De aangroei van zeepokken en andere mariene organismen op scheepsrompen vormt een groot probleem voor bedrijven. Die aangroei, ook biofouling genoemd, vermindert de snelheid van een schip, waardoor het brandstofverbruik toeneemt. Bovendien moeten schepen om de paar jaar tijdelijk uit de vaart worden gehaald zodat de aangroei verwijderd kan worden. Wetenschappers kijken voor een oplossing naar de natuur.

 Wetenswaardigheid: Uit onderzoek is gebleken dat de huid van de griend (Globicephala melas), een walvissoort, een zelfreinigend vermogen heeft. De huid is bedekt met piepkleine ribbels, nanoribbels, die zo klein zijn dat de larven van zeepokken zich er niet op kunnen hechten. De ruimten tussen die ribbels zijn gevuld met een gel die algen en bacteriën aantast. De walvis scheidt nieuwe gel af als zijn huid zich vernieuwt.

 Wetenschappers willen het zelfreinigende systeem van de walvis toepassen op scheepsrompen. In het verleden werd op scheepsrompen antifoulingverf aangebracht. Maar een aantal veelgebruikte antifoulingverven werd recentelijk verboden omdat ze giftig zijn voor het zeeleven. De oplossing van de onderzoekers is om de scheepsromp te bedekken met een metalen gaas, met daaronder een reeks gaatjes die een milieuvriendelijke chemische stof afgeven. Als de chemische stof met zeewater in contact komt, wordt die een dikke, stroperige gel. Zo ontstaat er een soort huid van zo’n 0,7 millimeter dik, die de hele romp bedekt. De huid slijt na verloop van tijd af en neemt alle organismen die erop meeliften met zich mee. Het systeem geeft vervolgens een nieuwe gelcoating af om de romp te bedekken.

 Uit laboratoriumtests is gebleken dat dit systeem een honderdvoudige vermindering van de aangroei op scheepsrompen kan betekenen. Dat zou een gigantisch voordeel opleveren voor scheepvaartmaatschappijen, want een schip voor reiniging in een droogdok brengen kost enorm veel geld.

 Wat denkt u? Is de zelfreinigende huid van de griend door toeval ontstaan? Of is die ontworpen?