“Baldado Karon Apan Dili sa Dayon!”

Sumala sa giasoy ni Sara van der Monde

Ako sagad ingnan sa mga tawo, “Sara, nindot kaayo kag pahiyom. Nganong pirme man kang malipayon?” Ako silang ingnan nga duna koy talagsaong paglaom. Mahubit nako kini niining mga pulonga, “Ako baldado karon apan dili sa dayon!”

AKO natawo sa 1974 sa Paris, France. Dihay problema sa akong pagkahimugso, ug sa ulahi nadayagnos ko nga may cerebral palsy. Dili kaayo ko makalihok, ug lisod masabtan ang akong pagsulti. Ako usab patolon ug daling maimpeksiyon.

Sa dos anyos na ko, ang akong pamilya mibalhin sa Melbourne, Australia. Paglabayg duha ka tuig, gibiyaan mi ni Papa. Kadto ang unang higayon nga mibati kong suod sa Diyos. Si Mama, nga usa ka Saksi ni Jehova, pirmeng magdala nako sa tigom, diin akong nakat-onan nga ang Diyos nahigugma ug nagtagad nako. Tungod sa maong kahibalo, uban sa gugma ug pasalig ni Mama, mibati kong luwas bisag nausab ang among kahimtang.

Gitudloan sab ko ni Mama sa pag-ampo kang Jehova. Sa tinuod lang, mas dali para nako ang pag-ampo kay sa pagsulti. Dili na nako kinahanglang litokon ang mga pulong, samag madungog na nako kini sa akong hunahuna. Ug kay lisod man masabtan ang akong pagsulti, makapalipay ang pagkahibalo nga si Jehova makasabot niini, bisag diha lang kini sa akong hunahuna o sa nagkalisod nga sinultihan.—Sal. 65:2.

Pagsagubang sa Akong Sakit

Dihang singko anyos na ko, migrabe ang akong sakit nga tungod niini nagkinahanglan na kog caliper splint sa paglakaw. Nagsusapinday ko samtang maglakaw! Sa nag-edad kog 11, dili na gyod ko makalakaw. Sa ulahi, dili na ko makahigda ug makabangon kon walay electric hoist nga moalsa nako paingon sa akong demotor nga wheelchair.

Usahay masubo ko tungod sa akong kahimtang. Apan makahinumdom ko sa panultihon sa among pamilya: “Ayawg kabalaka sa mga butang nga dili nimo mahimo. Buhata lang ang mga butang nga kaya nimo.” Kini nakatabang nako nga mahimo ang mga butang sama sa pagpangabayo, paglayag, pagpanakayan, pagkamping, ug bisag pagdrayb diha sa pribadong dalan! Hilig sab nako ang pagdibuho, pagpanahi, pagborda, ug paghimog kobrekama ug seramik.

Tungod sa akong pagkabaldado, gikuwestiyon sa uban ang akong katakos sa pagsimba sa Diyos ingong adulto. Pag-edad nakog 18, giingnan ko sa usa ka maestra nga mobiya sa balay aron “makaikyas” sa relihiyon sa akong mama. Tabangan pa gani ko niya nga mangitag  kapuy-an. Pero ako siyang giingnan nga dili nako biyaan ang akong relihiyon ug mobiya lang ko sa balay kon andam na kong magkinaugalingon.

Wala madugay, nabawtismohan ko ingong Saksi ni Jehova. Paglabayg duha ka tuig, mibalhin ko sa usa ka gamayng apartment. Malipayon ko dinhi kay nabatonan gihapon nako ang tabang nga gikinahanglan samtang nagkinaugalingon.

Wala Damhang Tanyag

Paglabay sa mga tuig, nakaatubang kog laing mga pagsulay sa pagtuo. Usa ka adlaw niana nakalitan ko dihang ang akong eskolmet—nga baldado usab—gustong makigminyo nako. Sa sinugdan nalipay ko. Sama sa ubang babaye, gusto sab kong maminyo. Apan bisag parehas mig kahimtang, dili kana garantiya sa usa ka malipayong kaminyoon. Gawas pa, dili siya Saksi. Ang among tinuohan, kalihokan, ug mga tumong managlahi. Busa sa unsang paagi mi magkasinabot? Determinado sab kong sundon ang sugo sa Diyos nga magminyo lang sa isigkamagtutuo. (1 Cor. 7:39) Busa akong gibalibaran ang tanyag sa maong lalaki.

Bisan karon, nahibalo ko nga husto ang akong desisyon. Ug segurado nga magmalipayon ko sa bag-ong kalibotan nga gisaad sa Diyos. (Sal. 145:16; 2 Ped. 3:13) Sa pagkakaron, determinado kong magmaunongon kang Jehova ug magmakontento sa akong kahimtang.

Ako nangandoy sa adlaw nga makalukso ko gikan sa akong wheelchair ug makadagan. Dayon ako mopatugbaw, “Ako baldado kaniadto, apan karon himsog na—hangtod sa hangtod!”