Urodziłem się w małym polskim miasteczku niedaleko granicy z Niemcami. W naszej okolicy, pośród gospodarstw rolnych i lasów, żyło się spokojnie. Rodzice zachęcali mnie, żebym był dobrym człowiekiem, pilnie się uczył i zdobył prestiżowy zawód.

Moje problemy zaczęły się, gdy podjąłem studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim. Z dala od rodziców wpadłem w złe towarzystwo. Zawsze lubiłem piłkę nożną, ale pod wpływem nowych znajomych stałem się prawdziwym fanatykiem. Moja ulubiona drużyna pochodziła z Warszawy; w weekendy jeździłem wszędzie tam, gdzie grała jakiś mecz. Na wyjazdach tych piłem mnóstwo alkoholu, brałem narkotyki, a niekiedy wdawałem się w bójki z kibicami przeciwnej drużyny. Traktowałem to jako odskocznię od codziennych stresów, choć wiedziałem, że aresztowanie przez policję może mi zrujnować karierę prawniczą.

Razem z kolegami lubiliśmy chodzić do klubów i dyskotek. Często braliśmy wtedy udział w ulicznych bijatykach. Kilkakrotnie mnie aresztowano, ale za każdym razem unikałem poważnych kłopotów z prawem — czasem dzięki łapówkom. Naprawdę wydawało mi się, że żyję pełnią życia. A jednak w głębi serca czułem, że to, co robię, jest złe. Aby uspokoić sumienie, co niedziela chodziłem do kościoła.

W 2004 roku do moich drzwi zapukali Świadkowie Jehowy. Zgodziłem się porozmawiać z nimi o Biblii. W miarę nabywania wiedzy o tym, co to znaczy być prawdziwym chrześcijaninem, coraz głośniej odzywało się moje sumienie. Zdałem sobie sprawę, że powinienem przestać nadużywać alkoholu, brać narkotyki i zadawać się z ludźmi, którzy nie kierują się zasadami biblijnymi. Zrozumiałem również, że muszę poskromić porywczy charakter. Ale choć o tym wszystkim wiedziałem, nie zdobyłem się na żadne zmiany.

Punkt zwrotny nastąpił pewnego wieczoru, gdy wszcząłem bójkę z ośmioma mężczyznami. Pamiętam, jak leżałem na ulicy, a oni okładali mnie pięściami i kopali po głowie. Czując, że jestem bliski śmierci, pomodliłem się: „Przepraszam, Jehowo, że nie traktowałem Twojego Słowa poważnie. Jeśli przeżyję, obiecuję,  że będę studiował Biblię ze Świadkami i uporządkuję swoje życie”. O dziwo, przeżyłem. I dotrzymałem obietnicy.

W roku 2006 przeprowadziłem się do Anglii. Chciałem zarobić dość pieniędzy, by po powrocie do Polski móc ukończyć studia prawnicze. W trakcie poznawania Biblii wielkie wrażenie wywarł na mnie pewien werset. Apostoł Paweł napisał: „Doprawdy też wszystko za stratę uznaję z uwagi na niezrównaną wartość poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana. Ze względu na niego zniosłem stratę wszystkiego i uznaję to wszystko za stertę śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa” (Filipian 3:8). Tak jak ja Paweł kształcił się w dziedzinie prawa i on również miał gwałtowne usposobienie (Dzieje 8:3). A jednak przekonał się, że można prowadzić lepsze życie — służyć Bogu i wiernie naśladować Jezusa. Dzięki rozmyślaniu o przykładzie Pawła uświadomiłem sobie, że intratna posada i agresywne zachowanie nie prowadzą do szczęścia. Doszedłem do wniosku, że skoro Paweł mógł się zmienić, to ja też mogę. Postanowiłem zostać w Anglii i zrezygnować z dalszej edukacji.

Im więcej się dowiadywałem o Jehowie, tym bardziej się do Niego zbliżałem. Poruszyła mnie obietnica, że przebaczy On tym, którzy szczerze chcą się zmienić (Dzieje 2:38). A słowa z Listu 1 Jana 4:16, gdzie powiedziano, że „Bóg jest miłością”, pomogły mi zrozumieć, dlaczego nienawidzi On przemocy.

Poza tym byłem pod wrażeniem tego, jak Świadkowie postępują. Widziałem wyraźnie, że starają się żyć zgodnie z wysokimi miernikami zawartymi w Biblii. Zapragnąłem stać się częścią tej szczęśliwej społeczności braterskiej. Choć nie było to łatwe, w końcu dokonałem w życiu zmian i w roku 2008 zostałem ochrzczony jako Świadek Jehowy.

Dzięki Biblii zmieniłem się z ambitnego, porywczego, zażywającego narkotyki i upijającego się fanatycznego kibica w sługę Bożego, który czerpie radość z uczenia drugich prawd biblijnych. Nadal lubię oglądać mecze, ale postanowiłem, że taka rozrywka będzie u mnie na właściwym miejscu.

Obecnie jestem szczęśliwym mężem Esther — pięknej kobiety, która również służy Jehowie. Dużo radości daje nam uczenie z Biblii Polaków mieszkających w północno-zachodniej Anglii. Teraz odczuwam rzeczywiste zadowolenie. Mam czyste sumienie i naprawdę żyję pełnią życia.