Wyrażenia „miłosierny Samarytanin” a używa się w stosunku do osób, które chętnie pomagają potrzebującym. Określenie to pochodzi z przypowieści, którą opowiedział Jezus. Miała ona pokazać, że prawdziwy bliźni życzliwie pomaga innym bez względu na ich narodowość czy pochodzenie.

Czego się dowiemy z tego artykułu?

•  Streszczenie przypowieści o miłosiernym Samarytaninie

•  Dlaczego Jezus opowiedział tę przypowieść?

•  Czego się uczymy z tej przypowieści?

•  Kim byli Samarytanie?

•  Czy ta historia wydarzyła się naprawdę?

Historię, którą opowiedział Jezus, można streścić w ten sposób: Pewien Żyd podróżował z Jerozolimy do Jerycha. Po drodze został napadnięty, pobity i pozostawiony na pewną śmierć.

Żydowski kapłan przeszedł obojętnie obok rannego mężczyzny. Potem tak samo zrobił inny żydowski przywódca religijny. Chociaż obaj pochodzili z tego samego narodu co podróżny, to nie zatrzymali się, żeby mu pomóc.

Tą samą drogą szedł też mężczyzna z innego narodu. Ten człowiek był Samarytaninem (Łukasza 10:33; 17:16-18). Kiedy zobaczył poszkodowanego mężczyznę, współczuł mu i postanowił mu pomóc — opatrzył jego rany, zabrał do gospody i zaopiekował się nim. Następnego dnia zapłacił właścicielowi gospody i poprosił, żeby zadbał o rannego. Powiedział też, że pokryje dodatkowe koszty opieki (Łukasza 10:30-35).

Jezus opowiedział tę historię mężczyźnie, który myślał, że jego bliźnimi są tylko ludzie z tego samego narodu i tej samej religii. Czego ważnego Jezus chciał nauczyć tego człowieka? Tego, że za swoich bliźnich nie powinien uważać tylko rodaków (Łukasza 10:36, 37). Ta relacja znalazła się w Biblii, żeby mógł z niej korzystać każdy, kto chce się podobać Bogu (2 Tymoteusza 3:16, 17).

Ta historia uczy, że prawdziwy bliźni okazuje współczucie w działaniu. Reaguje, kiedy widzi, że inni cierpią — bez względu na to, jakie mają pochodzenie czy narodowość. Traktuje innych tak, jak sam chciałby być traktowany (Mateusza 7:12).

Samarytanie mieszkali w krainie leżącej na północ od Judei. Część z nich była potomkami małżeństw między Żydami i nie-Żydami.

Do I wieku n.e. Samarytanie utworzyli własną religię. Uznawali pierwszych pięć ksiąg Pism Hebrajskich, a resztę zasadniczo odrzucali.

Wielu Żydów w czasach Jezusa pogardzało Samarytanami i unikało kontaktu z nimi (Jana 4:9). Niektórzy nawet używali terminu „Samarytanin”, kiedy chcieli kogoś obrazić (Jana 8:48).

Biblia nie mówi, czy przypowieść o Samarytaninie była oparta na autentycznych zdarzeniach. Ale Jezus często nawiązywał do znanych zwyczajów i miejsc, żeby słuchacze łatwo mogli zrozumieć główne myśli jego nauk.

Wiele szczegółów tej przypowieści jest zgodnych z tym, co mówi historia. Na przykład:

• Droga z Jerozolimy do Jerycha, która miała ponad 20 kilometrów, była dość stroma, bo Jerozolima leżała jakieś 1000 metrów powyżej Jerycha. Zgadza się to z relacją, która mówi, że „pewien człowiek schodził z Jerozolimy” (Łukasza 10:30).

• Kapłani i Lewici, którzy mieszkali w Jerychu, regularnie podróżowali tą trasą do Jerozolimy.

• Na tym odludnym terenie bandyci często urządzali zasadzki na niczego niepodejrzewających podróżnych — zwłaszcza na tych, którzy wędrowali samotnie.