کتاب مکاشفه از «یک فاحشهٔ بزرگ» صحبت می‌کند که اسمش ‹یک راز بود:‏ «بابِل بزرگ.‏»› (‏مکاشفه ۱۷:‏۱،‏ ۳،‏ ۵‏)‏ این زن فاحشه مظهر تمام ادیان کاذب این دنیاست؛‏ ادیانی که «به جای این که حقیقت را دربارهٔ خدا قبول کنند،‏ ترجیح داده‌اند که دروغ‌ها را باور کنند.‏»‏ a (‏رومیان ۱:‏۲۵‏)‏ با این که این ادیان با هم فرق دارند،‏ همهٔ آن‌ها به شکلی مردم را از پرستش یَهُوَه،‏ خدای حقیقی دور می‌کنند.‏—‏تَثنیه ۴:‏۳۵‏.‏

تشخیص هویتِ بابِل بزرگ

1.   ‏«بابِل بزرگ» مفهومی نمادین دارد.‏ کتاب مکاشفه به زبان نمادین یا ‹به صورت نشانه› نوشته شده است.‏ پس این برداشت منطقی است که بابِل بزرگ مفهومی سمبولیک دارد و واقعاً یک زن نیست.‏ (‏مکاشفه ۱:‏۱‏)‏ به علاوه،‏ گفته شده که او «روی آب‌های فراوان نشسته؛‏» این آب‌ها «مظهر قوم‌ها و جمعیت‌ها و ملت‌ها و زبان‌ها هستند.‏» (‏مکاشفه ۱۷:‏۱،‏ ۱۵‏)‏ این نکته هم نشان می‌دهد که بابِل بزرگ نمی‌تواند واقعاً یک زن باشد،‏ بلکه مفهومی نمادین دارد.‏

2.   بابِل بزرگ بین‌المللی است.‏ در مورد این زن می‌خوانیم که او:‏ «همان شهر بزرگ است که بر پادشاهان زمین سلطنت می‌کند.‏» (‏مکاشفه ۱۷:‏۱۸‏)‏ پس نفوذ و وسعتی جهانی دارد.‏

3.   بابِل بزرگ نمادی مذهبی دارد،‏ نه سیاسی یا تجاری.‏ در زمان باستان،‏ بابِل یک شهر بسیار مذهبی بود که به استفاده از «طلسم‌ها» و «جادوگری» معروف بود.‏ (‏اِشَعْیا ۴۷:‏۱،‏ ۱۲،‏ ۱۳؛‏ اِرْمیا ۵۰:‏۱،‏ ۲،‏ ۳۸‏)‏ ساکنان آن شهر با بت‌پرستی سر و کار داشتند و برخلاف یَهُوَه،‏ خدای حقیقی عمل می‌کردند،‏ پس پرستش‌شان کاذب بود.‏ (‏پیدایش ۱۰:‏۸،‏ ۹؛‏ ۱۱:‏۲-‏۴،‏ ۸‏)‏ حکمرانان مغرور بابِل،‏ خودشان را برتر از یَهُوَه خدا می‌دانستند و هیچ ارزشی برای پرستش او قائل نبودند.‏ (‏اِشَعْیا ۱۴:‏۴،‏ ۱۳،‏ ۱۴؛‏ دانیال ۵:‏۲-‏۴،‏ ۲۳‏)‏ همچنین به گفتهٔ کتاب مقدّس،‏ بابِل بزرگ کارهایی انجام می‌دهد که با ارواح شریر ارتباط دارد.‏ پس می‌توانیم نتیجه‌گیری کنیم که این شهر یک نماد مذهبی است.‏—‏مکاشفه ۱۸:‏۲۳‏،‏ پاورقی.‏

    بابِل بزرگ نمی‌تواند نمادی سیاسی داشته باشد،‏ چون گفته شده وقتی نابود شود،‏ «پادشاهان زمین» سوگواری خواهند کرد.‏ (‏مکاشفه ۱۷:‏۱،‏ ۲؛‏ ۱۸:‏۹‏)‏ بابِل بزرگ نمادی تجاری هم ندارد،‏ چون در کتاب مقدّس از «تاجران زمین» متمایز شده است.‏—‏مکاشفه ۱۸:‏۱۱،‏ ۱۵‏.‏

4. Photograph taken by courtesy of the British Museum

     «‏بابِل بزرگ» نماد مناسبی برای ادیان کاذب است.‏ ادیان کاذب به جای راهنمایی مردم برای نزدیک شدن به یَهُوَه خدای حقیقی،‏ آن‌ها را به سمت پرستش خدایان دیگر کشانده‌اند.‏ کتاب مقدّس این کار را خیانت به خدای حقیقی یا ‹زنای روحانی› می‌داند.‏ (‏لاویان ۲۰:‏۶؛‏ خروج ۳۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ خیلی از ادیان هنوز تعالیم کاذبی می‌دهند که ریشهٔ آن‌ها به بابِل باستان برمی‌گردد.‏ تعالیمی مثل تثلیث‏،‏ وجود روح فناناپذیر‏،‏ و استفاده از مجسمه و تمثال در پرستش.‏ این ادیان همین طور پرستش و عبادت‌شان را با «دوستی با دنیا» آمیخته‌اند.‏ کتاب مقدّس این کار را هم خیانت به خدا یا زنای روحانی می‌خواند.‏—‏یعقوب ۴:‏۴‏.‏

    ثروت و زرق‌وبرق ادیان کاذب با تصویری که کتاب مقدّس از بابِل بزرگ ارائه می‌دهد،‏ هماهنگ است که می‌گوید:‏ «لباس بنفش و قرمز پوشیده بود و جواهراتی از طلا و سنگ‌های گرانبها و مروارید داشت.‏» (‏مکاشفه ۱۷:‏۴‏)‏ بابِل بزرگ منشأ «چیزهای نفرت‌انگیز زمین» است،‏ یعنی تعالیم و اعمالی که موجب بی‌احترامی به خداست.‏ (‏مکاشفه ۱۷:‏۵‏)‏ پیروان ادیان کاذب،‏ مردمی از «قوم‌ها،‏ گروه‌ها،‏ ملت‌ها و زبان‌ها» هستند که حامی بابِل بزرگند.‏—‏مکاشفه ۱۷:‏۱۵‏.‏

 بابِل بزرگ خون ‹تمام کسانی را بر گردن دارد که بر زمین بی‌رحمانه کشته شدند.‏› (‏مکاشفه ۱۸:‏۲۴‏)‏ طی تاریخ بشر،‏ ادیان کاذب هیزم در آتش جنگ‌ها ریخته‌اند،‏ به اَعمال تروریستی دامن زده‌اند و در آموزش و آشنا کردن مردم با یَهُوَه،‏ خدای حقیقی و خدای محبت کوتاهی کرده‌اند.‏ (‏۱یوحنا ۴:‏۸‏)‏ به این طریق در کشتارها و خونریزی‌ها نقش داشته‌اند.‏

 در چشم خدا،‏ ‹گناهان بابِل بزرگ روی هم جمع شده و تا آسمان رسیده است.‏› (‏مکاشفه ۱۸:‏۴،‏ ۵‏)‏ خدا از ادیان کاذب عصبانی است چون تصویر غلطی از او جلوه داده‌اند و با بندگانش بدرفتاری کرده‌اند.‏

 به گفتهٔ کتاب مقدّس،‏ خدا «حکم داوری‌اش» را علیه بابِل بزرگ اعلام کرده است.‏ (‏مکاشفه ۱۸:‏۲۰‏)‏ در کتاب مقدّس پیشگویی شده که خدا تمام ادیان کاذب را نابود خواهد کرد.‏ (‏مکاشفه ۱۸:‏۸‏)‏ این رویداد به زبان سمبولیک توصیف شده است.‏ خدا حیوان وحشی سرخ‌رنگی را که مظهر قدرت‌های سیاسی است،‏ برمی‌انگیزد تا بر ضدّ ادیان کاذب بایستد و کاملاً نابودش کند.‏ (‏مکاشفه ۱۷:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ به این صورت ‹آن شهر بزرگ یعنی بابِل،‏ به سرعت سقوط خواهد کرد و دیگر هیچ وقت دیده نخواهد شد.‏› (‏مکاشفه ۱۸:‏۲۱‏)‏ کسانی که می‌خواهند خدا را خشنود کنند،‏ باید ‹از بین [ادیان کاذب] بیرون بیایند› و خودشان را ‹از آن‌ها جدا کنند.‏›—‏۲قُرِنتیان ۶:‏۱۴-‏۱۷‏.‏