16 «Ο αγαπημένος μου είναι δικός μου και εγώ δική του.+ Ποιμαίνει+ μέσα στα κρίνα.+
17 Μέχρι να πνεύσει η ημέρα και να φύγουν οι σκιές, γύρισε, αγαπημένε μου· γίνε σαν τη γαζέλα+ ή σαν το ελαφόπουλο πάνω στα βουνά του χωρισμού.
