آیا ما نیازی به دیگران داریم؟
آیا ما نیازی به دیگران داریم؟
به گفتهٔ آلبرت اَینشتین «اگر نظری دقیق به زندگی و تلاش‌های خود بیندازیم متوجه می‌شویم که تقریباً تمام اَعمال و آرزوهایمان به نحوی به دیگران وابسته است. محصولی را می‌خوریم که دیگران کاشته‌اند، لباسی را می‌پوشیم که دیگران دوخته‌اند، در خانه‌ای زندگی می‌کنیم که دیگران ساخته‌اند. . . . فرد جدا از اجتماع ارزش چندانی ندارد. ارزش وی در رابطه با اجتماعی است که موجودیت جسمی و فکری او را از بدو تولّد تا لحظهٔ مرگ شکل می‌دهد.»
گونه‌هایی از حیوانات نیز به صورت اجتماعی زندگی می‌کنند. فیل‌ها برای محافظت از بچه‌هایشان به صورت گلّه‌ای حرکت می‌کنند. شیرهای ماده به شکل گروهی به شکار می‌روند و شکار خود را با شیرهای نر تقسیم می‌کنند. دولفین‌ها گروهی شنا می‌کنند و حتی دیده شده است که از حیوانات دیگر و شناگرانی که در خطر بوده‌اند محافظت کرده‌اند.
اما در میان نوع بشر اخیراً روندی آغاز شده است که نگرانی بسیاری از دانشمندان را برانگیخته است. روزنامه‌ای چاپ مکزیک، نظر برخی از دانشمندان را چنین نقل می‌کند: «در ده‌های اخیر در جامعهٔ آمریکا انزواطلبی و انحطاطِ زندگی اجتماعی تأثیر مخرّبی بر این جامعه داشته است.» در همان مقاله همچنین آمده است: «رفاه ملت آمریکا مستلزم تغییری اساسی در جامعه و احیای زندگی اجتماعی در آن است.»
این مشکل بویژه دامنگیر کشورهای صنعتی و پیشرفته شده است. در چنین جوامعی مردم بیش از پیش تمایل دارند خود را از جامعه منزوی کنند. به اصطلاح معروف ‹هر کس سرش در لاک خودش است و نمی‌خواهد دیگران کاری به کارش داشته باشند.›
در این خصوص، دکتر دَنیِل گُلمن اظهار می‌دارد: «در میان افراد منزوی از جامعه که مونس و غمخواری برای صحبت و درد دل ندارند احتمال بروز بیماری، مرگ و میر، و خودکشی دوبرابر است.» در گزارشی در مجلهٔ سایِنس آمده است که انزوا از جامعه به اندازهٔ عواملی همچون دخانیات، چربی و فشار خون بالا، و عدم تحرّک در افزایش مرگ و میر تأثیر داشته است.
عوامل بسیاری ما انسان‌ها را به یکدیگر نیازمند و محتاج می‌کند. انسان نمی‌تواند در انزوا به سر برد. اما چگونه می‌توان از تنهایی و انزوا و اثرات سوء آن اجتناب کرد؟ چگونه برخی به هدفی خوب در زندگی رسیده‌اند؟ مقالهٔ بعدی این سؤالات را مورد بررسی قرار می‌دهد.
[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۳]
«اگر نظری دقیق به زندگی و تلاش‌های خود بیندازیم متوجه می‌شویم که تقریباً تمام اَعمال و آرزوهایمان به نحوی به دیگران وابسته است.»—آلبرت اَینشتین